Το σύνολο «Λυρικά Ταλέντα» υπό την διεύθυνση του ιδρυτή του Κριστόφ Ρουσέ εμφανίστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής στις 27 Ιουνίου. Το πρόγραμμα περιελάμβανε έργα θρησκευτικής μουσικής Γάλλων συνθετών: «Εκ βαθέων» και «Ακολουθία εις Κεκοιμημένους» του Καμπρά, «Συμφωνίες για ένα ησυχαστήριο» του Σαρπαντιέ και το μοτέτο «Ως αγαπητά τα σκηνώματά σου» του Ραμό. Γαλλικό μπαρόκ, επομένως, που συνολικά αποδόθηκε με γλυκύτητα ως προς τον ήχο και ευγένεια ως προς το ύφος.
Το διάσημο σύνολο οργάνων εποχής διακρίθηκε για το υψηλό τεχνικό επίπεδο των μουσικών, που επιβεβαιωνόταν επίσης στα σολιστικά μέρη καθενός. Ξεχώρισε όμως κυρίως για τον ζωηρό διάλογο ανάμεσα σε διαφορετικής υφής ηχοχρώματα: δεν ήταν μόνον ο μαλακός, εύπλαστος ήχος των ξύλινων που προβαλλόταν υπέροχα πάνω από τα έγχορδα, αλλά ακόμα και οι διαφορετικές ομάδες των εγχόρδων που, ανάλογα με τις εκφραστικές απαιτήσεις κάθε μέρους, έρχονταν μεταξύ τους σε ενδιαφέρουσα συνομιλία. Βοηθούσε αποφασιστικά η ακρίβεια και η ευελιξία στις εναλλαγές των ρυθμών. Η μαεστρία των μουσικών εκτιμήθηκε τόσο στα καθαρά ενόργανα μέρη όσο και στη συνομιλία με την εξαιρετική χορωδία του συνόλου.
Εξοχα ηχοχρώματα
Από το 1960 που χάρη στον Λουί Φρεμό έγινε ευρύτερα γνωστή, η «Ακολουθία εις Κεκοιμημένους» του Καμπρά ανήκει στις δημοφιλέστερες της γαλλικής μουσικής, όπως αποδεικνύουν οι αρκετές ηχογραφήσεις της. Ο Ρουσέ διένειμε τα σολιστικά μέρη σε δύο υψιφώνους, δύο τενόρους, και βαθύφωνο. Το αποτέλεσμα ενίσχυσε την ζωηρή εντύπωση, αυξάνοντας περαιτέρω το παιχνίδι ανάμεσα στα ηχοχρώματα, πολύ περισσότερο που αυτά των τραγουδιστών ήσαν πολύ διαφορετικά μεταξύ τους: διάφανη και μεταλλική ήταν η φωνή της υψιφώνου Σελίν Σιν, πιο θερμή εκείνη της συναδέλφου της Σαλομέ Αλέρ, γλυκύς και δεξιοτεχνικά εντυπωσιακός ο τενόρος Εμιλιάνο Γκονζάλες-Τόρο, εκφραστικός ο επίσης τενόρος Ρόμπερτ Γκέτσελ, ενώ ευχάριστα μαλακό ήταν το ηχόχρωμα του βαθύφωνου Μάθιου Μπρουκ. Θρησκευτικό συναίσθημα λουσμένο από την πολυτέλεια του μπαρόκ.
Κατά τα λοιπά, παρατηρήθηκε το φαινόμενο της απογοητευτικά άδειας αίθουσας, σύνηθες πλέον στο Φεστιβάλ. Οι λιγοστοί φιλόμουσοι που επέλεξαν να έρθουν ήταν εκείνοι που γνώριζαν και θα προσέρχονταν ούτως ή άλλως. Οι υπόλοιποι, το ευρύτερα φιλότεχνο κοινό, δεν παροτρύνθηκε ούτε βοηθήθηκε, αλλά αφέθηκε στην τύχη του. Η εκδήλωση δεν κρίθηκε άξια προβολής ούτε καν από την εφημερίδα του ίδιου του Φεστιβάλ. Το ίδιο βράδυ στην πίστα του Ηρωδείου έλαμψαν αλλοτινά ταλέντα της αθηναϊκής νύχτας. Το γνωστό και τετριμμένο άλλοθι για τις μουσικές επιλογές του μέλλοντος, τρέφεται.