Thomas Quinn:«Ο εκσυγχρονισμός του εργατικού κόμματος στη Μεγάλη Βρετανία»
Εκδόσεις, Επίκεντρο
Εισαγωγή-Επιμέλεια: Θεόδωρος Χατζηπαντελής
Πρόλογος: Ευάγγελος Βενιζέλος
Οποιος δεν θέλει να ζυμωθεί με τα πραγματικά ζητήματα της πολιτικής, όλη μέρα κοσκινίζει τις διαδικασίες. Υπό την έννοια αυτή δεν είναι τυχαίο, ότι στην παρούσα συγκυρία που η ελληνική σοσιαλδημοκρατία ψάχνει να βρει το στίγμα της εκδόθηκε στα ελληνικά μια διδακτορική διατριβή που δεν αφορά την ουσία του εκσυγχρονισμού του Εργατικού Κόμματος, αλλά το οργανωτικό μοντέλο του. Λες και περισσεύουν στην ελληνική βιβλιογραφία τα έργα που δείχνουν τον βαθύ ανασχηματισμό του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας ή έχουμε εμπεδώσει το πώς και το γιατί ένα κόμμα κέρδισε τρεις εκλογικές νίκες έπειτα από τέσσερις συντριπτικές ήττες.
Η «διαδικασιολογία» ταιριάζει σε ένα πολιτικό, δημοσιογραφικό κι εκδοτικό σκηνικό που έχει συνηθίσει να λειτουργεί με απαξιωτικές ταμπέλες, και τελικά γίνεται θύμα της ρητορείας του. Ποιος θα τολμήσει να ασχοληθεί επί της ουσίας με τους «ανάλγητους», «νεοφιλελεύθερους», «αντιδραστικούς» νέους Εργατικούς και με τους λόγους που κατόρθωσαν να κυριαρχήσουν στο πολιτικό σκηνικό έπειτα από είκοσι χρόνια απαξίας του κόμματός τους; Ποιος θα τολμήσει να πει ότι το παραδοσιακό αριστερό μοντέλο που βασιλεύει σ’ αυτή τη χώρα είναι γυμνό, όταν δοξάζεται ολημερίς και το βράδυ μετράμε το κόστος του; (Εμείς σε ευρώ και το ΠΑΣΟΚ σε ψήφους).
Υπό την έννοια αυτή το άρτι εκδοθέν στα ελληνικά πόνημα του επισκέπτη λέκτορα στο LSE, Thomas Quinn «Ο εκσυγχρονισμός του Εργατικού Κόμματος στη Βρετανία» (εκδόσεις «Επίκεντρο») είναι χρήσιμο για όλους εκείνους που θέλουν να κρύβουν το κεφάλι τους στην άμμο των διαδικασιών. Δεν είναι τυχαίο ότι το βιβλίο προλογίζεται από τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, έναν πολιτικό που λατρεύει να αγορεύει επί μακρόν επί της διαδικασίας και πιστεύει ότι με πρόχειρα νομοθετήματα μπορεί να λύσει σοβαρά κοινωνικά προβλήματα. Και ο ίδιος έχει γράψει χιλιάδες σελίδες οι οποίες ουδέποτε συζητήθηκαν. Κατά τον ίδιο τρόπο και το βιβλίο του Thomas Quinn δεν προκάλεσε την παραμικρή συζήτηση στη χώρα έκδοσής του. Δεν κατάφερε να πάρει ένα σχόλιο ούτε καν στο δικτυακό βιβλιοπωλείο Amazon. Ο μόνος που έσπευσε να το σχολιάσει είναι ο επίδοξος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ με το γνωστό του ύφος. Γράφει στον πρόλογο: «Το πρόβλημα είναι πάντα το ίδιο: η υπέρβαση της κρίσης πολιτικής υποαντιπροσώπευσης που διαπερνά τις σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες και εστιάζεται στο πολιτικό και ιδίως στο κομματικό σύστημα κάθε χώρας: Στο κέντρο της κρίσης αυτής βρίσκονται τα κόμματα, ακόμη και όταν ο διπολικός και πλειοψηφικός χαρακτήρας του κομματικού συστήματος φαίνεται να διατηρείται με ευκολία εκλογικά, μέσα από τα πάντοτε ισχυρά διλήμματα που αφορούν τη φυσιογνωμία της επόμενης κάθε φορά κυβέρνησης της χώρας και τις προσωπικότητες των υποψηφίων κάθε φορά πρωθυπουργών». Καταλάβατε; Ε, το βιβλίο είναι χειρότερο.
Ελάχιστοι βέβαια θα το διαβάσουν αφού πρόκειται για μια διδακτορική διατριβή, η οποία πιθανώς έχει ακαδημαϊκές αρετές (τις οποίες αγνοούμε), αλλά είναι σίγουρο ότι κουβαλά όλα τα ελαττώματα ενός βαρετού πανεπιστημιακού εγχειρίδιου. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Βρετανία πωλείται σε τιμή πανεπιστημιακού εγχειριδίου: 56 λίρες ήτοι 80 ευρώ. (Σ.Σ.: στην Ελλάδα, αν και φθηνότερο, πωλείται πανάκριβα: 27,14 ευρώ).
Στα 1983, λίγο πριν από τη συντριπτική τους ήττα (πήραν 27,6% έναντι 42,4% της Μάργκαρετ Θάτσερ) οι Εργατικοί εξέδωσαν με την υπογραφή του Μάικλ Φουτ το Αριστερό «Μανιφέστο για τη διακυβέρνηση». Τότε ο βουλευτής του κόμματος Γκέραλντ Κάουφμαν χαρακτήρισε το μανιφέστο ως «το μακροσκελέστερο σημείωμα αυτοκτονίας στην ιστορία». Κατ’ αναλογία μπορούμε να πούμε ότι το βιβλίο του Thomas Quinn είναι το μακροσκελέστερο (526 σελ.) ανούσιο έργο, για μια ουσιαστική συζήτηση που πρέπει να γίνει. Τι άλλο πέρα από τον τρόπο ανάδειξης των υποψήφιων βουλευτών έκαναν οι Εργατικοί για να κερδίσουν τρεις φορές ύστερα από τέσσερις ήττες;