Εναν αιώνα πριν, το εργοστάσιο φωταερίου που κατασκευάστηκε το 1862 ήταν το καμάρι της Αθήνας. Είχε τέσσερα αεριοφυλάκια και το ένα απ’ αυτά, μεγαλύτερο, είχε κατασκευαστεί το 1909. Σήμερα, περνώντας από την οδό Πειραιώς, όλοι θεωρούν ότι το πρώην εργοστάσιο γκαζιού ιδιοκτησίας ΔΕΦΑ είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα και σημαντικά μνημεία της βιομηχανικής κληρονομιάς. Αλλά ώς εκεί.
Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα κτίσματα στην Ελλάδα δεν τα έχουμε σε ιδιαίτερη υπόληψη. Δεν έχουμε την ευαισθησία άλλων ευρωπαϊκών πόλεων (Βερολίνο, Παρίσι) να τα αναστηλώσουμε και να τα εντάξουμε στη σύγχρονη πραγματικότητα με νέες χρήσεις. Κι αυτό φαίνεται τόσο από τη στάση μας με το εργοστάσιο λιπασμάτων της Δραπετσώνας όσο και με πολλά άλλα βιοτεχνικά κυρίως κτίρια που έπεσαν σε ανυποληψία ή γκρεμίστηκαν.
Μην πάμε μακριά. Στην κοντινή Ιερά Οδό είναι πολλά τα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα που αφέθηκαν στην τύχη τους, γιατί κανείς δεν σκέφτηκε να τα επανεντάξει στον πολεοδομικό ιστό.
Τελευταίο παράδειγμα αυτής της στάσης μας είναι και το αεριοφυλάκιο Δ15 στο συγκρότημα «Τεχνόπολις Γκάζι». Ο Δήμος Αθηναίων κατέθεσε μελέτη για τη συντήρηση και μετατροπή του σε χώρο συνάθροισης του κοινού και συναυλιών. Η πρόταση της μετατροπής του εγκρίθηκε από το ΚΣΝΜ κατά πλειοψηφία, όχι όμως η μελέτη. Το θέμα θα επανέλθει και η νέα μελέτη πρέπει να περιέχει πλήρη αποτύπωση του υπάρχοντος μνημείου. Η λύση που προτάθηκε ωστόσο, ανησύχησε πολλούς. Χρειάζεται η περιοχή ένα μεγάλο κτίριο από οπλισμένο σκυρόδεμα, που θα αλλάξει την όψη του μνημείου; Ποιος εγγυάται ότι δεν θα αλλοιωθεί η φυσιογνωμία του, όταν τα αεριοφυλάκια (Δ2 και Δ4) έχουν υποστεί μη αναστρέψιμες καταστροφές. Για ποιο λόγο να επιβαρυνθεί με έναν ακόμη χώρο συνάθροισης – συναυλιών η ήδη «φορτωμένη» Ιερά Οδός και η Πειραιώς;