Η αποδημία του Φίλιππου Βώκου (1924-2008), αναπόσπαστου μέλους της πιο δημιουργικής αρχιτεκτονικής συντροφιάς στη μεταπολεμική Ελλάδα που μας κληρονόμησε το μικρό θαύμα των «Ξενία», ηχεί σαν υπενθύμιση της προσφοράς μιας ολόκληρης γενιάς. Της γενιάς του Αρη Κωνσταντινίδη, του Δημήτρη Πικιώνη, του Χαράλαμπου Σφαέλλου, του Γιώργου Νικολετόπουλου, του Διονύση Ζήβα και πολλών ακόμα φωτισμένων αρχιτεκτόνων που στελέχωσαν τις υπηρεσίες του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού όταν έμπαιναν οι βάσεις της εγχώριας τουριστικής βιομηχανίας. Και τι βάσεις!
Χωροθετημένα σε ειδυλλιακές τοποθεσίες, τα «Ξενία» συμπύκνωσαν ιδανικά το όραμα του ελληνικού μεταπολεμικού μοντερνισμού μέσα από πολύ συγκεκριμένες, αρχιτεκτονικές ποιότητες: την ιδιοφυή ένταξη των μονάδων στο τοπίο, τη δημιουργική ανασύνθεση εσωτερικών και εξωτερικών χώρων, την απλότητα και τη σαφήνεια της μορφής.
Ο αρχιτέκτονας Φίλιππος Βώκος γεννήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 1924 στις Σπέτσες. Αποφοίτησε από το ΕΜΠ το 1949 και έκανε τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα στο γραφείο του καθηγητή Κ. Κιτσίκη, όντας παράλληλα βοηθός του. Στη συνέχεια θα κάνει τα πρώτα του αυτόνομα βήματα με μελέτες κατοικιών και πολυκατοικιών, ενώ παράλληλα θα λάβει μέρος σε διαγωνισμούς, αποσπώντας μάλιστα έπαινο στον Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό Στρατιωτικής Λέσχης Θεσσαλονίκης. Θα υπηρετήσει από τη θέση του προϊσταμένου του Τμήματος Μελετών του ΕΟΤ, μελετώντας μια πλειάδα σημαντικών μονάδων: Ξενία Ιωαννίνων (κατεδαφισμένο), Ξενία Κω, Μοτέλ Ξενία Καλαμάτας, Ξενία Καρπενησίου, Ξενία Σπετσών που ήταν και το αγαπημένο του, ο Τουριστικός Οδικός Σταθμός Ξενία στον Πλαταμώνα, «το καλύτερό του», όπως έλεγε ο ίδιος χαρακτηριστικά κ.ά. Δεν περιορίζεται όμως μόνο στη μελέτη ξενοδοχείων. Το 1962 αποσπά ευρύτατη αναγνώριση για τη μελέτη των εργασιών τροποποιήσεως του Ζαππείου για το Συνέδριο των Υπουργών Εξωτερικών των χωρών του ΝΑΤΟ στην Αθήνα. Συγχρόνως αρχίζει την καλλιέργεια της άλλης μεγάλης του αδυναμίας: της μελέτης των Ινδών θρησκευτικών δασκάλων και φιλοσόφων. Αργότερα θα αφιερωθεί στη συγγραφή δοκιμίων και στη μετάφραση των βιβλίων του Βιβεκανάντα. Εκδίδονται σε μετάφρασή του τρία βιβλία: η Κάρμα Γιόγκα, η Γνάνα Γιόγκα και η Μπάχτι Γιόγκα.
Με τη μεταπολίτευση ο ΕΟΤ τον ξανακαλεί, αλλά ο Φίλιππος Βώκος δεν επιστρέφει. Μαζί με τον ανιψιό του Σ. Βώκο και τον γαμπρό του Π. Πετρακόπουλο ιδρύει τη Μελετητική Εταιρεία Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού ΜΕΑΣ ΕΠΕ και μελετά το τελευταίο μεγάλο έργο του, το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, που αργότερα θα στεγάσει το υπουργείο Δικαιοσύνης. Με την αυγή του νέου αιώνα αρχίζει ο αγώνας του με το Αλτσχάιμερ. Εφυγε στις 16 Σεπτεμβρίου αφήνοντας πίσω του πλούσιο πνευματικό έργο και μια αγαπημένη οικογένεια από τρία παιδιά με τους συζύγους τους και επτά εγγόνια.