Κοπάδια από απαστράπτοντα μεταλλικά ψάρια, ιριδίζουν στα χρώματα του δειλινού με θέα την Καλντέρα της Σαντορίνης. Πάνω σε θολωτές στέγες, σε τοίχους, κάτω από το δυνατό μεσογειακό φως, τα έργα του γλύπτη Γιώργου Κυπρή δείχνουν να βρίσκονται στο φυσικό τους περιβάλλον. Η νέα παρουσίαση της δουλειάς του πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο στο ξενοδοχείο «Ηλιότοπος» στο Ημεροβίγλι, με μικρογλυπτά εναρμονισμένα απολύτως με τους χώρους που τα φιλοξενούν. Με αφορμή την έκθεση η «Κ» έκανε μια συζήτηση με τον γλύπτη.
Ο Κυπρής είναι ένα πληθωρικός καλλιτέχνης, με έργα που μας παρακινούν να στοχαστούμε για τον άνθρωπο και τη φύση. Η συζήτηση έγινε λίγο πριν από τις καταστροφικές πυρκαγιές και δυστυχώς ο εικαστικός απεδείχθη προφητικός σε πολλές από τις επισημάνσεις του. Αλλωστε το γεγονός ότι βρήκε καλλιτεχνικά ερεθίσματα στον υδάτινο κόσμο δεν είναι τυχαίο. Εραστής του βυθού και παλαιότερα μανιώδης ψαράς, ξεκίνησε το 1993 να κάνει έργα αναφορικά με τα ψάρια για να σχολιάσει την σκληρή και ασυλλόγιστη συμπεριφορά μας απέναντι σε διάφορες μορφές ζωής.
Ξεκίνησε ως κεραμίστας αλλά γρήγορα πέρασε στην καθαρόαιμη γλυπτική, κάνοντας χυτεύσεις σε μέταλλα: «Ενώ μου άρεσε να δουλεύω με τον πηλό γρήγορα άρχισα να πνίγομαι. Η κεραμική είναι γαλίφα. Σε κάνει να νιώθεις όπως ένας καλός βιολιτζής που χειρίζεται με μεγάλη άνεση τα μέσα του αλλά δεν εξελίσσεσαι. Οταν ασχολείσαι πολύ με το «το εργαλείο» με το υλικό, χάνεις την ποίηση».
Η έμπνευση από τα ψάρια κρατά εδώ και 15 χρόνια. Φέτος μέσα στα γνωστά του κοπάδια προσέθεσε και ένα κεφάλι καρχαρία: «Η ιδέα μου είχε έρθει και παλαιότερα για τα τρόπαια κυνηγίου. Οχι μόνο οι άνθρωποι έχουν μια εγγενή βία αλλά τους αρέσει να επιδεικνύουν και τη βαρβαρότητά τους απέναντι στα ζώα και τη φύση. Να στήνουν πάνω στους τοίχους ως ενθύμιο ό,τι πλάσμα του έχουν πάρει τη ζωή».
Παραμένει ο βυθός ένα από τα τελευταία οχυρά της φύσης που καταφέρνει να αντισταθεί κάπως στον άνθρωπο; «Φοβάμαι πως όχι» λέει ο Κυπρής. «Είμαστε στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας και κατατρώμε τα πάντα χωρίς καμιά έγνοια για τα είδη που τείνουν να εξαφανιστούν. Βλέπει κανείς ότι τα ψάρια έχουν μάθει να σέβονται την ομάδα τους για να επιβιώσουν. Τα μικρότερα ψάρια λ.χ. για να μην τα αρπάζουν τα μεγαλύτερα γίνονται ένα συμπαγές σώμα που περιστρέφεται συνεχώς έτσι ώστε να μην μπορεί να διασπαστεί».
Ο Κυπρής είχε αφουγκραστεί την ανάγκη να προφυλάξουμε το περιβάλλον αρκετά νωρίς: «Τα ζώα μας δίνουν μια θαυμάσια ευκαιρία για να ασκήσουμε κριτική στην ανθρώπινη ματαιοδοξία. Κάποτε, περνούσα ώρες κάτω από το νερό και σκότωνα ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Μια ημέρα έπεσα πάνω σε ένα τεράστιο χταπόδι και δυσκολεύτηκα πολύ να το πιάσω. Λίγο πριν πεθάνει στα χέρια μου, με κοίταξε με ένα πολύ χαρακτηριστικό βλέμμα που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Από τότε άρχισα να βλέπω τα πράγματα από άλλη οπτική».