Ο Τζον Πολιντόρι γεννήθηκε στο σβήσιμο του 18ου αιώνα. Υπήρξε γιατρός, χαρτοπαίκτης και επίδοξος συγγραφέας. Δυστυχώς, όμως, για εκείνον, καλός δεν υπήρξε ούτε στην ιατρική ούτε στα χαρτιά, μήτε και στο γράψιμο. Πώς, λοιπόν, έμεινε στη μνήμη; Εξαιτίας των λίγων μηνών που πέρασε (δυστυχείς, είναι αλήθεια) ως γιατρός του λόρδου Μπάιρον.
Τεράστια επιτυχία
Τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί καλύτερα γι’ αυτόν. Η ιστορία θυμάται ότι ήταν μεταξύ των συγκεντρωμένων στη Βίλα Ντιοντάτι, στη λίμνη της Γενεύης, το 1816, όταν ο Μπάιρον παρακάλεσε τους καλεσμένους να γράψουν μια ιστορία με φαντάσματα. Μόνο δύο από την ομήγυρη ανταποκρίθηκαν με ολοκληρωμένα έργα. Η Μαίρη Σέλεϊ έδωσε στον Μπάιρον και στον κόσμο τον «Φρανκεστάιν» και ο Πολιντόρι έγραψε ένα διήγημα με τίτλο «Το βαμπίρ». Τούτο, όμως, ήταν η αναπάντεχη και τεράστια επιτυχία και έγινε η πηγή για μια ατελείωτη σειρά που ακολούθησε με ιστορίες με βρικόλακες. Υπήρξε η απαρχή του είδους, όπου συγκαταλέγεται και ο «Δράκουλας» του Μπραμς Στόουκερ.
Για τον Πολιντόρι ήταν πρόβλημα και εμπόδιο. Δημοσιεύθηκε ανώνυμα, δίχως την άδειά του και θεωρήθηκε γενικά ότι ήταν έργο του Μπάιρον. Με το κλείσιμο της πρώτης μέρας που κυκλοφόρησε, είχε πουλήσει 5 χιλιάδες αντίτυπα.
Και ο Πολιντόρι όμως ήθελε να μοιάζει με τον Μπάιρον· μαύρα μαλλιά, προτεταμένα χείλη, χλωμά τα όμορφα χαρακτηριστικά προσώπου. Κάπως έτσι παρουσιάζεται και στο Imposture, το τρίτο μυθιστόρημα του Μπέντζαμιν Μάρκοβιτς, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα (εκδ. Faber, 200 σελ., 10,99 στερλίνες). Ετσι τον βλέπει, πάνω σε ένα μπαλκόνι στη διαμονή του Μπάιρον στο Λονδίνο, μια νεαρή κοπέλα με κλίση για τα γράμματα και το όνομα Ελάιζα, η οποία φαντάζεται ότι είναι ο ωραίος λόρδος. Αργότερα, οι δυο τους συναντιούνται από τύχη. Και πάλι αυτή νομίζει πως είναι ο Μπάιρον. Ο Πολιντόρι αντί να της πει την αλήθεια και να την ελευθερώσει από τις ψευδαισθήσεις της, κάνει το αντίθετο: υποδύεται πως είναι ο Μπάιρον. Εκείνη τον ερωτεύεται και σε λίγο το ίδιο συμβαίνει και σε εκείνον. Το ερώτημα που προβάλλει πια είναι τι θα γίνει όταν η Ελάιζα ανακαλύψει τελικά την πραγματικότητα. Οτι ο Πολιντόρι, το αντικείμενο του έρωτά της, δεν είναι αυτός που λέει ότι είναι. Ο συγγραφέας, όπως γράφει ο «Εκόνομιστ», χειρίζεται το θέμα της αβεβαιότητας και της λύσης της αγωνίας, με δεξιοτεχνία και λεπτότητα.
Οι Ρομαντικοί γενικά, και ειδικότερα ο Μπάιρον, έχουν εμπνεύσει μια σειρά τερατουργημάτων και όχι μόνο στη λογοτεχνία· όπως π.χ. η ταινία Gothic του Κεν Ράσελ (αλλά και εξαιρετικών μουσικών έργων, σε συνθέτες σαν τον Μπερλιόζ και τον Τσαϊκόφσκι). Τούτο το βιβλίο βρίσκεται υπεράνω των τερατουργημάτων. Αρχίζει με κάποια αστάθεια, καθώς ο συγγραφέας προσπαθεί να βρει τον σωστό τόνο. Οταν τον βρίσκει, όμως, η αφήγηση κρυσταλλώνεται και εξελίσσεται σε μια ερωτική ιστορία με αξιοσημείωτο ψυχολογικό βάθος.
Ευχάριστο ανάγνωσμα
Χειρίζεται με χιούμορ την ανακατωσούρα της προσωπικής ζωής του Μπάιρον και την πολύ λιγότερο γνωστή, προσωπική ζωή του Πολιντόρι. Ολα αυτά θα τα διαβάσουν με απόλαυση οι θαυμαστές των Ρομαντικών, αλλά και με ευχαρίστηση οι άλλοι αναγνώστες.