Οίαπερ φύλλων γενεή, τοιάδε και ανθρώπων πέλει…
Σαν τα φύλλα των δέντρων η μοίρα των ανθρώπων. Εφήμερες υπάρξεις, εφήμερες ζωές, ποιος θυμάται τις ιστορίες που έζησε με τόση ένταση καθένας στη ζωή του…
Τον γέρο Ομηρο ήρθαν να μας θυμίσουν «Οι εφήμεροι», η παράσταση που (σε δύο μέρη) παρουσιάζει τις μέρες αυτές στο Φεστιβάλ Αθηνών το «Θέατρο του Ηλιου» της Αριάν Μνούσκιν.
Εγκατεστημένο και πάλι στο Ολυμπιακό Γυμναστήριο Φαλήρου, το φημισμένο συγκρότημα έστησε εκεί το δικό του θέατρο, που μετέφερε από το Παρίσι -γοητευτικά παλαιικές σειρές κερκίδων ένθεν και ένθεν μιας μακρόστενης σκηνής-πασαρέλας. Σκηνές του «έργου» είναι καθημερινές ιστορίες ζωής, όπως η πώληση του πατρικού με τον κήπο που τον νοιαζόταν σαν παιδί της η απούσα πια μάνα, ο ξυλοδαρμός μιας γυναίκας από τον άντρα της και η βουβή απόγνωση του παιδιού τους, η στοργή που απροσδόκητα βρίσκει ένα μικρό κορίτσι στην αγκαλιά μιας μοναχικής τρανσέξουαλ, η συνταρακτική, βουβή σκηνή μιας καταπιεσμένης γυναίκας που βλέπει τον αγροίκο και σκαιό άντρα της να πεθαίνει ξαφνικά την ώρα που τρώει, ενώ εκείνη συνεχίζει, όλο και πιο γαλήνια, λυτρωμένη επιτέλους, το φαγητό της, η βίαιη σκηνή ενός νεαρού ναρκωμανούς έξω από την πόρτα των παππούδων του για να τους αποσπάσει πάλι λεφτά, η τελική σκηνή ενός διαζυγίου ενώπιον δικαστή, η εγκατάλειψη της συζυγικής στέγης από μια νεαρή μητέρα την ημέρα των Χριστουγέννων, η απόγνωση τριών αδελφών που πρέπει να πουν στη μητέρα τους ότι ο τέταρτος αδελφός τους, και ο αγαπημένος της, σκοτώθηκε…
Καθημερινές ιστορίες δοσμένες απέριττα, με πολύ λίγα λόγια, που όμως πληθωρικά κυριεύουν τον θεατή τους. Βγαλμένες μέσα από τις ζωές και τις εμπειρίες των ανθρώπων του κοινοβιακού Θεάτρου του Ηλιου, παίζονται πάνω σε χαμηλά στρογγυλά ή τετράγωνα πατάρια, κυλιόμενες μικρές πλατφόρμες που αλώνιζαν τη σκηνή-πασαρέλα, περιδινούμενες ταυτόχρονα και γύρω από τον εαυτό τους, ένας ακατάπαυστος σχεδόν κυλινδισμός, όπως αυτός των πλανητών ή των μορίων της ύλης, των ανθρώπων πες, απειροελάχιστα μόρια της ύλης και εμείς μέσα στο σύμπαν, έως ότου κάθε τέτοιο παταράκι-άτομο-ζωή-«ιστορία» χαθεί αργά αργά μέσα στο πελώριο στόμα του χρόνου – στις δύο στενές και σκοτεινές πλευρές της σκηνής.
«Τα ίχνη μας το ίδιο αόρατα με εκείνα ενός φιδιού πάνω στην άμμο» λέει η δημιουργός της θαυμάσιας αυτής παράστασης, η σπουδαία Αριάν Μνούσκιν.
Για «Φρουτόμυγες» να μιλάμε τώρα…