Το καλοκαίρι η τηλεόραση πέφτει σε ένα είδος νάρκης. H τηλεθέαση μειώνεται, οι επαναλήψεις κυριαρχούν, ενώ οι τηλεαστέρες προπονούνται για τη νέα σεζόν. Ομως ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι, με την εξαγγελία των εκλογών και τις φονικές πυρκαγιές, όλα άλλαξαν. Αρον άρον οι παρουσιαστές διέκοψαν τις διακοπές τους και επέστρεψαν στα κανάλια. Η επαναφορά εξ εφέδρων όχι μόνον κρίθηκε αναγκαία, αλλά και διαφημίστηκε δεόντως.
Κάτι παράξενο συνέβη. Η τηλεόραση δεν βρέθηκε απλώς στο επίκεντρο των εξελίξεων, αλλά διαμόρφωσε, ώς ένα βαθμό, τις εξελίξεις. Δεκάδες χωριά, πολιορκημένα από τις φλόγες, ζητούσαν βοήθεια όχι από τις τοπικές και τις κεντρικές αρχές, αλλά από τα κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. «Καιγόμαστε, κάντε κάτι!» Και τα κανάλια έκαναν κάτι, όχι φυσικά επειδή είχαν επεξεργαστεί κάποιο κοινό σχέδιο υποκατάστασης του κράτους, αλλά γιατί το κράτος, τουλάχιστον τα πρώτα δραματικά εικοσιτετράωρα, δεν ήταν ορατό από τους απελπισμένους κατοίκους των φλεγόμενων περιοχών.
Η απουσία του κρατικού μηχανισμού στο πρώτο στάδιο του αιφνιδιασμού από τον πύρινο εχθρό ήταν η αιτία που τα κανάλια έπαιξαν έναν άτυπο συντονιστικό ρόλο: όχι μόνο περιέγραψαν τη μεγάλη τραγωδία, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις συνέβαλαν στην αποτροπή τοπικών τραγωδιών. Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου οι εκκλήσεις για βοήθεια ή οι φράσεις ευγνωμοσύνης από το Δυτικό Μέτωπο, όπως «κάντε κάτι, κύριε Χαρδαβέλλα μου!» ή «ευχαριστώ το Mega που έσωσε την Ανδρίτσαινα».
Με αναβαθμισμένο το εθνικό κύρος τους, τα κανάλια ρίχτηκαν και στη μάχη των εκλογών, που η «τηλεοπτικοποίησή» τους ήταν εξαρχής δεδομένη. Ολοι ήξεραν ότι στα πάνελ, στα παράθυρα, στις πολιτικές διαφημίσεις θα διεξαγόταν η μεγάλη μάχη των εντυπώσεων. Οχι στα φυλλάδια, στις υπαίθριες συγκεντρώσεις, στις περιοδείες των υποψηφίων. Οχι «πόρτα πόρτα» αλλά «παράθυρο παράθυρο».
Δεν είναι τυχαίο που ο Γιώργος Παπανδρέου, θέλοντας να αποκαλύψει ότι η κυβέρνηση αποδέχεται την ευρωπαϊκή οδηγία για την αύξηση ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης για τις γυναίκες, δεν διάλεξε ένα προεκλογικό μπαλκόνι για να κάνει την καταγγελία του, αλλά την πρωινή εκπομπή του Γιώργου Αυτιά, το δημοφιλέστερο Κέντρο Εξυπηρέτησης Τηλεθεατών για ζητήματα κοινωνικής ασφάλισης.
Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι, λοιπόν. Μόνο που η τηλεοπτική μνήμη, που πολύ γρήγορα γίνεται και συλλογική, δεν είναι γραμμική αλλά ασυνεχής. Η τηλεόραση επιβάλλει μια ιδιότυπη χρονολόγηση. Πολύ εύκολα το «φέτος» γίνεται πέρυσι ή πρόπερσι ή «τα παλιά χρόνια». Μπροστά στα δράματα ή τους θριάμβους του σήμερα, ξεχνάμε τους άλυτους κόμπους, τις σκιές του χθες. Ποιον αιώνα έγιναν οι υποκλοπές; Πριν ή μετά τη νίκη μας στη Eurovision; Ελληνορωμαϊκό ναυάγιο η «Σάμινα», υστεροβυζαντινό ερείπιο η Ρικομέξ.
Οι φωτιές έσβησαν. Οχι πια άλλα «καιγόμαστε, καιγόμαστε!», αλλά «ψηφίζουμε, ψηφίζουμε!» Ισως σταθούμε τυχεροί και να μην ακούσουμε, ξαφνικά φέτος τον χειμώνα, την κραυγή «πνιγόμαστε, πνιγόμαστε!» και «κάντε κάτι, κυρία Στάη μου, κάντε κάτι, κύριε Καμπουράκη μου».