ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

Στερεύουμε και από γαϊδούρια. (Τα πραγματικά λέω). Από 500.000 που είχαμε το 1953 μείνανε 20.000. * Και δεν θα κάνω κανένα καλαμπούρι – για εκατομμύρια μεταλλαγμένα κ.λπ. Απαρηγόρητη κι η φίλη μου η Μαρίνα μ’ αυτό το ζήτημα. Τους είχε μια ζωή αδυναμία. (Γιάννης, Γιώργος, Θανάσης – δεν κρατήθηκα εν τέλει…). Καημένο γαϊδουράκι που διαβαίνεις / χωρίς ποτέ να χάρηκες στοργή… (Ο Χριστιανόπουλος). Α, κι ένας στίχος από τον ποιητή Σ.Σ. Χαρκιανάκη, τουτέστιν τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας και φίλο της στήλης (από τα ανήκουστα!) Στυλιανό: B «Κανείς δεν μπορεί να μαντέψει / πόσο μακριά θα πάει το νερό (…) Πάντως όπως κι αν εξελιχθούν τα απρόβλεπτα / τον τελευταίο λόγο έχει η θάλασσα». (Θολά ποτάμια, εκδ. Δόμος). Συμπτωματικά, είναι και των ημερών… Συμπλήρωσε κιόλας δέκα χρόνια ζωής το «Θέατρο του Νέου Κόσμου» – γόνιμα και δημιουργικά. Ψυχή του ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, ανοιχτός κι ακομπλεξάριστος με το νέο και τους νέους, αλλά και η αθόρυβη μεν, εργώδης δε συμβία και συμπαραστάτις του Κοραλία Σωτηριάδου. Εις έτη πολλά. Το «Δώμα» τους ξεκίνησε φέτος με μια παράσταση σύντομη, αστραφτερή και γλυκόπικρη: «Ενας στους δέκα». Οσοι είναι πια κι οι μετανάστες που ζουν, και ζώνονται, ανάμεσά μας. Με συγκίνηση, αλλά και χιούμορ, με τρεις νέους ηθοποιούς μετανάστες, εξαίρετους -Δαυίδ Μαλτέζε, Γεωργιανό, Κρις Ραντάνοφ, Βούλγαρο, και Ενκε Φεζολάρι, Αλβανό-, σε σκηνοθεσία του γνωστού Ελληνοαλβανού ηθοποιού Λαέρτη Βασιλείου. Οταν το βίωμα γίνεται αβίαστη σκηνική πράξη. Μπράβο παιδιά. Ενα όλο κι όλο «επιχείρημα» για την έξωση του Λαζαρίδη από τη Λυρική βρήκα στη σχεδόν ολοσέλιδη συνέντευξη του ΟδυσΣΕΒ στην «Κ» της περασμένης Κυριακής: αυτό με το κόστος της «Κάρμεν». Αλλά μήπως υπήρχε κάτι σαν όραμά του για την εθνική μας όπερα την οποία έτσι εκθύμως ανέλαβε να ποδηγετήσει με το υπόλοιπο Τρίο Κακοφωνίξ; ΟδυσΣΕΒ γύρισε σπίτι! Μια οικογένεια έχουμε γίνει πια. Και δεν έχουμε ανάγκη τα κανάλια να πάμε να εκθέσουμε εκεί σε γενική θέα τα προσωπικά μας. Ας είν’ καλά το κινητό μας, ο ψυχαναλυτής και ψυχίατρος της ψηφιακής εποχής. Ακούει ό,τι θες, δεν κοστίζει, τον πετάς έξω όπου βρεθείς κι όποτε θες – δεν πα’ νά’ ναι εκκλησία, θέατρο, τράπεζα, προθάλαμος ιατρείου, σινεμά ή σχολική αίθουσα. (Εδώ κοτζάμ υπουργός Πολιτισμού -ο τέως- το άνοιξε εν ώρα παραστάσεως στο Ηρώδειο και εκλεκτός συνθέτης και μαέστρος -της σοβαράς λεγομένης-, μέσα σε συναυλία, άλλου βέβαια, στο Μέγαρο). Κι αρχίζεις και φωνάζεις, γιατί δεν μιλάς διακριτικά, φωνάζεις το τι και το πώς σου, να το ακούει θέλει δεν θέλει σύμπας ο περίγυρος. Με όλες τις συνηθισμένες χυδαιότητες αρθρωμένες με άνεση καμπάνα. «Δεν χρησιμοποιούν παντού το κινητό», «Δεν μιλάνε εις επήκοον όλων όταν το χρησιμοποιούν σε δημόσιο χώρο», «Δεν είναι υποχρεωμένος κανείς να ακούει τα προσωπικά σου» – φαντάσου να διανέμονταν με κάθε νέα συσκευή τέτοιες Οδηγίες Χρήσεως. Αλλά προς τι; Οταν αντιμετωπίζω ιδιαζόντως επιθετική δημόσια χρήση κινητού (που κάθε μέρα…) κοιτάζω γύρω τα μάτια των άλλων. Και βλέπω γυαλί.