Πριν από 30 χρόνια η Ρίκι Λι Τζόουνς είχε τον κόσμο όλο στα πόδια της! Ή τουλάχιστον είχε πολύ περισσότερα απ’ όσα ο πρότερος βίος της έδειχνε πως θα κατάφερνε… Τι άλλο να πει κανείς για μια 23χρονη σερβιτόρα σε ένα ιταλικό ρεστοράν του Λος Αντζελες, η οποία είχε γεννηθεί στο Σικάγο, της άρεσε από μικρή το… ροντέο, αποβλήθηκε από όλα τα σχολεία όπου πήγε, έφυγε από το σπίτι της στα δεκαπέντε και κατέληξε έπειτα από πολλές… περιηγήσεις, στη Μέκκα του θεάματος, με μόνη περιουσία μερικά τραγούδια στα οποία κανείς δεν έδινε σημασία και, ξαφνικά, χάρη ακριβώς σ’ αυτά τα τραγούδια βρέθηκε, από τις… καρμπονάρες που σερβίριζε, να υπογράφει συμβόλαιο με τον κολοσσό Warner, να εμφανίζεται live στα καλύτερα κλαμπ της πόλης, να διασκευάζουν τραγούδια της φτασμένοι καλλιτέχνες, να έχει ως έτερον ήμισυ τον Τομ Γουέιτς (είναι η ξανθιά στο εξώφυλλο του δίσκου του «Blue Valentine», του 1978) και λίγο αργότερα, ο παρθενικός της δίσκος να γίνεται πλατινένιος και η ίδια να παίρνει το πρώτο της Γκράμι, ως Νέος Καλλιτέχνης της Χρονιάς!
Για καμιά δεκαριά χρόνια συνέχισε στους ίδιους ρυθμούς, μια ρόκερ με ξανθά μαλλιά και κόκκινο μπερέ, που γεφύρωνε τους Rolling Stones με την… Ντόλι Πάρτον και που έκανε παρέα με τα σκληρά αντράκια του ροκ.
Κάτι οι κακές παρέες, κάτι οι καταχρήσεις, κάτι τα γεννητούρια, κάτι οι απώλειες καθ’ οδόν, σιγά σιγά χάθηκαν τα ίχνη της…
Τα ίχνη του Τζον Μέλενκαμπ χάθηκαν από την αρχή της καριέρας του, γιατί ο πρώην μάνατζερ του Ντέιβιντ Μπόουι (που τον ανέλαβε όταν ξεκίνησε την καριέρα του το 1975) είχε τη φαεινή ιδέα να του διαγράψει το επώνυμο και να κυκλοφορήσει τον πρώτο δίσκο του με το ψευδώνυμο Τζόνι Κούγκαρ! Ο Μέλενκαμπ παλάβωσε, η επιτυχία όμως του ντεμπούτου του δεν άφηνε περιθώρια για αλλαγές (κανείς δεν αλλάζει το όνομα μιας χρυσοφόρας κότας) και έτσι συνέχισε ως Κούγκαρ, μέσα στο χρυσάφι και στην πλατίνα, παλεύοντας όμως σκληρά, ώστε σε μερικά χρόνια να ξανακερδίσει το επώνυμό του!
Ενα καρδιακό επεισόδιο το 1994, ο γάμος του με το σούπερ μοντέλο Ιλεϊν Ιρβιν, τα πέντε του παιδιά και η ενασχόλησή του με τον ακτιβισμό και τη ζωγραφική (θεωρείται μάλλον ακριβός ζωγράφος), δεν μπόρεσαν να τον απομακρύνουν από την τραγουδοποιία του και, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, κράτησε τη σπίθα ζωντανή…
Τα 3 αδέλφια!
Οι Καναδοί Couboy Junkies είναι από μόνοι τους οικογένεια! Τα 3 αδέλφια Τίμινς από το Τορόντο, αντί να… ανοίξουν ψησταριά έκαναν συγκρότημα και, εξ αρχής, χάρη στο χαμηλό προφίλ, στον «ζωντανό» ήχο και, βεβαίως, στο όνομά τους, κέρδισαν το «σκεπτόμενο» κοινό σε ΗΠΑ και Ευρώπη! Ακριβώς όμως επειδή είναι οικογένεια, το πράγμα άρχισε να μπερδεύεται. Είναι δύσκολο να έχεις συγκρότημα, όταν τα παιδιά του άλλου μέλους είναι ανίψια σου και η γυναίκα του, που του γκρινιάζει να μην αργήσει να φύγει από το στούντιο, είναι νύφη σου…
Τα τρία ιδρυτικά μέλη των Dinosaur Jr. δεν είχαν να αντιμετωπίσουν συγγενείς αλλά τους εαυτούς τους! Η κατακλυσμική περσόνα του Τζέι Μάσις, του «αρχηγού» τους, έκανε τους άλλους δύο να την κοπανήσουν, έπειτα από τρία χρόνια δισκογραφικής καριέρας, το 1989 (ο Λου Μπάρλοου για να σχηματίσει τους Sebadoh). O Μάσις συνέχισε με άλλους, οι Dinosaur Jr. έγιναν σχεδόν… δεινόσαυροι στο πρώτο ήμισυ της δεκετίας του ’90 – ένα προσωποκεντρικό γκρουπ ενός υπερπαραγωγικού και πληθωρικού χαρακτήρα, που εξαφανίζεται για λίγο, ξαναοργανώνεται, επιστρέφει…
Διαρκώς επιστρέφων με έναν χαλαρό και σίγουρο τρόπο που εκπλήσσει είναι και ο Ρόμπιν Χίτσκοκ. Εχει αυτό το βρετανικό ατάραχο στυλ του περασμένου αιώνα (είναι άλλωστε ο μόνος Βρετανός της σημερινής «Δισκοθήκης»). Ο,τι και να συμβεί στην καριέρα του χαμογελά, γράφει στα γρήγορα μερικά από τα τόσο χαρακτηριστικά τραγούδια του, παίζει σε καμιά ταινία του φίλου του Τζόναθαν Ντέμε, στήνει μια μπάντα από φίλους (που είναι πάντοτε μουσικοί υψηλού επιπέδου) και νάτος!
Οι Venus 3, το φετινό του γκρουπ, για παράδειγμα, συναποτελούνται από τους μισούς REM! Και το ότι ο δίσκος που έκαναν με τον Χίτσκοκ λέγεται «Ol! Tarantula», ουδόλως εκπλήσσει, αφού το ζωικό βασίλειο κυκλοφορεί ελεύθερα εδώ και χρόνια στα τραγούδια του προικισμένου τραγουδοποιού (που άλλοτε θυμίζουν καλές στιγμές του Ντίλαν και άλλοτε τον Σιντ Μάρετ). Βάτραχοι, φίδια, μυρμήγκια, μέλισσες, καβούρια, γαλοπούλες και αρουραίοι, έχουν προηγηθεί της ταραντούλας.
Τα τραγούδια του μιλάνε για μπάτσους των μεγαλουπόλεων, πολέμαρχους του Ουζμπεκιστάν, για σεξ-σοπ και για το αδικοχαμένο συγκρότημα των New York Dolls. Ο ήχος είναι πιο ροκ από οτιδήποτε έκανε ο Χίτσκοκ τελευταία και η σιγουριά για το ότι θα ξανακούσουμε καλά πράγματα από τον ιδρυτή των θρυλικών Soft Boys είναι διάχυτη όσο διαρκούν τα δέκα τραγούδια του cd.
…Οι Dinosavr Jr. γλεντάνε την επανένωση της ιδρυτικής τριάδας με ένα πάρτι γεμάτο παραμορφωμένες κιθάρες, ξεσηκωτικά κιθαριστικά και ντραμιστικά τερτίπια, τη φωνή του Τζέι Μάσις να αφηγείται αποφασιστικά τις ιστορίες των 11 τραγουδιών και το ημερολόγιο να γυρίζει πίσω στις καλές μέρες του grunge, 1992, 1993…
Οι Cowboy Junkies ακούγονται στο «At The End Of Paths Taken», λίγο προβλέψιμοι, τουλάχιστον όσο προβλέψιμη μπορεί να είναι μια πολυπληθής οικογένεια που σε επισκέπτεται απρόσμενα συν γυναιξί και τέκνοις! Τραγουδούν, φυσιολογκώς, για όσα τους απασχολούν αυτά τα χρόνια -δεν το παίζουν τζόβενα με τους στίχους τους. Μιλάνε για τα παιδιά τους, για το αβέβαιο μέλλον, για τον θάνατο, κάποιες στιγμές ροκάρουν ήπια, άλλοτε χάνονται σε κάντρι τοπία… ποιος ξέρει; Ισως ο τίτλος του δίσκου τους να υπονοεί ότι εκεί που τελειώνουν τα προηγούμενα μονοπάτια, ανοίγονται πιο ξεκούραστοι δρόμοι!
Οι δρόμοι, πάντως, όπου περπάτησε η Ρίκι Λι Τζόουνς (ανάμεσά τους και η οδός της… απωλείας) την οδήγησαν στην… Exposition Boulevard, στον δίσκο που εμφάνισε από το πουθενά και όπου, χάρη στην ενόραση του ζωγράφου Λι Καντελόν (που έχει σχεδιάσει και το εξώφυλλο) να της προτείνει να γράψει 13 τραγούδια για ισάριθμους πίνακές του, που απεικονίζουν μοντέρνες εκδοχές των ιστοριών της Καινής Διαθήκης, χαιρόμαστε την επιστροφή της, που πριν λίγους μήνες δεν θα την προσδοκούσε κανείς! Το θέμα του δίσκου είναι δύσκολο, αλλά διεκπεραιώνεται με ελευθερία και μαεστρία, γεφυρώνοντας τα δύο χιλιάδες χρόνια κι τα ηθικά ρήγματα που μας χωρίζουν από την Καινή Διαθήκη, με κάθε μέσον: από ένα «Dankey Ride» μέχρι την «Elvis Cadillac»! Και με όση άπλα επιτρέπει η καλοβαλμένη εικαστική υποστήριξη των τραγουδιών.
Δρόμος για την ελευθερία
Οσο για τον εικαστικό της παρέας, τον Τζον Μέλενκαμπ, οι δικοί του δρόμοι τον οδηγούν στο «Freedom’s Road», έναν ακόμη δίσκο του, που ακούγοντάς τον, μου έρχεται στον νου μια κουβέντα που είχα την τιμή να μου απευθύνει αυτοπροσώπως, σε μια συνομιλία μας, το 1999.
«Προς Θεού, έχουμε πάψει πια να είμαστε έφηβοι!», μου είχε πει με πίστη και προσγειωμένο ύφος και τη φράση του την κράτησα καλά, κυρίως γιατί έκρυβε μια διεκδίκηση της αλήθειας και όχι μια υπακοή στις επιταγές του μάρκετινγκ. Την ξαναθυμήθηκα ακούγοντας τον δίσκο, δέκα κομμάτια αυτού του στυλ που ονομάζουμε americana, κομμάτια με γνώση και στυλ και ένα κρυφό ενδέκατο, με θέμα του τον Τζορτζ Μπους και τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Rodeo Clown»…
Και για τον Μέλενκαμπ και για όλους τους προαναφερθέντες, ακούγοντας τα πέντε αυτά πρόσφατα cd, έπιασα τον εαυτό μου αρκετές φορές να λέει: «Να ‘ναι καλά!».
Δισκοθήκη
Rickie Lee Jones
«The Sermon On Exposition Blvd.»
(New West / Hitch Hyke)
John Mellencamp
«Freedom’s Road»
(Universal)
Dinosaur Jr.
«Beyond»
(Pias / EMI)
Cowboy Junkies
«At The End Of Paths Taken»
(Cooking Vinyl / Hitch Hyke)
Robyn Hitchcock & the Venus 3
«Ole! Tarantula»
(Proper / Hitch Hyke)