Αυτή τη φορά δεν χωρούν πολλά πειράματα. Ούτε δοκιμές τριαρχίας χρειάζονται όπως συνέβη τα πρώτα χρόνια της κυβέρνησης Καραμανλή στο υπουργείο Πολιτισμού, ούτε όμως και περίοδος διερεύνησης. Μετά τις εξαγγελίες νομοσχεδίων, την προσπάθεια ενός γενικότερου συμμαζέματος και επικοινωνιακής τακτικής, την ανακοίνωση διάφορων προθέσεων, ο νέος υπουργός Πολιτισμού πρέπει να ανασκουμπωθεί.
Μπορεί μέρος της αρχαιολογικής κοινότητας να τονώθηκε με τις επιστροφές θραυσμάτων και την υπόθεση Γκετί που σίγουρα ήταν επιτυχία του Γ. Βουλγαράκη -με τη συμβολή των Ιταλών που άνοιξαν το δρόμο στην επιστροφή των παρανόμως εξαχθέντων-, όμως τώρα χρειάζεται κάτι περισσότερο. Γιατί είναι και το αγκάθι της Ολυμπίας που «πονάει» την προηγούμενη ηγεσία.
Οι εκκρεμότητες
Η Ακαδημία Τεχνών μοιάζει με το μεγάλο φιάσκο, αφού ούτε ανώτατη είναι ούτε δωρεάν. Οι σπουδαστές θα βάζουν το χέρι στην τσέπη. Και το κυριότερο: η πρώτη πολιτιστική υπόσχεση της Ν.Δ. βρίσκεται ακόμη στα χαρτιά. Ούτε η υπόθεση Φιξ μας ξάφνιασε για να δούμε επιτέλους το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης έτοιμο (τώρα ξεμπλόκαρε), ενώ το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Β & Ε. Γουλανδρή παραμένει σε εκκρεμότητα. Η Λυρική Σκηνή με το που πήρε μπροστά έμεινε χωρίς διευθυντή, μετά την άδοξη θητεία του Στέφανου Λαζαρίδη που αντίθετα απ’ ό,τι συνέβη με τον Γιώργο Λούκο στο Ελληνικό Φεστιβάλ (ήταν έκπληξη ότι πέρασε στο ΥΠΠΟ), δεν τον άφησαν να κάνει τη δουλειά του.
Αιτήσεις χορηγίας
Ο νόμος για τη χορηγία χαροποίησε πολλούς. Ομως, μετά τη σπορά ελπίδων σε εκείνους που δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν από το ΥΠΠΟ και τους άλλους που θέλουν να σκορπίσουν αλλά και να απαλλαγούν από τη φορολογία έως και 100%, οι αιτήσεις πλημμυρίζουν γραφεία. Το Συμβούλιο δεν συνεδρίασε.
Οι εξαγγελίες για τη μεγάλη διαδρομή από το Τατόι ώς το Ακροπόλ Παλλάς της οδού Πατησίων (λες και το έχουν καταραστεί να παραμείνει έτσι), την Αυλή των θαυμάτων στην Πλάκα που θα στέγαζε το Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης, το Μall του Πολιτισμού στο εργοστάσιο Τσαούσογλου, τις υπό επανεξέταση ιδιοκτησίες του ΥΠΠΟ στην Πλάκα, θα είναι βάρος στο στομάχι της καινούργιας ηγεσίας.
Υποσχέσεις
Γιατί δεν είναι μόνο οι εξαγγελίες του Γ. Βουλγαράκη. Ειδικά το υπουργείο Πολιτισμού πρέπει να έχει συνέχεια. Διαφορετικά δεν μπορεί να έχει σοβαρή πολιτική και συνέπεια. Αν λοιπόν βάλουμε και όσα υποσχέθηκαν οι προηγούμενοι σε νευραλγικά ζητήματα: η επέκταση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, το Μουσείο Αθηνών στην Ακαδημία Πλάτωνος, η υπόθεση του Ακρωτηρίου που δεν λέει να λυθεί και βέβαια της καψαλισμένης Ολυμπίας για την οποία γελοιοποιηθήκαμε διεθνώς, τότε ο νέος υπουργός δεν ξέρει από πού να αρχίσει. Μαζί και η Παλαίστρα του Λυκείου του Αριστοτέλη, απέναντι ακριβώς από τα γραφεία της Ν.Δ. στη Ρηγίλλης, που ρημάζει 11 χρόνια τώρα και δεν συγκίνησε κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Το ίδιο ακριβώς με το Δημόσιο Σήμα.
Κινηματογράφος
Ο χώρος του κινηματογράφου, που πέρασε κι αυτός πολλές ανεμοθύελλες (απομάκρυνση Θ. Αγγελόπουλου και Μ. Δημόπουλου), εξακολουθεί και παραμένει χωρίς κωδικό στον προϋπολογισμό και η πρόφαση του συνεδρίου καθυστέρησε όσο χρειαζόταν τη λύση που δεν υπήρχε.
Βιβλίο
Στο χώρο του βιβλίου εκκρεμεί και μας εκθέτει διεθνώς η καθυστέρηση (ή μήπως απαξίωση;) της πληρωμής των μεταφράσεων ελληνικών βιβλίων στο εξωτερικό, ενώ τον χώρο της μουσικής δεν τον άγγιξε κανένας. Η μόνη αντίδραση ήταν ότι «οι ορχήστρες κοστίζουν στο ΥΠΠΟ, όπως άλλωστε και το Ιδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού.
Το Δ΄ ΚΠΣ, τέλος, είναι ένα ακόμη αγκάθι, αφού ο πολιτισμός δεν θα έχει δικό του Επιχειρησιακό Πρόγραμμα. Το 0,43% του κρατικού προϋπολογισμού τα αποκαλύπτει όλα για το πριν και το παρόν του προϋπολογισμού.