Το Λίβερπουλ γέννησε τους Beatles, ωστόσο πριν από τα θρυλικά «σκαθάρια» είχε δώσει στη μουσική τον Τζορτζ Μέλι (George Melly). Μια χαρισματική φυσιογνωμία της βρετανικής σκηνής της τζαζ, έναν πληθωρικό ερμηνευτή των μπλουζ που «έφυγε» χθες σε ηλικία 79 χρόνων. Σύμφωνα με τον δήμαρχο του Λίβερπουλ, το μεγάλο λιμάνι της Αγγλίας θρηνεί, καθώς έχασε έναν «από τους γιους του», υπογραμμίζοντας ότι η προσφορά του Μέλι δεν περιορίστηκε στην τζαζ αλλά και στη δημοσιογραφία, στο χρονογράφημα, στην κριτική.
Γεννημένος το 1926, ο Μέλι από νωρίς έδειξε το ενδιαφέρον του για τη μοντέρνα τέχνη, βρίσκοντας δουλειά, λίγο μετά το τέλος του πολέμου, σε λονδρέζικη γκαλερί με σουρεαλιστικά έργα. Γρήγορα όμως αφιερώθηκε στην τζαζ, σε μια εποχή που στη Γηραιά Αλβιώνα η τζαζ ήταν πολύ δημοφιλής. Ειδικότερα, ο Μέλι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αναβίωση της παραδοσιακής τζαζ στην Αγγλία. Η επίδραση που δέχθηκε από την Μπέσι Σμιθ ήταν καθοριστική, ενώ εντυπωσίαζε με τα φαρδιά κοστούμια του, τις μεγάλες ρεπούμπλικες και τις φανταχτερές γραβάτες.
Η πρώτη περίοδος της μουσικής του καριέρας έκλεισε κάπως απότομα, όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’60 άρχισε να αρθρογραφεί στον Observer ως κριτικός κινηματογράφου. Ακόμα, συνεργάστηκε με την Daily Mail γράφοντας σάτιρα. Σατιρικό ήταν και το σενάριό του για την ταινία Smashing Time το 1967.
Η επιστροφή του στην τζαζ σηματοδοτήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70, μέσα στην οποία ηχογράφησε τρία άλμπουμ, ενώ, παράλληλα, περιέγραφε τις περιοδείες του στο περιοδικό Punch. Το 1978, ο Μέλι ηχογράφησε το τραγούδι «Old Codger», που έγραψαν ειδικά γι’ αυτόν οι Stranglers. Ολες αυτές τις εμπειρίες του κατέγραψε αργότερα σε μια σειρά από αυτοβιογραφικά βιβλία.
Ο Μέλι έκανε δύο γάμους αφήνοντας από δύο παιδιά αντίστοιχα. Ωστόσο, υπήρξε ανοιχτά αμφισεξουαλικός. Στα νιάτα του είχε σχεδόν αποκλειστικά ομοφυλοφιλικές σχέσεις (γεγονός που του προκάλεσε προβλήματα όταν υπηρετούσε στο πολεμικό ναυτικό, ενώ παρά λίγο να περάσει από στρατοδικείο επειδή συνελήφθη να διανείμει «αναρχική λογοτεχνία»), ενώ σε πιο ώριμη ηλικία το ενδιαφέρον του στράφηκε στις γυναίκες.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπέφερε από καρκίνο (αρνήθηκε κάθε θεραπεία) και ήταν φανερά καταβεβλημένος. Ωστόσο, στις 10 Ιουνίου έκανε την τελευταία του εμφάνιση στο 100 Club του Λονδίνου. «Δεν φοβάμαι το θάνατο», είχε πει. «Πάντα έλεγα ότι θέλω να πεθάνω ενώ κατεβαίνω απ’ τη σκηνή, ακούγοντας τα χειροκροτήματα του κόσμου ή από εγκεφαλικό στις όχθες ενός ποταμού με δυο πέστροφες πλάι μου».