Ενα κρύο πρωινό, την Τετάρτη 1η Φεβρουαρίου 1950 στα περίπτερα εμφανίστηκε ένα νέο, αλλά διαφορετικό περιοδικό από όλα όσα είχαν κυκλοφορήσει έως τότε στην Ελλάδα. Το περιοδικό είχε τον τίτλο «Η Γυναίκα και το Σπίτι» με εκδότη τον Ευάγγελο Τερζόπουλο. Ο Τερζόπουλος είχε εργαστεί σαν συντάκτης, σκιτσογράφος, γελοιογράφος και τυπογράφος σε πολλές εφημερίδες της Αθήνας, από τότε που τελείωσε τη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά το όραμά του ήταν να δημιουργήσει ένα περιοδικό που θα βοηθούσε την Ελληνίδα να συμβαδίσει με τις άλλες Ευρωπαίες γυναίκες στον καινούργιο κόσμο που γεννιόταν μετά τον πόλεμο.
Οι γυναίκες αντίκρισαν ένα περιοδικό δικό τους. Γυναικείο χωρίς όμως να είναι φεμινιστικό. Με μόδα χωρίς να είναι φιγουρίνι. Με μαγειρική χωρίς να είναι μόνο συνταγές. Με ιατρικά και ψυχολογικά θέματα χωρίς να είναι βαρετά και ακατανόητα. Και αυτό επειδή το νέο περιοδικό αντιμετώπισε την αναγνώστριά του σαν ολοκληρωμένο άνθρωπο με σώμα, ψυχή και πνεύμα και με αυτό το σκεπτικό έγινε η επιλογή των θεμάτων του, ώστε να καλύπτει όλες τις ανάγκες τους. Μιλούσε σε γλώσσα φιλική και οικεία για τα καθημερινά προβλήματα και για ανησυχίες τους που κανένα άλλο έντυπο δεν τους είχε ξαναμιλήσει. Γνώρισαν τον εαυτό τους και έμαθαν πολλά πράγματα για το σώμα τους και τον ερωτισμό τους. Για τα παιδιά τους και τους συντρόφους τους. Για τον κόσμο που ζούσαν.
Γι’ αυτό το αγάπησαν. Η κυκλοφοριακή του άνοδος ήταν θεαματική. Το πρώτο τεύχος πούλησε 19.992 φύλλα. Αναρριχήθηκε στα 55.000 το 1960. Εφτασε τα 115.000 το 1970. Με μόνη δύναμη την καλή και ενδιαφέρουσα θεματολογία. Η «Γυναίκα» γνώρισε στις αναγνώστριές της την Ελλάδα τότε που ο τουρισμός ήταν άγνωστος. Εκανε καμπάνιες για το περιβάλλον. Παρουσίασε προφητικά το «νέφος» της Αθήνας, τότε που ήταν συγκεντρωμένο μόνο στην οδό Πειραιώς στο ύψος του Γκάζι. Προστάτευε το περιβάλλον τόσο από τη μόλυνση όσο και από την πλευρά της αισθητικής. Μετά από μακροχρόνιους αγώνες αναγκάστηκε η Πολιτεία να λάβει μέτρα και να σταματήσει τα λατομεία μαρμάρου στην Πεντέλη, τουλάχιστον προς την πλαγιά της Αθήνας.
Η «Γυναίκα» δεν παρέμεινε στατική. Πάντα βρισκόταν μπροστά από την εποχή της. Αυτό ήταν το μυστικό που την έκανε διαφορετική και σύγχρονη. Μίλησε με ειλικρίνεια για πράγματα που είτε ήταν ταμπού είτε τα αντιμετώπιζε η κοινωνία με σκωπτική διάθεση, όπως την ομοφυλοφιλία και την ανύπαντρη μητέρα. Οι συνεντεύξεις με πρόσωπα της επικαιρότητας άφησαν εποχή και άνοιξαν ένα καινούργιο κεφάλαιο στον ελληνικό Τύπο. Στο ένατο κιόλας τεύχος (1/6/50) η Ελένη Βλάχου, η εκδότρια της «Καθημερινής», δίνει συνέντευξη στον Νέστορα Μάτσα. Στο ίδιο τεύχος η μεγάλη ηθοποιός Κατίνα Παξινού, αφηγείται σε συνέχειες την πολυτάραχη ζωή της. Με τη μεταπολίτευση εξέχοντες πολιτικοί παραχωρούν συνεντεύξεις. Πρώτοι ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος το 1974. Ακολούθησαν ο Ηλίας Ηλιού, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος το ’77. Ο Μιλτιάδης Εβερτ έδωσε πέντε συνεντεύξεις αρχίζοντας το ’80 και ακολουθεί η Μαρία Δαμανάκη με τέσσερις. Οι συνεντεύξεις συνεχίζονται με τους Μελίνα Μερκούρη, Κώστα Λαλιώτη, Αντώνη Τρίτση, Γεώργιο Ράλλη, Λεωνίδα Κύρκο, Γιώργο Παπανδρέου, Κώστα Σημίτη, Ανδρέα Ανδριανόπουλο, Ντόρα Μπακογιάννη, Γιώργο Σουφλιά, Γιώργο Γεννηματά, Θεόδωρο Πάγκαλο, Ευάγγελο Βενιζέλο, Στέφανο Μάνο, Δημήτρη Τσοβόλα και πλήθος άλλων. Η «Γυναίκα» υπήρξε το ελεύθερο βήμα για τους πολιτικούς, υπό δύο όρους: Οι ερωτήσεις της συνέντευξης δεν θα ήταν γνωστές στον ερωτώμενο και δεν θα λάμβανε γνώση του κειμένου πριν από τη δημοσίευση.
Επίσης, σημαντικοί δημοσιογράφοι έδωσαν συνεντεύξεις και εξέφρασαν τις απόψεις τους για τα δρώμενα, όπως ο Τάκης Λαμπρίας ο Σεραφείμ Φυντανίδης, ο Γιώργος Βότσης, ο Χρήστος Πασσαλάρης, ο Θοδωρής Ρουσόπουλος, ο Σταύρος Ψυχάρης, η Λιάνα Κανέλλη και άλλοι. Η «Γυναίκα» συνδύαζε τη γοητεία του καινούργιου και το κύρος του κλασικού.
Η «Γυναίκα» βοήθησε την ελληνική μόδα. Παρουσίασε τις δημιουργίες γνωστών οίκων μόδας, αλλά βοήθησε παράλληλα και τους νέους σχεδιαστές στα πρώτα δύσκολα χρόνια τους για να προβάλλουν τα έργα τους.
Το φαινόμενο «Γυναίκα» προσήλκυσε πολλούς καταξιωμένους ανθρώπους της δημοσιογραφίας και του πνεύματος από τα πρώτα χρόνια της έκδοσής της. Υπήρξε ταυτόχρονα και φυτώριο νέων συντακτριών. Σχεδόν κάθε γυναικείο περιοδικό στην Ελλάδα έχει συντάκτριες ή και διευθύντριες που ξεκίνησαν από τη «Γυναίκα».
Χωρίς να έχει υπάρξει καμιά επιχειρηματική ή άλλη σχέση μεταξύ της «Γυναίκας» και της «Καθημερινής», τα δύο έντυπα βάδισαν τον ίδιο δρόμο της συνεπούς και ανεξάρτητης δημοσιογραφίας. Εντυπα κοινωνικά και πολιτικά, αλλά όχι δημαγωγικά. Τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου αυτή η πορεία να γίνει πιο στενή. Σε λίγο καιρό η «Γυναίκα» θα κυκλοφορεί από την εκδοτική οικογένεια της «Καθημερινής», προσθέτοντας τη γυναικεία νότα της.
Η Ελληνίδα, άγραφο χαρτί
«Ψυχή» του περιοδικού για 26 χρόνια ήταν η διευθύντρια σύνταξης Λιάνα Ελευθερουδάκη. «Σκοπός του Τερζόπουλου ήταν να πάει την Ελληνίδα ένα σκαλί παραπάνω. Την παρέλαβε άγραφο χαρτί τη δεκαετία του ’50 και τη βοήθησε να βρει τον εαυτό της» υπογραμμίζει στην «Κ». «Η «Γυναίκα» δεν ήταν μόνο ένα καλογραμμένο γυναικείο έντυπο αλλά και ένα περιοδικό δημοσιογραφικής έρευνας. Ο εκδότης μάς είχε μάθει να κάνουμε εξαντλητικό ρεπορτάζ. Είχαμε άρθρα για την εργασία, την παιδεία, το περιβάλλον, τα οποία δεν έμεναν απλώς στην καλή έρευνα αλλά πρότειναν λύσεις. Απευθυνόταν σε ολόκληρη την οικογένεια. Οι άνδρες δεν την αγόραζαν στο περίπτερο, τη διάβαζαν όμως στο σπίτι χάρις στην εγκυρότητά της. Είχαμε την πρωτιά όχι μόνο στα ρεπορτάζ μόδας αλλά και στις καλές αποστολές όπως λ.χ. ταξίδι στη Νότιο Αφρική για μια συνέντευξη με τον Νέλσον Μαντέλα».
Το υψηλό δημοσιογραφικό ήθος της «Γυναίκας» απεδείχθη στην πράξη κατά τη διάρκεια της χούντας: «Κάναμε αντίσταση με έναν ήπιο αλλά σαφή τρόπο. Είχαμε ρεπορτάζ που ήταν αιχμηρά όπως λ.χ. για το μουσείο Πασά, το μόνο μουσείο που ήθελαν να δημιουργήσουν στην Αθήνα οι Συνταγματάρχες».