Αν το ντιμπέιτ δεν είχε προβληθεί σε όλα τα κανάλια εθνικής εμβέλειας, αλλά είχε τη μορφή video on demand, μέχρι πόσα χρήματα θα δίνατε για να το παρακολουθήσετε; Ισως η απάντηση εξαρτάται από μιαν άλλη ερώτηση: «πόσοι άλλοι θα το έβλεπαν;» Καθώς ξέρουμε ότι δυο-τρία εκατομμύρια Ελληνες ούτως ή άλλως θα το δουν, λίγα ευρώ θα τα χαλαλίζαμε, ώστε να έχουμε κάτι να πούμε την άλλη μέρα με τους φίλους μας, αφού η μισή (και συνήθως αμφίβολη) χαρά του ντιμπέιτ είναι να το παρακολουθείς και η άλλη μισή να το σχολιάζεις. Περίπου όπως συμβαίνει με το ποδόσφαιρο, τα ριάλιτι και τα τηλεπαιχνίδια, μόνο που εδώ οι παίχτες ήταν ταυτόχρονα και αρχηγοί ομάδων. Σε ένα άτυπο επίπεδο, διεξήχθη και ένας «μικρός τελικός» μεταξύ κάποιων δημοσιογράφων (υπονοούμενα του κ. Λιάτσου περί «δημοσιογραφικής σεκιούριτι»), όμως η μεγάλη, η ουσιαστική αναμέτρηση δεν ήταν ανάμεσα σε πρόσωπα, αλλά ανάμεσα στην τηλεόραση και την πολιτική – και κερδισμένη βγήκε η πρώτη.
Οι τηλεθεατές δεν ενθουσιάστηκαν, αλλά και δεν απογοητεύτηκαν. Οι περισσότεροι περίμεναν ότι ο αγώνας θα ήταν πιο άνευρος και πληκτικός λόγω του «ασφυκτικού», όπως έχει χαρακτηριστεί, πλαισίου. Ομως και οι έξι αρχηγοί δεν πρέπει να απογοητεύτηκαν, αφού κανείς τους δεν φάνηκε τηλεοπτικά αναλφάβητος. Ολοι έχουν την απαραίτητη τηλεοπτική εμπειρία, ώστε να σταθούν σε ένα τέτοιο αλλόκοτο σκηνικό και να συμμορφωθούν με τους εξίσου αλλόκοτους κανονισμούς, ενώ όσοι είχαν κάποιες στιγμές την ετοιμότητα να αυτοσχεδιάσουν και να εκμεταλλευτούν τα ολισθήματα των αντιπάλων μάλλον βγήκαν κερδισμένοι. Η οργάνωση του παιχνιδιού ήταν καλή, έστω και δίχως σάμαλι, πασατέμπο, κοκ. Οι επόπτες γραμμών – δημοσιογράφοι ήταν μελετημένοι, ενώ άψογη ήταν η διαιτησία της Μαρίας Χούκλη.
Το ντιμπέιτ αυτό επιτρέπει την εξαγωγή πολλαπλών συμπερασμάτων ως προς τη σκηνική παρουσία των παικτών, γεγονός που ζωηρεύει τη συζήτηση. Ποιος έχασε, ποιος κέρδισε συνολικά ή στα τρία «ντουέτα» (δικομματισμός – δύο κόμματα της αριστεράς – ΛΑΟΣ και Δημοκρατική Αναγέννηση).
Η τηλεόραση λοιπόν είναι ο νικητής της προχθεσινής εξαπλής αναμέτρησης, όπως, με έναν μακάβριο τρόπο, ήταν ο νικητής των φονικών πυρκαγιών της προεκλογικής περιόδου, αφού ο ρόλος και το κύρος της αναβαθμίστηκαν για λόγους που ήδη έχουν επαρκώς εξηγηθεί. Το μήνυμά της πανίσχυρο: να μάθουμε να αλλάζουμε θέμα, να αποσιωπούμε ή να τυλίγουμε σε έναν μανδύα γενικότητας ό,τι μπορεί να μας φέρει σε δύσκολη θέση, να κερδίζουμε τις εντυπώσεις και ας χάνουμε την ουσία.
Δεν έχει νόημα το να νοσταλγεί κανείς τις αλάνες, τους ελεύθερους χώρους, το «οικόπεδο με τις τσουκνίδες». Ετσι παίζεται σήμερα το παιχνίδι ή μάλλον έτσι βλέπεται σήμερα το παιχνίδι. Σε κλιματιζόμενο στούντιο, σε αποστειρωμένες και ηλεκτρονικά μετρήσιμες συνθήκες. Κανείς δεν ίδρωσε, δεν γρατσούνισε το γόνατό του, δεν ένιωσε το αεράκι να του χαϊδεύει το πρόσωπο -και δεν εννοώ μόνον εκείνους που βρίσκονταν μέσα στο στούντιο, αλλά και εμάς τους πολίτες – τηλεθεατές που παρακολουθήσαμε τον αγώνα από τις ατομικές μας κερκίδες.