Μετά την καταστροφή, έρχεται η επιστροφή στην τηλεοπτική ομαλότητα. Πολύωρες ποδοσφαιρικές εκπομπές, πολύωρες προεκλογικές συζητήσεις, πολλές διαφημίσεις για κολέγια, τσάντες και σχολικά είδη. Ομως η καμένη γη δεν ξεχνιέται.
Ο «συντονισμός» ήταν η λέξη-κλειδί τις πρώτες ημέρες των πυρκαγιών, όπως πριν από μερικούς μήνες ήταν η λέξη «συμψηφισμός».
«Αν μας ακούει η πολιτεία… εμείς ζητάμε από την πολιτεία ένα συντονισμό», λέει ένα σαστισμένο γεροντάκι.
«Υπήρχε συντονισμός στην κατάσβεση;» ρωτούν οι ρεπόρτερ τους πυρόπληκτους.
«Οχι, δεν υπήρχε», απαντούν οι περισσότεροι και ας μην είχαν συνολική εικόνα. Είχαν όμως εικόνα της δικής τους συμφοράς, της δικής τους δυστυχίας.
Υπήρχε συντονισμός στην καταβολή του επιδόματος των 3.000 ευρώ; Γέροι, νέοι, αγρότες και αστοί, τσιγγάνοι, πυροπαθείς αληθινοί αλλά και μαϊμούδες, όλοι έκαναν γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια. Φταίνε αυτοί που άπλωσαν το χεράκι ή τα ζεστά, αχνιστά κουλούρια που μοσχομύριζαν κάτω από τη μύτη τους; Να, όμως, που και οι τσιγγάνοι συντονίστηκαν και τώρα επιστρέφουν το κουλούρι ακέραιο και όχι δαγκωμένο.
Συντονισμένοι ζούσαν επί αιώνες οι άνθρωποι με τη Φύση, τον τόπο και τα ζώα τους, ήρθε η φωτιά και τους αποσυντόνισε. Ενας μεσόκοπος κτηνοτρόφος και η γερόντισσα μάνα του, στο Λιβαδάκι της Γορτυνίας, δείχνουν στο κυριακάτικο «Studio Alpha» το νέο σπίτι τους: μια σκηνή με χαλίκι αντί για στρώμα.
«Γιατί μένετε σε σκηνή;» ρωτά ο ρεπόρτερ.
«Πού να πάμε; Σε ξενοδοχείο; Εχω 80 πρόβατα. Υπάρχει ξενοδοχείο για τα πρόβατα;»
Δυστυχώς, δεν υπάρχει. Στην Αττική λειτουργούν «πανσιόν» που φιλοξενούν μικρά ζώα όταν οι ιδιοκτήτες τους πηγαίνουν διακοπές, αλλά όχι ξενώνες για φιλοξενία κοπαδιών…
Με πολύ ή λίγο συντονισμό, με ουσιαστική ή ρητορική μετεκλογική βοήθεια, η επίδεση των πληγών έχει αρχίσει. Ομως η επούλωσή τους θα κρατήσει πολύ. Στο μεταξύ, ο φόβος ταξιδεύει από την ύπαιθρο στις πόλεις. Δεν είναι μόνον οι κτηνοτρόφοι και οι καλλιεργητές που αγωνιούν για το μέλλον τους, αλλά και οι κάτοικοι των αστικών κέντρων, που ανησυχούν για τις τιμές των αγροτικών προϊόντων.
«Μηδενιστήκαμε, είμαστε πεθαμένοι», έλεγε σ’ ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ ο ιδιοκτήτης ενός μικρού ελαιοτριβείου στην Ηλεία. Αφού οι ελαιοπαραγωγοί της περιοχής καταστράφηκαν, καταστράφηκε κι αυτός.
Πολλοί στα κανάλια λένε ότι σύντομα το ελαιόλαδο θα γίνει είδος πολυτελείας, καθώς η τιμή του θα εκτιναχτεί στα ύψη και ο λαδέμπορας της Κατοχής θα ξαναγεννηθεί. Καθώς όλοι φοβόμαστε ότι θα πούμε το λάδι λαδάκι, δεν αποκλείεται οι χαμηλοσυνταξιούχοι, μια που πέρυσι δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν το επίδομα θέρμανσης, φέτος να διεκδικήσουν το επίδομα ελαίου: μισό τενεκέ για μονομελή νοικοκυριά, ένα για διμελείς οικογένειες κ.ο.κ.
Οταν ήμαστε παιδιά, σνομπάραμε τα λαδερά, τα νηστίσιμα γλυκά που έφτιαχνε η μητέρα μας, όπως το «φτωχό» ή το «μελαχρινό». Τώρα η μπομπότα πωλείται στα ντελικατέσεν, ενώ τα μουστοκούλουρα θα φτιάχνονται με φτηνά σπορέλαια και συνθετικό μούστο. Οπως θα έλεγε η Μαρία Αντουανέτα, τι τα θέλετε τα λαδοκούλουρα αφού έχετε τα «μπράουνις»;