Κωμωδία
Σκηνοθεσία: Νίκος Ζαπατίνας
Πρωταγωνιστούν: Πέτρος Φιλιππίδης, Θανάσης Τσαλταμπάσης, Κώστας Αποστολάκης, Θέμις Μπαζάκα, Υρώ Μανέ, Χρήστος Σιμαρδάνης, Αντώνης Αντωνίου, Τάσος Κωστής, Θάλεια Ματίκα.
Σχεδόν πενήντα χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη εμφάνιση του «Ηλία του 16ου» στις κινηματογραφικές αίθουσες και το ριμέικ του που προβάλλεται από σήμερα είναι μάλλον ό,τι πιο φρέσκο και διασκεδαστικό έχει να προσφέρει η ελληνική κινηματογραφική παραγωγή. Οσο θλιβερό και αν είναι αυτό για το ελληνικό σινεμά, τουλάχιστον η ταινία προσφέρει άφθονο γέλιο και δεν προσβάλλει με ευκολίες και χυδαιότητες. Καλό θα είναι, όμως, η σχεδόν σίγουρη εμπορική επιτυχία της να μη λανσάρει μια μόδα ανακατασκευής των παλιών ελληνικών κωμωδιών σε μια επιχείρηση νεκρανάστασης του εμπορικού σινεμά με παλιά υλικά, κάτι που έγινε πρόσφατα στο θέατρο μέχρι που η ιδέα εξαντλήθηκε και ξεθύμανε.
Ιστορία του 1959
Πόσο αντέχει μια ιστορία του 1959 σε μια ταινία που διαδραματίζεται στο σήμερα; Το αποτέλεσμα δείχνει ότι αντέχει. Αντί για εποχή μιζέριας και φτώχειας, στην οποία αναφερόταν η ταινία του Αλέκου Σακελλάριου, υπάρχει σήμερα μια εποχή νεόπτωχων, παραοικονομίας και συσσώρευσης χρεών για να στηρίξει την ταινία του Νίκου Ζαπατίνα.
Οταν ο συνεργός του Ηλία στη διάρρηξη δαγκώνεται τη στιγμή που στο κινητό του χτυπάει κλήση από απόκρυψη, γιατί φοβάται τα τηλεφωνήματα των εισπρακτικών εταιρειών, λίγοι είναι εκείνοι που δεν θα τον καταλάβουν. Και η κωμωδία κερδίζει σ’ αυτό το σημείο την ανανέωσή της, γιατί στηρίζεται στη δύσκολη θέση που βάζει τους χαρακτήρες της, μια δύσκολη θέση όμως, με την οποία μπορεί να ταυτιστεί και ο θεατής.
Η ιστορία είναι πασίγνωστη. Δυο κακομοίρηδες σε δύσκολη οικονομική θέση μαθαίνουν από ένα φίλο καφετζή για τα κρυμμένα λεφτά και χρυσαφικά ενός τοκογλύφου και αποφασίζουν να κάνουν ένα απελπισμένο «ντου». Ο ένας μπουκάρει, ο άλλος κρατάει τσίλιες ντυμένος αστυνομικός. Οταν όμως σε ένα διπλανό σπίτι συμβεί μια παράξενη κλοπή, ο «αστυνομικός» Ηλίας θα κληθεί να διαλευκάνει την υπόθεση. Και στην ιστορία θα μπερδευτούν τα πρόσωπα και των δύο κλοπών.
Η αλλαγή στο φινάλε
Στο σενάριο του «Ηλία», παρότι έχουν κοπεί αρκετά μέρη από τον κοφτερό διάλογο του Σακελλάριου, έχουν γίνει εύστοχες τροποποιήσεις για τη μεταφορά της ιστορίας στο σήμερα και η αλλαγή στο φινάλε αφήνει ένα περιθώριο αισιοδοξίας και ανάτασης. Σκηνοθετικά, ο Νίκος Ζαπατίνας παρακολουθεί την ιστορία στρωτά και χωρίς υπερβολές, αλλά το μοντάζ χάνει αρκετές από τις κωμικές στιγμές. Ο «Ηλίας» πάντως έχει θαυμάσιες κωμικές ερμηνείες, κυρίως από το τρίο της «συμμορίας», Πέτρο Φιλιππίδη, Θανάση Τσαλταμπάση και Κώστα Αποστολάκη, που δεν επιχειρούν να μιμηθούν τους Χατζηχρήστο, Βέγγο και Ξενίδη. Ατυχες είναι κάποιες από τις άλλες ερμηνείες, κυρίως της Θέμιδος Μπαζάκα και της Ηρώς Μανέ, καθώς πέφτουν σε άχαρες μιμήσεις και ενοχλητικές υπερβολές.
