Με το τέταρτο μυθιστόρημά του, μας ταξίδεψε στον κόσμο της τυπογραφίας, της βιβλιοφιλίας και του ελληνικού Διαφωτισμού, ο συγγραφέας Δημήτρης Μαμαλούκας. «Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα» (εκδ. Καστανιώτης) ξαναζωντανεύει γοητευτικά τον κόσμο της Δύσης και των εραστών του βιβλίου, παράλληλα με μια σύγχρονη αστυνομική ιστορία, που άπτεται της παιδοφιλίας. Ο Δημήτρης Μαμαλούκας θεωρεί, πλέον, τον εαυτό του συγγραφέα αστυνομικών ιστοριών.
Ξεκίνησε μ’ ένα road movie, το «Οσο υπάρχει αλκοόλ, υπάρχει ελπίδα», έβαλε στο χαρτί μια ληστεία χρηματαποστολής του Πολεμικού Ναυτικού στο «Βοτανικό», και μετά επιχείρησε να γράψει ένα αμιγώς αστυνομικό μυθιστόρημα. Το πρώτο ήταν «Η απαγωγή».
Οι ιδέες για επόμενα βιβλία έχουν κυρίως αστυνομική πλοκή, αλλά όχι αποκλειστικά. Πιστεύει ότι το σύγχρονο αστυνομικό είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, «αλλά δεν σβήνω μονοκοντυλιά τα μυθιστορήματα που ψάχνεις να βρεις τον δολοφόνο. Δεν πιστεύω ότι πέθανε με την Αγκαθα Κρίστι». Ετσι, ο Δημήτρης Μαμαλούκας δουλεύει πολύ την πλοκή του και δεν τον ενδιαφέρει το πολιτικό στοιχείο στα έργα του, παρότι οι κοινωνικές παράμετροι είναι παρούσες στις αφηγήσεις του.
Δεν αποκλείει κάποιοι από τους ήρωες της «Βιβλιοθήκης του Δημητρίου Μόστρα» να συνεχίζουν την… πορεία τους και στις σελίδες επόμενων μυθιστορημάτων του. Μόνιμο νήμα, όμως, που συνδέει όλα τα βιβλία του είναι ο εγκλεισμός. «Ισως έχω μια εμμονή του εγκλεισμού». Ο ίδιος δεν είναι κλειστοφοβικός, παρότι δεν θα του άρεσε να κλειστεί για πολύ ώρα κάπου.
Παρακολουθεί την παραγωγή του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος, πιστεύει ότι υπάρχει ένα ρεύμα που διαμορφώνεται, και παρακολουθεί συστηματικά το ιταλικό αστυνομικό μυθιστόρημα, λόγω… προτέρου βίου στην Ιταλία. Λουκαρέλι και Καρλότο είναι τα ονόματα που ξεχωρίζει.
Ο Δημήτρης Μαμαλούκας είναι ένας νέος προσγειωμένος άνθρωπος και μόνη του ευχή είναι «να μπορώ να γράφω τα βιβλία μου». Εν τω μεταξύ συνομιλεί με αναγνώστες και άλλους στο blog του: www.mamaloukas.blogspot.com. Του αρέσει αυτός ο τρόπος επικοινωνίας, αλλά δεν έχει πια τον αρχικό ενθουσιασμό, γιατί «υπάρχει πολλή βρωμιά, πολλή κακία, πολλή φτήνια και πολύ κόμπλεξ σ’ αυτό το χώρο».