Στην εκπνοή του ’06 ήρθε ο «Διάφανος», με τον Καίσαρα Βαλιέχο, τα πατσατζίδικα της Λάρισας και ένα γέρο πλάτανο των Τεμπών να γίνονται τραγούδια. Μεθυσμένες τρομπέτες, σφυρίγματα, ηλεκτρικές κιθάρες, η μπουζουκομάνα και ο τζουράς, ο Σωκράτης Μάλαμας, η Μάρθα Φριτζήλα, η χορωδία Τσιούξανης· λυτρωτικά τραγούδια, στίχοι που ανασαίνουν, μουσική σαν κέντημα.
Λίγους μήνες νωρίτερα, είχε κυκλοφορήσει «Η βροχή από κάτω». Δύσκολος δίσκος, είπαν. Ναι, θέλει τον χρόνο του σαν ένα παζλ, όπου μόλις βάλεις το τελευταίο κομμάτι φωτίζεται το πρόσωπό σου. Μια δουλειά αποδομημένη χωρίς ευδιάκριτες μουσικές φόρμες, ένας κόσμος γεμάτος γέλια, φωνές, πνευστά και ηλεκτρονικές λούπες. Οσοι παρακολουθούν την πορεία του Θανάση Παπακωνσταντίνου δεν εξεπλάγησαν με τις δισκογραφικές του επιδόσεις τη χρονιά αυτή. Με πείσμα, υπομονή, με τους αργοστάλαχτους χρόνους της επαρχίας, με τρυφερότητα και φροντίδα, με καθαρότητα εφήβου, ο σχεδόν πενηντάρης δημιουργός από τη Λάρισα, ακουμπάει στην παράδοση, αφουγκράζεται το μέλλον. Και στο 2006, θα μείνει το αποτύπωμά του.