Η Πατρινέλα ήταν μια πόρνη που αναστάτωσε την κοινωνία της Πάτρας στη δεκαετία του ’60 δολοφονώντας το παιδί του εραστή που την εγκατέλειψε – κυρίου της καλής κοινωνίας. Τον μύθο της έκανε κείμενο ο Πατρινός λογοτέχνης Κώστας Λογαράς και θεατρική παράσταση ο Θόδωρος Τερζόπουλος, όπου την Πατρινέλα υποδύονται… εφτά άντρες. Η παράσταση παρουσιάστηκε στην Πάτρα ΠΠΕ 2006 και φέτος παίζεται στην Αθήνα, θέατρο Αττις.
«Τα τελευταία χρόνια έχει σχηματιστεί ένας ανδροθίασος στο Αττις, από τις ανάγκες των έργων που ανέβασα, κι επειδή εγώ συνδέομαι με τους ηθοποιούς μου, επικράτησε η επιθυμία μου να διατηρηθεί ο θίασος και να ερμηνευθεί και η Πατρινέλα από χορό ανδρών», ομολογεί ο σκηνοθέτης. «Αλλά η επιλογή αυτή με οδήγησε και σε μια μπρεχτική αποστασιοποίηση, που εδώ, σ’ αυτό το έργο, την ήθελα. Δηλαδή, όταν άντρας παίζει γυναίκα, στην ουσία τη μάσκα της παριστάνει, μεταμορφώνεται σε μάσκα. Ετσι επιτυγχάνεται μια αποστασιοποίηση, κριτική ματιά και αποσυναισθηματοποίηση, αποφεύγεις το μελό και κυρίως την ταύτιση με το άγριο δράμα της Πατρινέλας που πολύ πιθανό να προέκυπτε αν έπαιζε το ρόλο γυναίκα. Ηταν λοιπόν μια εξαιρετική λύση που, απαλλάσσοντάς με από την έννοια του φύλου, μου έδινε την ελευθερία να ασχοληθώ με το βάθος των πραγμάτων».
Δεν τον φόβισε ο κίνδυνος του γελοίου «επειδή εδώ οι άνδρες δεν μεταμφιέζονται ούτε προσποιούνται τη γυναίκα», λέει. «Με την κανονική τους φωνή και την ανδρική τους σωματικότητα, ερμηνεύουν την κατάσταση περισσότερο και όχι το περίγραμμα της Πατρινέλας. Φύγαμε εντελώς από την έννοια πόρνη και πήγαμε στην εκπόρνευση, τη διαφθορά, τον εξευτελισμό, κάτι δηλαδή που αφορά εξίσου τον άνδρα και τη γυναίκα, το ανθρώπινο ον γενικά».
Θετικές και οι αντιδράσεις των θεατών: «Τους ρωτούσα αν τους έλειψε η γυναίκα από την παράσταση και οι 9 στους 10 είπαν όχι, παρακολούθησαν μια χαρά την ιστορία. Διαπίστωσα μάλιστα κάτι που κι εγώ δεν είχα αντιληφθεί αρχικά, ότι εδώ έχουμε να κάνουμε στην ουσία με μια αφήγηση. Οπου κι ένας άντρας μπορεί κάλλιστα να αφηγηθεί την ιστορία μιας γυναίκας ή το αντίθετο. Η αφήγηση είναι η πρώτη ύλη του θεάτρου. Κι ο αφηγηματικός τρόπος ήταν ανέκαθεν, από την εποχή των ραψωδών, εξαιρετικά επικοινωνιακός».