ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΗ ΦΡΥΝΙΧΟΥ
Μολυβένιος στρατιώτης
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά της παράστασης ένιωσα ότι βρισκόμουνα στο ωραιότερο παιχνιδάδικο της γειτονιάς των παιδικών μου χρόνων. Παράσταση που μύριζε καραμέλες τριαντάφυλλο και σοκολάτα υγείας. Παλιομοδίτικο, χωρίς να είναι ρετρό. Λιτό, χωρίς να είναι στεγνό.
«Ο μολυβένιος στρατιώτης» στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, ένα αγαπημένο έργο του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, που ξαναγνωρίσαμε την Κυριακή, στις 3 το μεσημέρι, στην οδό Φρυνίχου.
Μας άρεσαν όλα. Και δεν είμαστε και οι πιο εύκολοι θεατές. Μικροί και μεγάλοι. Ειδικά οι μεγάλοι. Οχι ότι και οι μικροί πάνω πίσω…
Πρώτα απ’ όλα μας άρεσε η ιδέα ότι γνωρίσαμε ορισμένους από τους ηθοποιούς σαν ταξιθέτες ή πωλητές προγραμμάτων.
ΦΙΓΟΥΡΕΣ ΑΠΟ ΑΛΛΗ ΕΠΟΧΗ
Και σκηνικά και ρούχα
Αγόρια με κόκκινους κύκλους ζωγραφισμένους στα μάγουλα, αγόρια και κορίτσια ντυμένα στα γκρίζα. Φιγούρες από άλλη εποχή. Σκηνικά και κοστούμια (Πάρις Μέξης) σαν ζωγραφιά. Από τις βερμούδες και τις τιράντες μέχρι τους κύβους στη σκηνή και το υπερμέγεθες χάρτινο καραβάκι, όλα λειτούργησαν υπέρ του θεάματος.
«Μαμά τελείωσε;» ρωτούσε με αγωνία η μικρή μου κόρη κάθε φορά που έσβηναν τα φώτα για να αλλάξει το σκηνικό. Κι εγώ την επιβεβαίωνα ότι είχε κι άλλο. Κι όταν έπεσε η αυλαία, εκείνη απογοητεύτηκε. «Μαμά, θα ‘ρθουμε πάλι;». Δεν θα της χαλάσω το χατίρι. Τα παιδιά μαγεύτηκαν με την μπαλαρίνα. Οταν εμφανίστηκε με τη λευκή στολή της, εντυπωσιάστηκαν. Κυρίως, τα κορίτσια.
ΜΙΚΡΕΣ ΜΠΑΛΑΡΙΝΕΣ ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ
Για μια πόζα, μια φωτογραφία
Τα κορίτσια στο τέλος της παράστασης που ανέβαιναν στη σκηνή, στο ίδιο σημείο που στεκόταν και η μπαλαρίνα, για να επαναλάβουν την ίδια πόζα και να φωτογραφηθούν κι εκείνα με τη σειρά τους. Χωρίς εκείνην… Οι μικροί θεατές στενοχωρήθηκαν για τον στρατιώτη με το ένα πόδι. Θύμωσαν με τον Αρλεκίνο, τον «κακό» της ιστορίας. Εντυπωσιάστηκαν με τους αρουραίους. Κι όταν φύγαμε, προσπαθούσαν να μιμηθούν τα ψάρια, σαν τους ηθοποιούς.
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΧΩΡΙΣ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ
Μιούζικαλ για παιδιά
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Δεγαΐτης έστησε μια παράσταση για παιδιά χωρίς εκπτώσεις. Το έργο έχει διάρκεια 90 λεπτά κι εμείς δεν καταλάβαμε πότε πέρασε η ώρα με τόση οικονομία εικόνων. Μιούζικαλ για παιδιά; Ναι. Με συναισθήματα και ρεαλισμό. Κι αν το μήνυμα της παράστασης είναι η δύναμη της αγάπης, τα παιδιά το βιώνουν μέσα από αυτοσχεδιασμούς, μουσική, χορό, τραγούδια, ένα κλίμα ρομαντισμού που κυριαρχεί σε όλη τη διάρκεια του έργου.
Και μπορεί να μεταφερόμαστε όλοι μαζί στο Λονδίνο του 1880, όμως κανείς δεν έχει διάθεση για απορίες, γιατί όλα μοιάζουν τόσο σημερινά. Γι’ αυτό φρόντισε από ό, τι διαβάζουμε και η Ανδρή Θεοδότου που υπογράφει τη θεατρική προσαρμογή.
ΗΑΡΡΥ END; ΟΧΙ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ
Η αλήθεια αντέχεται
Μαθαίνουμε ότι η μουσική και τα τραγούδια είναι γραμμένα, ειδικά για την παράσταση, από τον Νίκο Τσέκο. «Δεν έπρεπε να πεις «Τα μολυβένια στρατιωτάκια θα ‘ναι για πάντα μολυβένια στρατιωτάκια». Ο μικρός Γκάσπαρ τα ‘ριξε στη φωτιά και τότε, ούτε χρώμα, ούτε σχήμα τους απόμεινε. Ο μικρός Γκάσπαρ ήξερε πιο πολλά από σένα κι ας έχεις μια μαύρη τρύπα στο δόντι», είχε γράψει ο Κάρολος Κουν.
Τα παιδιά αναζήτησαν τον δικό τους στρατιώτη μέσα στην κοιλιά του ψαριού. Και μετά στην κατσαρόλα. Και ύστερα πάλι πίσω στο παιδικό δωμάτιο. Εκεί όπου συναντιούνται η χάρτινη μπαλαρίνα και ο απλός στρατιώτης από μολύβι. Ευτυχισμένο τέλος δεν υπάρχει. Τα μικρά και τα μεγάλα παιδιά, όμως, είναι δυνατά. Αντέχουν. Αρκεί να τους πεις την αλήθεια.