Στις 6 Οκτωβρίου το Μέγαρο Μουσικής ξεκίνησε τις δραστηριότητές του με συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας της Δυτικογερμανικής Ραδιοφωνίας της Κολωνίας υπό τη διεύθυνση του Σέμυον Μπύσκοφ. Το αδέξια διαμορφωμένο πρόγραμμα δεν κατόρθωσε να προσελκύσει κόσμο ανάλογο της περίστασης. Ετσι, στην αρχή της φετινής καλλιτεχνικής περιόδου η αίθουσα Φίλων της Μουσικής εμφανίστηκε μόλις κατά το ήμισυ γεμάτη. Οπως φάνηκε στη συνέχεια από τα εκτός προγράμματος έργα που επέλεξε ο Μπύσκοφ, η «αδεξιότητα» αποδείχθηκε επιλογή, με πιθανότερο στόχο τη διαφήμιση του εύρους του ρεπερτορίου ορχήστρας και αρχιμουσικού.
Πράγματι, είναι αναμενόμενο τα σημαντικά σύνολα και οι αρχιμουσικοί τους να έχουν μεγάλο ρεπερτόριο και να αποδίδουν πλήθος έργων τουλάχιστον με επάρκεια. Η γερμανική ορχήστρα το απέδειξε με την πειθαρχία και τον συντονισμό της, με τον δουλεμένο ήχο όχι μόνον κάθε μουσικού που αναλάμβανε σολιστικό ρόλο αλλά κυρίως των μεγάλων συνόλων: των εγχόρδων, των ξύλινων και των χάλκινων πνευστών. Φάνηκε πως είναι ένα καλό και εύπλαστο εργαλείο και ότι εναπόκειται στα χέρια του εκάστοτε αρχιμουσικού να το αξιοποιήσει ώστε το αποτέλεσμα να αρθεί πάνω από το επίπεδο απλής ανάγνωσης του μουσικού κειμένου.
Απόδοση σβέλτη και ρευστή
Ο Σέμυον Μπύσκοφ ξεκίνησε το πρόγραμμά του με την δημοφιλέστατη Συμφωνία αρ. 40 του Μότσαρτ, έργο που ανήκει στον πυρήνα του ρεπερτορίου κάθε ορχήστρας, πολύ δε περισσότερο κάθε κεντροευρωπαϊκού συνόλου. Ετσι, η απόδοση ήταν αναμενόμενα σβέλτη και ρευστή, κατά τα πρότυπα της δεκαετίας του ’80, πριν τα σύνολα με όργανα εποχής φανερώσουν τη σημασία της ανάδειξης του διαλόγου ανάμεσα στις ομάδες των οργάνων και των αντιθέσεων σε ταχύτητες και δυναμική. Στο δ΄ μέρος, λόγου χάριν, ο Μπύσκοφ προτίμησε να αγνοήσει τη θυελλώδη βιαιότητα της μοτσάρτειας γραφής, αφήνοντας τη μουσική να ηχήσει κομψά, με ευπρέπεια. Ευχάριστη έκπληξη, ωστόσο, ήταν το γ΄ μέρος (μενουέτο), που αποδόθηκε με σχεδόν υπονομευτικό χιούμορ.
Τη Συμφωνία ακολούθησαν έξι τραγούδια του Ρίχαρντ Στράους. Τα απέδωσε η υψίφωνος Γκένια Κύμαγερ με γλυκιά, μαλακή, φρέσκια και αβίαστη φωνή, όμως κυρίως με εξαιρετική αίσθηση του ύφους και μεγάλη μουσικότητα.
Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας ακούστηκαν οι Συμφωνικοί Χοροί έργο 45 του Ραχμάνινοφ. Ηταν το έργο που σαφέστατα ταίριαζε καλύτερα στον Μπύσκοφ και αυτό το οποίο έδωσε την ευκαιρία στην ορχήστρα να αναπτύξει πλήρως τις δυνάμεις της. Κυριάρχησαν τα παλλόμενα, μεστά ηχοχρώματα και ο σχηματισμός πλατιών μελωδικών φράσεων. Ο Μπύσκοφ ανέδειξε τη χαρακτηριστικά ρωσική νοσταλγία, απελευθέρωσε τον αισθησιασμό της μουσικής και πρόβαλε μία διάσταση παραμυθιού σε ύφος Ρίμσκι-Κόρσακοφ.