O ενθουσιασμός για την επιλογή του Γιώργου Λούκου σχετιζόταν με υψηλές προσδοκίες. Η περιορισμένη εκπλήρωσή τους στον χώρο της μουσικής προκάλεσε ενστάσεις. Δεν ήταν εντονότερες αλλά προβλήθηκαν ιδιαίτερα, προφανώς επειδή κρίθηκε ότι χαλούν τη γιορτή: για θέατρο και χορό τα σχόλια ήταν σχεδόν ανεξαιρέτως θετικά. Το Φεστιβάλ, όπως επίσης μερίδα του Τύπου, προσπάθησε να υποβαθμίσει ή και να απαξιώσει όσα τεκμηριωμένα γράφηκαν. Επελέγησαν χαρακτηρισμοί όπως «γκρίνιες», «ναζάκια», «αστεία κλαψουρίσματα», «φρικτοί επαρχιωτισμοί» αλλά και «ύπουλη κριτική».
Στην πράξη, το φετινό πρόγραμμα δείχνει ότι το μήνυμα εισπράχθηκε. Οι προτάσεις είναι σαφώς πιο ενδιαφέρουσες και φανερώνουν συνεπέστερη αντιμετώπιση του χώρου. Ομως το πρόβλημα με τη μουσική παραμένει και δεν είναι μόνον του Φεστιβάλ. Υπάρχει φανερή, διόλου συμπτωματική απροθυμία να γίνει διάκριση ανάμεσα σε πολιτισμό και διασκέδαση, ανάμεσα σε μουσικά έργα τέχνης και σε χρηστική μουσική. Αν και είναι απολύτως αυτονόητο ποιες θεατρικές παραστάσεις και ποια μπαλέτα έχουν θέση σε ένα φεστιβάλ, μοιάζει να μην είναι διόλου ξεκάθαρο ποιες μουσικές έχουν θέση στο πρόγραμμα και -κυρίως- ποιες όχι. Μόνον για τη μουσική απαιτείται να επιχειρηματολογήσει κανείς.
Στα διεθνή φεστιβάλ σημαντικό μέρος των πόρων προέρχονται από χορηγίες και εισπράξεις. Στα κορυφαία, σε αυτά που διατείνεται ότι μοιάζει το δικό μας, δεν περιλαμβάνονται μουσικές νυχτερινής διασκέδασης. Για όσα στηρίζονται από τη μουσική βιομηχανία στην Αθήνα υπάρχει πλέον το Μπάτμιντον. Στο απολύτως επιχορηγούμενο Φεστιβάλ μας, οφείλει το ΥΠΠΟ να φιλοξενεί υπό την αιγίδα του και να πληρώνει το εμπορικό προϊόν της επόμενης -ή και της προηγούμενης- μέρας; Πόσο μάλλον όταν τα κενά στον χώρο της κατασυκοφαντημένης κλασικής μουσικής εξακολουθούν είναι μεγάλα και φανερά. Σε όλους αρέσει η διασκέδαση, αλλά σε θέατρο και χορό το Φεστιβάλ έχει δείξει άλλο δρόμο. Αυτονόητα πράγματα, που για αυτονόητους λόγους ορισμένοι δεν καταλαβαίνουν.
* Ο κ. Νίκος Α. Δοντάς είναι κριτικός μουσικής