Επιστροφή στην πρωτοχριστιανική εποχή

«Παρά την κραυγαλέα εκμετάλλευση και τα σεξουαλικά χαζολογήματα κάτω από τις κουβέρτες το Big Brother εκφράζει την επιστροφή στην πρωτοχριστιανική εποχή. Τότε η εξομολόγηση ήταν δημόσια υπόθεση». Ετσι ξεκινάει το ενδιαφέρον άρθρο του καθηγητή αγγλικής λογοτεχνίας και θεωρίας, Τέρι Ιγκλετον, με τίτλο «Γιατί το Big Brother εκφράζει την επιστροφή στην πρωτοχριστιανική εποχή» που δημοσιεύθηκε στους Sunday Times μετά την έναρξη της μετάδοσης του Big Brother 9 στην Αγγλία. Αν και ο διάσημος μαρξιστής καθηγητής σχηματίζει την εικόνα της δημόσιας εξομολόγησης των πρώτων Χριστιανών υπό το πρίσμα της αναβίωσής της στη δεκαετία του ’60, εντούτοις κατορθώνει να σκιαγραφήσει το ανατριχιαστικό πορτρέτο ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου, που κάνει την εμφάνισή του στην τηλεόραση. Ο τύπος του ανθρώπου που προσέρχεται στο «δωμάτιο εξομολόγησης», το σύγχρονο «εξομολογητήριο ανοικτό στην κοινή θέα», για να απαντήσει στις ερωτήσεις του Μεγάλου Αδελφού, είναι κάποιος που «δεν χρειάζεται να είναι ενδιαφέρων για να γίνει σαγηνευτικός. Αρκεί να προβληθεί στην τηλεόραση». Το μήνυμα του παιχνιδιού είναι ότι «το ύστατο στάδιο της δημοκρατίας είναι να γίνεσαι εξαιρετικά σημαντικός επειδή είσαι ο εαυτός σου. Εστω κι αν ο εαυτός είναι μια αδιάφορη εικόνα μεταξύ άλλων αντίστοιχα «ίσων» στην κενότητά τους, ένας άδειος τηλεοπτικός «χαρακτήρας». Ο Ιγκλετον δεν εξαντλεί την κριτική του στη γνωστή ανάλυση περί της γοητείας που ασκεί στον ηδονοβλεψία τηλεθεατή η δυνατότητα παρακολούθησης μιας ιδιωτικής στιγμής ή στην επιδειξιομανία των «παικτών» του ριάλιτι. Διαπιστώνει την «κατάρρευση της ιδιωτικότητας» μέσω της δημοσιοποίησής της στο γυαλί και το επακόλουθο άδειασμα της έννοιας της δημόσιας σφαίρας από κάθε περιεχόμενο. «Οταν τα πάντα είναι δημόσια το ιδιωτικό εξαφανίζεται», σημειώνει. Η καίρια διαπίστωση ότι «οι πραγματικοί άνθρωποι» του Big Brother αποτελούν μια μειοψηφία τον οδηγεί στη διατύπωση του καίριου ερωτήματος: «Μήπως αυτό που παρακολουθούμε στο Big Brother είναι ο θάνατος του υποκειμένου; Κι αν ναι, μήπως αυτό προοιωνίζεται τη γέννηση ενός τέρατος;». Αυτή μοιάζει να είναι και η ουσιαστική διαφορά μεταξύ του αθλήματος ανιδιοτέλειας των πρώτων Χριστιανών και της αποθέωσης του ναρκισσισμού των παικτών του Big Brother, που φαίνεται να διαφεύγει από τον κ. Ιγκλετον.