Οι δύο κατηγορίες αξιών συχνά πολεμούν μέσα στην ίδια την ψυχή μας. Μπορεί να μας αρέσει να νομίζουμε ότι είμαστε φιλοσοφημένοι, νηφάλιοι τύποι Πρώτης Τάξεως αλλά ταυτόχρονα να μας είναι δύσκολο να αντισταθούμε σε λίγη επιφανειακή λάμψη Δευτέρας Τάξεως. Είναι η διφορούμενη κατάσταση που διατρέχει το αγαπημένο μου μυθιστόρημα, το «Πανηγύρι της ματαιοδοξίας» του Θάκαρεϊ. Χωρίς ποτέ να χάνει την αίσθηση της ειρωνικής απόστασης, ο συγγραφέας είναι μισοερωτευμένος με την ηρωίδα του, την Μπέκι Σαρπ, και την επιπόλαιη, αμοραλιστική κοινωνία στην οποία ζει. Το Λονδίνο για το οποίο έγραψε δεν είναι πολύ διαφορετικό από το σημερινό των μάνατζερ επισφαλών επενδύσεων και των αεριτζήδων βαρώνων, όπου το κάθε τι, από τις υποθήκες και τις διαμαντοστολισμένες νεκροκεφαλές μέχρι τις συζύγους-τρόπαια, μπορεί να πουληθεί και ν’ αγοραστεί.
Για τους ανθρώπους που χάνουν το σπίτι τους ή τη δουλειά τους, οι συνέπειες της χρηματοπιστωτικής τρέλας θα είναι καταστροφικές, αλλά υπάρχει, νομίζω, έδαφος για κάποια αισιοδοξία, στηριγμένη σε μια ανανεωμένη επιθυμία για πιο στέρεες αξίες. Πολλοί από μας νιώσαμε τη δεκαετία που πέρασε πολύ αποπροσανατολισμένοι, καθώς η ενστικτώδης κρίση μας για τις οικονομικές αξίες, και άλλες βαθύτερες, έχανε τα στηρίγματά της. Αυτό ισχύει ακόμα και για τους ιθύνοντες της βιομηχανίας. Ο διευθυντής μιας πετραλαϊκής εταιρείας μου έλεγε πριν από λίγο καιρό ότι δυσκολευόταν να προσλάβει υψηλού επιπέδου πτυχιούχους γιατί τους σνόμπαραν οι συνομήλικοί τους οι οποίοι δούλευαν στο Σίτι. Ελπίζει ότι τώρα θα αλλάξουν τα πράγματα.
Κάπου μέσα μας, νιώθαμε πως κάτι δεν πήγαινε καλά και θέλουμε να αποκαταστήσουμε την ισορροπία μας. Μέρος αυτής της αποκατάστασης είναι η επανεκτίμηση πραγμάτων που δεν αξιολογούνται στην αγορά: Η αέρινη κίνηση μιας μπαλαρίνας, ένα καλό βιβλίο το βράδυ, ένα απόγευμα παρέα με παλιούς φίλους, μια απρόσμενη πράξη καλοσύνης. Γίνεται πολύς λόγος για επιστροφή στη λιτότητα, αλλά οι πουριτανικές αξίες είναι υπερεκτιμημένες. Εκείνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι από το ναυάγιο έχουμε τη δυνατότητα να χτίσουμε μια πιο ισορροπημένη, λιγότερο σαθρή μορφή ευημερίας. Δοκιμάσαμε μια δευτεροκλασάτη οικονομία και δευτεροκλασάτες αξίες – τώρα πρέπει να προσβλέπουμε στην Πρώτη Τάξη.