Στην έξοδο του σιδηροδρομικού σταθμού σε υποδέχεται ένα θορυβώδες εργοτάξιο. Είναι η επέκταση του μικροσκοπικού δικτύου μετρό που η πόλη του Τορίνου κατόρθωσε να κατασκευάσει πριν από την τελετή έναρξης των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2006. Ενάμιση σχεδόν χρόνο μετά το τέλος της μεγάλης γιορτής, το Τορίνο, η πρώτη πρωτεύουσα του ιταλικού κράτους και για τους περισσότερους από εμάς, η έδρα της Fiat και της Γιουβέντους, επιχειρεί έναν πρώτο, μεταολυμπιακό απολογισμό.
Στο Τορίνο συνέβη ό,τι σχεδόν και σε κάθε πόλη που διοργανώνει Ολυμπιακούς Αγώνες: απότομη άνοδος της αυτοπεποίθησης, διάχυτη αισιοδοξία, πίστη σ’ ένα καλύτερο μέλλον. Επιπλέον, Αθήνα και Τορίνο μοιράζονται μία κοινή ιστορία: πριν από τους Αγώνες και οι δύο πόλεις απουσίαζαν από τον τουριστικό χάρτη της Ευρώπης. Κι αν εμείς διατηρούσαμε ένα μικρό μερίδιο χάρη στην Ακρόπολη, το Τορίνο απορροφούσε ελάχιστους από τα στίφη των τουριστών που κατακλύζουν την υπόλοιπη χώρα.
Από πολλές απόψεις το Τορίνο είχε ανάγκη τους Αγώνες όσο και η Αθήνα. Νέα ξενοδοχεία χτίστηκαν, παλιά ανακαινίστηκαν εκ βάθρων. Αν τα μεγάλα τουριστικά περιοδικά ανακάλυπταν το νέο διαμάντι της Βόρειας Ιταλίας, το ίδιο θα έκαναν και οι τουρίστες. Ενα χρόνο μετά, οι ελπίδες μάλλον διαψεύδονται. Η πληρότητα στα περισσότερα ξενοδοχεία της πόλης κινείται σήμερα σε αποκαρδιωτικά επίπεδα. Το εντυπωσιακό «Αrt+Τech» που σχεδίασε ο Ρέντσο Πιάνο μετά βίας πιάνει το 30% όταν ο αντίστοιχος μέσος όρος για ένα ξενοδοχείο πολυτελείας της Αθήνας κινείται άνω του 60%.
Αν όμως βάλουμε τις δύο πόλεις δίπλα δίπλα σε πολλά άλλα θέματα, το Τορίνο φαίνεται πως έχει να επιδείξει καλύτερες επιδόσεις. Η υψηλή αρχιτεκτονική διαχέεται περισσότερο στον αστικό ιστό: το Παλάτσο Ισοζάκι (έργο του Ιάπωνα Αράτα Ισοζάκι), δίπλα στο επίσης ανακαινισμένο στάδιο «Κομουνάλε» (νυν Ολυμπιακό), μαγνητίζει τον κόσμο κι επιπλέον βρίσκεται στην καρδιά μιας μάλλον υποβαθμισμένης γειτονιάς. Η κατασκευή του Ολυμπιακού Χωριού και οι επιμέρους αρχιτεκτονικές «πινελιές» στις λεωφόρους που οδηγούν σ’ αυτό, έδωσαν χρώμα και χρήμα σε περιοχές με εργατικούς πληθυσμούς. Μερικές φορές στο Τορίνο είναι σαν να ακούς την ηχώ της μεταολυμπιακής Αθήνας. Αναρωτιέται ένας Τορινέζος: «Μα τι χρειαζόμασταν όλα αυτά τα στάδια ή την αψίδα κοντά στο Λινγκότο;». Για να εισπράξει την απάντηση από έναν συμπολίτη του μπλόγκερ: «Είναι πανέμορφα, γι’ αυτό τα χρειαζόμασταν».
