Τον Αύγουστο το πρόβλημα ήταν αντίστροφο. Τίποτα δεν συνέβαινε στην Αθήνα κι όσοι έμειναν εδώ (ηθελημένα ή αναγκαστικά) μόνο με σινεμά ή περιπάτους μπορούσαν να περάσουν την ώρα τους.
Ολα τα καλλιτεχνικά σχήματα είχαν μεταναστεύσει στην περιφέρεια, σε μικρές ή μεγαλύτερες πόλεις, δίπλα σε ακρογιαλιές ή ποτάμια. Με το τέλος του Αυγούστου επέστρεψαν στην Αθήνα και τις μεγάλες πόλεις όχι μόνο οι κάτοικοί τους και τα τροχοφόρα τους, αλλά και οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Στην περιφέρεια δεν περιοδεύει πλέον σχεδόν τίποτα.
Θα μου πείτε, τι να κάνουν και τα καλλιτεχνικά σχήματα; Να παίζουν για την ψυχή του… παππού τους ανά την Ελλάδα, χωρίς κοινό; Σωστό από οικονομική σκοπιά. Ομως αυτή η κίνηση των καλλιτεχνικών σχημάτων (μουσικών, θεατρικών, χορευτικών) δηλώνει πολύ γλαφυρά την επικρατούσα άποψη για την πολιτιστική αποκέντρωση.
Δηλαδή, οι κάτοικοι των μεγάλων πόλεων της περιφέρειας (εκτός Θεσσαλονίκης) τι ακριβώς πολιτιστικό θα κάνουν τους αργόσυρτους χειμωνιάτικους μήνες (εκτός, φυσικά, από το να σαπίσουν μπροστά στον καναπέ και την τηλεόραση); Θα βλέπουν τις ταινίες του Μπλοκ Μπάστερ σε όσες κινηματογραφικές αίθουσες διαθέτουν, αν τύχει και διαθέτει η πόλη κάποιο ΔΗΠΕΘΕ θα μπορούν να δουν και δυο τρεις παραστάσεις (εφόσον νοσταλγούν τη θεατρική τέχνη) και θα τραγουδούν με τις παρέες τους σε κάποιες μουσικές σκηνές της περιοχής τους. Αυτάααα! Α, ναι. Θα συνωστίζονται στα καφέ και στα μπαρ της πόλης.
Είναι δηλαδή σαν να λέμε σε όσους επιλέγουν να ζουν εκτός Αθηνών ότι μόνο εδώ είναι η ζωή, μόνο εδώ γίνονται τα πράγματα. Εσάς σας θυμόμαστε μόνο το καλοκαίρι, όταν ανεβαίνουν να ξεκαλοκαιριάσουν οι Αθηναίοι. Και σίγουρα θα έχετε δει τον χειμώνα τα πούλμαν από πόλεις της Ελλάδας έξω από αθηναϊκά θέατρα. Τι να κάνουν οι άνθρωποι; Καλύπτουν έτσι το κενό.