Τι κοινό έχουν ο Γρηγόρης Αρναούτογλου, ο Γιώργος Βουλγαράκης, η Αννα Διαμαντοπούλου και μερικά εκατομμύρια τηλεθεατές; Είναι όλοι «φαν» του «Παρά πέντε» (Mega). Μετά το τελευταίο (δακρύβρεχτο και ηθικοπλαστικό) επεισόδιο, ακολούθησε η τελευταία «Ανατροπή» της σεζόν, με τον Γιάννη Πρετεντέρη, που ήταν αφιερωμένη στο δημοφιλές σίριαλ. Εδώ ο κ. Αρναούτογλου αυτοπροσδιορίστηκε ως «παραπεντολόγος», ο υπουργός Πολιτισμού χαρακτήρισε τη σειρά «όαση», ενώ η κυρία Διαμαντοπούλου εξομολογήθηκε ότι έχει χάσει μόνο δύο επεισόδια.
Αξίζει να αναρωτηθούμε για τα αίτια της πλατιάς απήχησης του «Παρά πέντε». Στην προχθεσινή συζήτηση,με καλεσμένους τους ήρωες της σειράς, όλοι αναγνώρισαν ότι καταλυτικό ρόλο έπαιξε το σενάριο του κ. Καπουτζίδη και ύστερα… χημεία, χημεία και πάλι χημεία (μεταξύ των ηθοποιών). Οι πέντε πρωταγωνιστές αλλά και οι πέριξ αυτών «δέθηκαν», περνούσαν καλά στα γυρίσματα και αυτό το εισέπραττε και ο τηλεθεατής.
Ως προς τη χημεία, τι να πει κανείς, η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά. Ομως το σενάριο είναι το άλφα και το ωμέγα, ιδίως στην τηλεόραση. Αυτό που βαραίνει δεν είναι μόνον οι διάλογοι και οι ατάκες, άλλοτε χαριτωμένες και άλλοτε επιτηδευμένες, αλλά το θέμα. Το θέμα δεν ταυτίζεται με την πλοκή, που εδώ είναι η διαλεύκανση ενός αστυνομικού μυστηρίου, αλλά η παρέα, η φιλία. Πέντε άνθρωποι, άγνωστοι μέχρι χθες μεταξύ τους, γίνονται φίλοι κολλητοί καθώς τους ενώνει ένας κοινός στόχος, ενώ και άλλα πρόσωπα (δύο γιαγιάδες, ένας μπαμπάς, ένας άγγελος και μια συμπεθέρα) συνδέονται με ισχυρούς δεσμούς με τον αρχικό πυρήνα. Λίγο κισμέτ, λίγο μεταφυσική, πολλές συμπτώσεις και περιπέτειες, αλλά και αλληλεγγύη και ανιδιοτέλεια.
Και όλοι παίζουν. Παίζουν με τη φωτιά, με τον κίνδυνο, παίζουν σαν μαθητές λυκείου στην πενθήμερη εκδρομή, μεταμφιέζονται, σκαρώνουν σχέδια, αιχμαλωτίζονται επανειλημμένα από τους «κακούς» και γλιτώνουν ως εκ θαύματος στο παρά πέντε. Ομως, εδώ το συνεκτικό στοιχείο δεν είναι οι κοινές αναμνήσεις, η καταγωγή, το επάγγελμα, η ηλικία ή οι κοινοί έξοδοι σε μπαρ, ουζερί και εστιατόρια, αλλά η στράτευση στην αώνια μάχη του Καλού με το Κακό. Επιπλέον, οι Καλοί έχουν και τον Θεό βοήθεια, αφού τα δύο τρελοκόριτσα της τρίτης ηλικίας, η Σοφία και η Θεοπούλα, μετά την ανάληψή τους στους ουρανούς, βλέπουν το όνειρό τους να γίνεται πραγματικότητα. Διακοπές στην Ιμπιζα ονειρεύονταν στα στερνά τους, αλλά, ελλείψει χρημάτων, έπρεπε να συμβιβαστούν με τη Μύκονο. Να όμως που ακούγεται η φωνή του Θεού, που τους αναθέτει να εξιχνιάσουν ένα έγκλημα στην Ιμπιζα και όχι στα ιαματικά λουτρά του Καϊάφα. Ποιος είπε ότι οι γιαγιάδες είναι απρόσβλητες από το λάιφ στάιλ;
Σε μια εποχή σκληρού ανταγωνισμού και ανελέητου ατομικισμού, το «Παρά πέντε» μιλάει για σχέσεις που δεν υπαγορεύονται από το οικονομικό και το επαγγελματικό συμφέρον ή το ερωτικό ενδιαφέρον, αλλά από έναν πιο ευρύ στόχο. Ολοι ζητάμε κάτι περισσότερο από την αφασική φιλία τού «περνάμε καλά», αλλά αντί για την πραγματική φιλία του κοινού βλέμματος και της κοινής προσπάθειας για κάτι που υπερβαίνει τον εαυτό μας, συνήθως βολευόμαστε με σχέσεις παρά κάτι, με φιλίες παρά κάτι, με μια ζωή παρά κάτι.