Γεμάτος λάπτοπ ή μάλλον υποσχέσεις για λάπτοπ είναι ο σάκος του Αη Βασίλη. Ο Γιώργος Παπανδρέου μάς έταξε πως αν το ΠΑΣΟΚ γίνει κυβέρνηση, θα αγοράσει 1.000.000 λάπτοπ για όλους τους μαθητές και φοιτητές της χώρας (μα είναι τόσοι πολλοί;). Ομως και η σημερινή κυβέρνηση θα μοιράσει σε μαθητές τον Σεπτέμβριο 10.000 λάπτοπ. Πρόκειται για τον πολυσυζητημένο φορητό υπολογιστή των 100 ευρώ, τον οποίο είχε πρωτοπαρουσιάσει το 2005 ο Νίκολας Νεγκροπόντε στο Νταβός. Ως προς τα βασικά, το μικρό αλλά θαυματουργό αυτό κομπιούτερ κάνει ό,τι και τα μεγαλύτερα αδελφάκια του, π.χ., μπορεί να συνδεθεί με το Διαδίκτυο, αρκεί να βρίσκεται κοντά σε κάποιο σημείο πρόσβασης.
Ο υπολογιστής είναι ένα πολύτιμο εργαλείο και μόνον ένας άνθρωπος των σπηλαίων θα υποτιμούσε την αξία του. Ομως πολλοί εκπαιδευτικοί και «κομπιουτεράδες» αμφιβάλλουν για το αν η χρήση του στη σχολική τάξη βελτιώνει τις επιδόσεις των μαθητών και την ποιότητα της εκπαίδευσης.
Αλίμονο σ’ εκείνους που έχουν ως κύρια πηγή μάθησης την οθόνη, είτε της τηλεόρασης είτε του υπολογιστή. Το μέσο είναι τόσο ισχυρό, που αποθαρρύνει τα παιδιά από το να στραφούν σε άλλες δραστηριότητες μέσω των οποίων αποκτούν συνείδηση του εαυτού τους ως κοινωνικού όντος. Ακόμα και το διάλειμμα και το ελεύθερο παιχνίδι στο ύπαιθρο απαρνιούνται πολλά πιτσιρίκια για να βιδωθούν μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή τους. Αλλο όμως το να μαθαίνουμε «για» τη Φύση, τους ανθρώπους και την κοινωνία και άλλο το να μαθαίνουμε «από» τη Φύση, «από» τους ανθρώπους, «από» την κοινωνία. Τα παιδιά διδάσκονται ακόμα και όταν σκάβουν, όταν λερώνονται με τα χώματα, όταν γνωρίζουν τη Φύση με τα μάτια, τα αυτιά, την αφή, την όσφρηση – ιδίως τότε! Η επαφή με την εξομοίωση του κόσμου καθιστά τη συνάντηση με τον πραγματικό κόσμο λιγότερο συναρπαστικό, λέει ένας ειδικός επιστήμονας: «Στα εκπαιδευτικά βίντεο και τις διαδικτυακές περιπλανήσεις των παιδιών ο χρόνος και ο χώρος συμπυκνώνονται. Ετσι, όταν τα παιδιά αντικρίζουν για πρώτη φορά ένα αληθινό ποτάμι, απογοητεύονται, πλήττουν και τελικά αδιαφορούν: τα ψάρια δεν πηδούν, τα βατράχια δεν κοάζουν, τα ζαρκάδια δεν ζυγώνουν για να πιουν νερό, τα υδρόβια πουλιά δεν πετούν σε όμορφους σχηματισμούς. Οι ηλεκτρονικές εμπειρίες των παιδιών τα έχουν διδάξει ότι όλα αυτά συμβαίνουν ταυτόχρονα, χωρίς καμία προσπάθεια εκ μέρους του». Αυτή η «οθονογενής» απάθεια δεν εμφανίζεται μόνο κατά την επαφή των παιδιών με τον φυσικό κόσμο, αλλά «σε κάθε μη ψηφιακό περιβάλλον, από μια συζήτηση στην τάξη μέχρι ένα πείραμα στη Χημεία».
Αντί για 1.000.000 ή 10.000 λάπτοπ, θα περιμέναμε από τους πολιτικούς να υποσχεθούν ότι κάθε σχολική βιβλιοθήκη θα αποκτήσει χίλια βιβλία, ότι κάθε σχολείο θα φυτέψει χίλια δέντρα ή ότι σε κάθε μεγάλο σχολείο όλοι οι μαθητές (το άθροισμα, όχι ένας ένας) θα αποστηθίσουν χίλια ποιήματα ή θα λύσουν τις χίλιες πιο γοητευτικές ασκήσεις Γεωμετρίας και Αλγεβρας και Φυσικής (που δεν θα περιλαμβάνονται κατ’ ανάγκη στην ύλη των εξετάσεων) ή θα μάθουν και θα «σώσουν» χίλιες ελληνικές λέξεις που κινδυνεύουν να ξεχαστούν.