Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να παραμένουν ο σύγχρονος ομφαλός της γης, όπως παλιά οι Δελφοί. Τότε, τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από τους χρησμούς της Πυθίας και εκείνοι που δεν αντιλαμβάνονταν την αμφισημία των λεγομένων της υπόκεινταν στη φθορά των λαθών τους. Σήμερα, ο ομφαλός τής γης μοιάζει όσο ποτέ στο παρελθόν ναρκοθετημένος. Οι σύγχρονες Πυθίες δεν είναι παρά δευτεράντζες αξιωματούχοι που κινούνται στα υπόγεια των μεγάλων κυβερνητικών κτιρίων και κατευθύνουν τους ανωτέρους τους προς τους εκάστοτε Αρμαγεδδώνες.
Ωστόσο, είναι η πρώτη φορά μέσα στους αιώνες, από την υπογραφή της Πράξης Ανεξαρτησίας, που είναι μεγάλα τα ερωτήματα για τη βιωσιμότητα του πολιτικού πυρήνα της χώρας, όπως και τα διλήμματα για τη διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής. Για πρώτη φορά, ο δαιδαλώδης κόσμος της Ουάσιγκτον εκτίθεται μπροστά στα βλέμματα της διεθνούς κοινότητας, χωρίς κανείς να μπορεί με βεβαιότητα να πει αν αυτός ο κόσμος διαθέτει ένα… ωραίο πιγούνι, ή έστω, λίγα τσίνορα της προκοπής! Η συνεχής ενασχόληση του προέδρου Μπους με τους επιθετικούς πολέμους και μάλιστα με πρόσχημα την εξάπλωση της δημοκρατίας και το ξερίζωμα των εξτρεμιστικών ισλαμικών οργανώσεων αποδυνάμωσαν σε μεγάλο βαθμό την εσωτερική συνοχή της χώρας. Και ναι μεν η προσπάθεια εξάπλωσης της δημοκρατίας απέρρεε από το δόγμα Ουίλσον και θεωρητικά ήταν η μοναδική εγγύηση διείσδυσης των κανόνων της ελεύθερης αγοράς σε παρθένες χώρες, η προσπάθεια όμως εξάλειψης των ακραιφνών ισλαμιστών, μόνο δεινά προσέθεσε σε τούτο τον κόσμο.
Η πολύτιμη αξιοπιστία των ΗΠΑ και η εικόνα μιας εγγυήτριας δύναμης της ελευθερίας του κόσμου χάσκει από παντού. Και οι προκριματικές εκλογές για την ανάδειξη των μονομάχων του Νοεμβρίου έρχονται τώρα να αποκαλύψουν τα μυστικά και τα ψέματα μιας σκληρής εσωτερικής πραγματικότητας που ώς χθες καλυπτόταν από τις πολεμικές ιαχές στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, αλλά και στο Ιράν. Αν κάποιος σηκώσει με τρόπο το λευκό τραπεζομάντιλο που καλύπτει το καλοστρωμένο τραπέζι, ενδεχομένως να διαπιστώσει ότι από κάτω η σκόνη κυριαρχεί. Κι είναι ακριβώς αυτή η σκόνη που απασχολεί προεκλογικά τους υποψηφίους.
Ολα τα επιτελεία των κομμάτων επιχειρούν επίθεση γοητείας προς τους φτωχούς. Επισημαίνουν ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένας αγώνας μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Μιλάνε ευθέως για την πάλη της μεσαίας τάξης, τη μεγάλη φθορά, την αλλοίωση του αμερικανικού ονείρου. Στις επίσημες ομιλίες ακούμε συχνά τους υποψηφίους να αναφέρονται στις υπερβολικά υψηλές τιμές των καυσίμων, στο κόστος θέρμανσης, αλλά και στα τεράστια κέρδη της ExxonMobil, από τα οποία μια μερίδα Αμερικανών πλούτισε υπερβολικά. Ο Τ. Εντουαρντς φοβάται ότι υπάρχουν πλέον δύο Αμερικές και μια εργατική τάξη που διευρύνεται χωρίς να βρίσκει οικονομικές διεξόδους. Ο Μπάρακ Ομπάμα πιστεύει ότι έχει τη δυνατότητα να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στις δύο Αμερικές, ενώ η Χίλαρι Κλίντον έχει συντάξει το δικό της οικονομικό πλάνο, με τη βοήθεια του οποίου ευελπιστεί κάποια στιγμή να γίνει αποδεκτή από τις πλατιές δημοκρατικές μάζες των ΗΠΑ.
Βεβαίως, ελάχιστοι από τους απλούς Αμερικανούς δίνουν σημασία στο οικονομικό πρόγραμμα της Χίλαρι Κλίντον. Τη θεωρούν καμένο χαρτί. Μέρος του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ, που χρησιμοποιεί ως συμβούλους, τους συμβούλους που διαμόρφωσαν στο παρελθόν την πολιτική του Μπιλ Κλίντον, όπως η Μαντλίν Ολμπράιτ ή ο στρατηγός Γ. Κλαρκ. (Θα τους θυμάστε από την εποχή των νατοϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία), ενώ ο Μπιλ μοιάζει όλο και πιο συχνά με αστέρα του Χόλιγουντ που περιμένει υπομονετικά δίπλα στη Χίλαρι να παραλάβει το Οσκαρ. Τι διαστροφή κι αυτή! Ο,τι του στέρησε ο εισαγγελέας Κένεθ Σταρ ευελπιστεί να το κερδίσει τώρα μέσω της Χίλαρι. Τι υποκριτική συμπεριφορά!
Στα μάτια μιας δημοκρατικής πλειοψηφίας, η Χίλαρι είναι η σύζυγος που άντεξε την ταπείνωση του ανδρός της, γιατί μόνον έτσι θα έθετε πολιτική υποθήκη για την προεδρία. Οπως αποκάλυψε στενός συνεργάτης της, στις γυναίκες των μικρών επαρχιακών πόλεων, η Χίλαρι είναι κόκκινο πανί, κάτι σαν απειλή. (Αν και οι γυναίκες της έδωσαν τη νίκη στο Ν. Χαμσάιρ). Δεν δικαιούται να μιλάει για ηθική. Δεν μπορεί να φέρει ως παράδειγμα την οικογένειά της. Ο Μπιλ έγινε γι’ αυτές σύμβολο ανηθικότητας, συζυγικής προδοσίας και ελαφρότητας. Αμαύρωσε την οικογένειά του, την εξέθεσε ανεπανόρθωτα και μάλιστα για κάτι ασήμαντο στη μέση ενός διαδρόμου του προεδρικού μεγάρου, ενώ εκείνη έπαιξε ώς την τελευταία στιγμή τον ρόλο της. Βεβαίως, θα μπορούσε να λεχθεί ότι η υποστήριξη του Μπιλ Κλίντον προς τη Χίλαρι στηρίζεται σε σχέση αγάπης και ενοχών και ενδεχομένως σε κάποια νεανική συμφωνία. Ο Μπιλ προ καιρού είχε πει στο φίλο του δημοσιογράφο Σίντνεϊ Μπλουμεντάλ το εξής: «ας με πετάξουν στα σκουπίδια, αν αυτό μπορεί να ωφελήσει τη Χίλαρι»!
Προφανώς, ο μέσος Αμερικανός ψηφοφόρος είναι εντυπωσιασμένος από τον μαύρο υποψήφιο των Δημοκρατικών Μπάρακ Ομπάμα. Είναι ο λευκός ψηφοφόρος που δεν στηρίζει πια τον πρόεδρο Μπους στις δημοσκοπήσεις και που δεν αισθάνεται το ίδιο όπως χθες πατριώτης. Προδομένος νιώθει από τους αποτυχημένους πολέμους, από τις προσωπικές του απώλειες και παράλληλα δεν ευημερεί στον βαθμό που ευημερούσε παλιότερα. Ο Ομπάμα, καλώς ή κακώς, είναι η εναλλακτική λύση. Είναι ενδεχομένως κομμάτι της δικής του ζωής. Μπορεί και ευχαριστεί τη σύζυγό του, αποκαλώντας την βράχο της οικογένειας Ομπάμα. Ποιος μέσος Αμερικανός και μάλιστα στις μεσοπολιτείες των ΗΠΑ δεν συγκινείται από τέτοιες φιλοφρονήσεις; Ο Μπάρακ Ομπάμα τους λέει ότι θα συγκρουστεί με την καθεστηκυία τάξη, με τους λομπίστες, ακόμη και με το κεφάλαιο(!) και ότι θα αγωνιστεί για να τους εξασφαλίσει καλύτερο εισόδημα, καλύτερη κοινωνική ασφάλιση και λιγότερους φόρους.
Κανείς δεν ξέρει ακόμη ποιες θα είναι οι αντιδράσεις των Αφροαμερικανών του Νότου. Θα τον εμπιστευτούν; Ο Ομπάμα δεν είναι Αφροαμερικανός, δεν είναι δικός τους. Ναι, εντάξει, έχει σχεδόν το ίδιο χρώμα μαζί τους, αλλά είναι γιος μιας λευκής κι ενός Κενυάτη φοιτητή. Είθισται να λέμε Αφροαμερικανούς όσους κατάγονται από τους Αφρικανούς που μεταφέρθηκαν στις ΗΠΑ ως σκλάβοι. Ο Ομπάμα δεν ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία. Θα παίξουν αυτές οι λεπτομέρειες ρόλο στις επιλογές τους ή θα στραφούν προς τους θρησκευόμενους των Ρεπουμπλικανών;
Αυτή τη φορά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δείχνει τους Δημοκρατικούς. Ενας από τους τρεις υποψηφίους θα εκλεγεί πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι προφανές ότι οι Ρεπουμπλικανοί, μέσω του προέδρου Μπους, σκότωσαν την ελπίδα του έθνους και απαξίωσαν μια πατρίδα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, έλεγε ο Ρέιγκαν, έγιναν ηγετική δύναμη χάρη στην ισχύ και τις αξίες τους: ελεύθερες εκλογές, ελευθερία του Τύπου, ελευθερία στις θρησκευτικές πεποιθήσεις και πάνω απ’ όλα ελευθερία του ατόμου και απόρριψη της αυθαίρετης εξουσίας του κράτους. Μένει να δούμε αν θα ξαναγίνουν το ρυμουλκό της οικουμένης και με ποιον στο τιμόνι.