Και μακρύ και ποικίλο και θορυβώδες το φετινό καλοκαίρι στην Επίδαυρο. Από τον δραστικό περιορισμό των παραγωγών σε έξι πέρυσι, πρώτη χρονιά του Γιώργου Λούκου στο τιμόνι του «Ελληνικού Φεστιβάλ» (ΕΦ), ξαναπήγαμε στις οχτώ φέτος (ένα γεμάτο δίμηνο) – με το δαχτυλάκι και της τοπικής αυτοδιοίκησης, που ζήτησε να μη μείνουν κενά τα κοσμοβριθή γουικέντ του Αυγούστου (και βρουν ευκαιρία να ξαναχωθούν στο αρχαίο θέατρο διάφορες αρπαχτές, όπως πέρυσι). Το χρονικό άπλωμα σε συνδυασμό με την επιδίωξη της ηγεσίας του ΕΦ να σπάσει τα κεκτημένα στην Επίδαυρο, αλλά και να ανοίξει το φεστιβάλ αρχαίου δράματος και σε άλλου είδους παραστάσεις είχε αποτέλεσμα να συντεθεί φέτος ένα αρκετά διαφορετικό και ποικίλο πρόγραμμα.
Πρόγραμμα που δεν υπήρξε καρπός μελετημένης τακτικής -αυτό παραμένει αιτούμενο για τα Επιδαύρια και την ηγεσία του ΕΦ- επέφερε ωστόσο ουσιώδεις αλλαγές και ένα «άλλο πνεύμα» στον θεσμό. Κατ’ αρχάς, δεν έγινε καμιά παραχώρηση προς τους κακομαθημένους χρόνια τώρα ιδιώτες επιχειρηματίες που πιέζουν -επιστρατεύοντας δημοφιλείς κωμικούς και «συμπαραγωγές» με ΔΗΠΕΘΕ- να ενταχθούν στο πρόγραμμα για να χρηματοδοτηθούν οι εμπορικές παραγωγές τους, οι οποίες ακολούθως οργώνουν την Ελλάδα. Οχι πως έτσι αποφεύχθηκαν οι ρουτινιέρικες παραστάσεις (Λυσιστράτη του ΚΘΒΕ και Ιφιγένεια εν Ταύροις του ΘΟΚύπρου), αλλά υπήρξε χώρος και: Επαναλήφθηκε η μεγαλύτερη περσινή επιτυχία (Αντιγόνη του Λευτέρη Βογιατζή), παρουσιάστηκε όπερα μετά πολλές δεκαετίες (Μήδεια του Κερουμπίνι, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κόκκου), ανεβάστηκε Ρακίνας για πρώτη φορά (Ανδρομάχη, Εθνικό σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου), φιλοξενήθηκε μια ξενόγλωσση παράσταση (Ορέστεια, Σάουσπιλ Φρανκφούρτης), κλήθηκε ένας κορυφαίος ξένος σκηνοθέτης, όπως ο Πέτερ Στάιν, να ανεβάσει τραγωδία στα ελληνικά (Ηλέκτρα, συμπαραγωγή με το Εθνικό) και αποτολμήθηκε, τέλος, να παρουσιαστεί σύγχρονο έργο, και μάλιστα Μπέκετ, στο αρχαίο θέατρο (Ευτυχισμένες Μέρες, Εθνικό Μ. Βρετανίας, με τη Φιόνα Σο).