Οτι θα πνεύσει άνεμος διαφορετικός στο Φεστιβάλ Αθηνών, ίσως και στο Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος της Επιδαύρου, ήταν φανερό από τη στιγμή που ανακοίνωσε το πρόγραμμά του, αρχές του 2006, ο νέος διευθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ Γιώργος Λούκος, Ελληνας του εξωτερικού, επιτυχημένος διευθυντής του Μπαλέτου της Οπερας της Λυών και ποικίλων διεθνών καλλιτεχνικών διοργανώσεων. Κανείς όμως δεν περίμενε την άρδην ανατροπή του «σκηνικού» που συντελέστηκε το καλοκαίρι τόσο, και κυρίως, στο Φεστιβάλ Αθηνών όσο και στην Επίδαυρο.
Ποτέ άλλοτε τις τελευταίες δεκαετίες δεν συζητήθηκε τόσο το φεστιβάλ, ποτέ δεν υπήρξε τόσο έντονη η παρουσία του στη ζωή της πόλης, ποτέ δεν συνήγειρε τόσο πολλούς νέους, οι οποίοι κατέκλυζαν τους, καινούργιους ιδίως, χώρους του φεστιβάλ – στην οδό Πειραιώς 260, Σχολείο λίγο πιο κάτω, Μπενάκειο κ.λπ. Μαζί με εξαιρετικές, καθολικής αποδοχής παραστάσεις θεάτρου, χορού, όπερας κ.λπ. παρουσιάστηκαν και άλλες -με θεάματα «μεταμοντέρνα» ιδίως- που προκάλεσαν εντόνως αρνητικά σχόλια, όπως και υπερθετικά άλλα, και άναψαν συζητήσεις, αλλά και η «πρόκληση» αυτή θετικά αξιολογείται εντέλει ως εμπειρία, μπροστά στις ρουτινιάρικες επιλογές του πρόσφατου παρελθόντος. Τα κεντρικά ελληνικά φεστιβάλ, Αθηνών και Επιδαύρου, είναι γεγονός πλέον ότι πέρασαν σε μια καινούργια και δημιουργική φάση.