Μια ασυνήθιστη εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τρίτη στην Ομόνοια. Περίπου 2.000 εποχικοί πυροσβέστες από όλη την Ελλάδα συγκεντρώθηκαν για να αποτίσουν φόρο τιμής στα θύματα των πυρκαγιών του καλοκαιριού. Χωρίς συνθήματα, χωρίς πανό με καταγγελίες και αιτήματα. Μόνο ένα στεφάνι και οι φωτογραφίες των νεκρών συμβασιούχων συναδέλφων τους (20 από το 1994). Μνημόσυνο και όχι συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
Δύο από εκείνους που είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία βρέθηκαν το ίδιο βράδυ στην εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου στον Alpha, επίτιμοι προσκεκλημένοι του «Αλ Τσαντίρι Νιουζ». Μίλησε ο ένας: «Μας λένε ήρωες, μας λένε μικρούς θεούς. Στην πραγματικότητα είμαστε εργαζόμενοι με ημερομηνία λήξης. Τον Οκτώβρη λήγει η σύμβασή μας, μπαίνουμε στον ΟΑΕΔ… Είμαστε κι εμείς από μέρη που κάηκαν και πολλές φορές παλέψαμε με τη φωτιά για να σώσουμε τα σπίτια του χωριού, όχι το δικό μας».
Εποχική έχει καταντήσει η μνήμη μας, εποχικές και οι ευαισθησίες μας, αφού η τηλεόραση συνήθως μας υπαγορεύει το πότε θα συγκινηθούμε, το πότε θα αγανακτήσουμε, το τι και ποιον θα φοβηθούμε, το πότε και πώς θα εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας και σε ποιους. Η τηλεόραση, η αποθέωση του εφήμερου, όπως πολλοί τη χαρακτηρίζουν, μας διδάσκει να «αλλάζουμε θέμα».
Και τα δύο μεγάλα κόμματα πρόσφατα υποσχέθηκαν στους εποχικούς πυροσβέστες ότι η αυριανή κυβέρνηση θα εξασφαλίσει τη δωδεκάμηνη απασχόλησή τους.
Προς το παρόν, οι συμβασιούχοι πυροσβέστες είναι οι εργαζόμενοι του «50-50», αν και από άποψη ηλικίας δεν έχουν καμία σχέση με τους πενηντάρηδες ήρωες τoυ γνωστού σίριαλ. Είναι και αυτοί 50% εργαζόμενοι και 50% άνεργοι, ανήκουν στην παγκόσμια στρατιά των «προσωρινών», των ωρομίσθιων, των «temps» (temporaries) στις ΗΠΑ, των «intermittents» στη Γαλλία.
Η μερική απασχόληση και η εργασία με ημερομηνία λήξης ανήκουν στα θέματα που θίχτηκαν στις τηλεοπτικές προεκλογικές συζητήσεις, αλλά σε επίπεδο συνθημάτων και όχι ουσίας.
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, χιλιάδες ηθοποιοί, μουσικοί, μαθηματικοί, φιλόλογοι, δάσκαλοι ξένων γλωσσών αναζητούν δουλειά σε κάποιο φροντιστήριο, ωδείο, θίασο, σίριαλ, γυμναστήριο, κολλάνε χαρτάκια-αγγελίες στο τζάμι του φούρνου της γειτονιάς τους ή ντύνονται με επιμέλεια και κάνουν ένα πέρασμα από τα «καλλιτεχνικά» καφέ του Κολωνακίου, με την ελπίδα ότι κάποιος θα τους δει, θα θυμηθεί ότι υπάρχουν και ίσως πει κάποια κουβέντα κι έτσι τους καλέσουν για κάποιο ρόλο, κάποια δουλίτσα για να βγει ο χειμώνας. «50-50» ελπίδα, «50-50» μαυροφόρα απελπισία.
Είναι βουβό αυτό το εποχικό δράμα, όπως βουβό θα ήταν και το δράμα των εποχικών πυροσβεστών αν δεν το έφερναν στην επιφάνεια τόσοι θάνατοι, τόσες συμφορές.
Αυτές τις μέρες πολλοί μιλούν για αρνητική ή θετική ψήφο, για ψήφο εμπιστοσύνης ή για ψήφο διαμαρτυρίας. Νομίζω ότι στις μεθαυριανές εκλογές θα πέσει, αν και δεν θα καταμετρηθεί, η «ψήφος μελαγχολίας», που θα κατανεμηθεί σε όλα τα κόμματα. Οχι δαγκωτό, αλλά μελαγχολικό θα είναι το χαρτάκι που πολλοί θα ρίξουν στην κάλπη, κουμπωμένο, επιφυλακτικό, χαρτάκι του 50-50, μισό μήλο κόκκινο, μισό φαρμακωμένο.