Ευτυχώς, ο Κύκλος Σούμαν, στον οποίο έγινε μία πρώτη αναφορά την προηγούμενη Κυριακή, περιλάμβανε επίσης σειρά συναυλιών μουσικής δωματίου στην αίθουσα Δημήτρη Μητρόπουλου. Στις 17 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε η πρώτη, που άρχισε με τα «Πέντε κομμάτια σε λαϊκό ύφος για τσέλο και πιάνο». Τα απέδωσε με αυτοπεποίθηση και καλαισθησία η Νατάλια Γκούτμαν, την οποία συνόδευσε στο πιάνο ο Αλεξάντερ Λόνγκιχ. Ακολούθησαν δύο έργα του Μπραμς: το Τρίο για πιάνο, βιολί και βιολοντσέλο αρ. 3 όπως επίσης το εξαιρετικό Σεξτέτο αρ. 2. Οι μουσικοί που τα ερμήνευσαν αναπλήρωσαν το έλλειμμα της από κοινού αναλυτικής προετοιμασίας με την προσωπική τους εμπειρία και αξιοσύνη. Ο Λεωνίδας Καβάκος, η Χάνα Βάινμαϊστερ, ο Χάριολφ Σλίχτιγκ, ο Μπένιαμιν Ριβίνιους, ο Πάτρικ Ντεμένγκα, η Γκούτμαν και ο Λόνγκιχ συνεργάστηκαν με αντανακλαστικά που επέτρεψαν σφιχτό διάλογο, ένταση, μουσικότητα και ευαισθησία.
Το υψηλότατο επίπεδο διατηρήθηκε και τη δεύτερη βραδιά, στις 22 Φεβρουαρίου. Το πρώτο μέρος περιλάμβανε έργα Μέντελσον και το δεύτερο ένα ακόμα κορυφαίο έργο του Μπραμς, το Τρίο για πιάνο και έγχορδα αρ. 1. Αυτή τη φορά τους Καβάκο (βιολί), Σλίχτιγκ (βιόλα) και Ντεμένγκα (τσέλο) συνόδευσε ο πιανίστας Ντένες Βάριον: Αν στην επιλογή από τα Τραγούδια δίχως λόγια του Μέντελσον δεν έδωσε ξεχωριστό στίγμα, στη συνέχεια συνέβαλε αποφασιστικά στη συναρπαστική ερμηνεία του Τρίο, που υπήρξε σφριγηλή, νευρώδης, με σαφή περιγράμματα, κυρίως χάρη στη φροντίδα του Καβάκου σε σχέση με τονισμούς, πλαστικότητα, επιλογές δυναμικής και ταχυτήτων.
Αμήχανο ρεσιτάλ της Κατσούλη
Ανάμεσα στις δύο συναυλίες στην ίδια αίθουσα μεσολάβησε βραδιά τραγουδιού με τη Μάτα Κατσούλη (21/2). Η υψίφωνος βρίσκεται σε εκείνη τη σπάνια όσο και εξαιρετική στιγμή στη σταδιοδρομία ενός καλλιτέχνη, που το όργανο, η φωνή, είναι σε πλήρη άνθηση και ταυτόχρονα υπακούει σε όσα ζητάει από αυτό η τραγουδίστρια. Κρίμα λοιπόν, που δεν απολαύσαμε πλήρως το ταλέντο της, αφ’ ενός επειδή ορισμένα από τα έργα του μάλλον αμήχανου προγράμματος δεν της ταίριαζαν, αφ’ ετέρου λόγω έλλειψης συντονισμού με τον καλό πιανίστα Θανάση Αποστολόπουλο. Σε κάθε περίπτωση, στο πιο ομοιογενές β΄ μέρος με γαλλικά τραγούδια των Φωρέ, Ντεμπυσσύ, Ντυπάρκ και Πουλένκ, η φωτεινή, εύπλαστη φωνή της Κατσούλη βρήκε τις αποχρώσεις μιας μουσικής που ζει από τις σκιάσεις και το ημίφως, ενώ ο Αποστολόπουλος στήριξε με επιτυχία τη θεατρικότητα των ερμηνειών της. Δεν εξέπληξε ότι καλύτερα απ’ όλα ταίριαξαν στη φωνή της οι σελίδες του Μότσαρτ, έστω και αν η δεξιοτεχνική άρια Κ. 538 στο τέλος του πρώτου μέρους βρήκε την τραγουδίστρια κάπως κουρασμένη.