Οσο περνούν τα χρόνια, όλο και περισσότερος κόσμος αισθάνεται βαθιά προσβεβλημένος από τις προεκλογικές εκστρατείες των κομμάτων. Γιατί τότε η Ελλάδα «μεταμορφώνεται» σε χώρα των Λωτοφάγων.
Υποψήφιοι και κόμματα ξεχνούν ότι η ανθρώπινη αντιμετώπιση και ο επαγγελματισμός στο Δημόσιο είναι τόσο σπάνιος που γίνεται είδηση, ότι η αέναη σώρευση σκανδάλων και η καθ’ έξιν ατιμωρησία των υπευθύνων θυμίζει άνοστο χιλιοζεσταμένο πιάτο σε αδειανό τραπέζι, ότι η αντίληψη πως πολιτικοί παλεύουν μόνο για την επανεκλογή τους είναι βαθιά ριζωμένη στη συλλογική συνείδηση. Εξ ου και το «ξαφνικό» ενδιαφέρον για τον «πολίτη» -σαν παλιομοδίτικο παλτό που βγαίνει κάθε δύο ή τρία χρόνια από τη ναφθαλίνη- συνιστά μέγιστη προσβολή.
Τα δε πολιτικά συνθήματα στις προεκλογικές αφίσες των πολιτικών αρχηγών, την έμπρακτη εκδήλωσή της: η μούντζα που έπεται της βρισιάς. Τα συνθήματα των δύο μεγάλων κομμάτων, «Πρώτα ο πολίτης» και «Γίνε σύμμαχος», προκαλούν οργή και θυμηδία. Οργή για την προσβολή της νοημοσύνης μας και θυμηδία διότι αδυνατούν να αποκρύψουν το αληθινό τους μήνυμα που κραυγάζει πίσω από τις λέξεις: «Πρώτα ο πελάτης» και «Γίνε συνένοχος». Τριγυρνώντας στη «στολισμένη» προεκλογικά συνθήματα Αθήνα, περνάω από την οργή, τη θυμηδία και την αποστροφή, καταλήγοντας στο συνηθισμένο συναίσθημα όπου βρίσκει σταθερά απάγκιο ο Νεοέλληνας: στη βαθιά πονεμένη θλίψη. Θλίψη για την κενότητα της γλώσσας που χάσκει στραμπουλιγμένη και τσαλαπατημένη σαν κακοποιημένο ζητιανάκι.
Γιατί η κακοποίηση της γλώσσας, που αποτελεί ίδιον (ακόμα και διεκδικούμενο προσόν) της ελλαδικής πολιτικής σκηνής, τις μέρες αυτές αγγίζει τα ακρότατα όριά της: το απόλυτο μηδέν. Εκεί όπου κοινή συναινέσει οι λέξεις αδειάζουν πλήρως από κάθε περιεχόμενο και δεν σημαίνουν τίποτα. Και η χρήση κενών λέξεων συνιστά ένα ζοφερό βήμα πιο πέρα (ή πιο κάτω) από την ψεύτικη γλώσσα ή τη γλώσσα του ψέματος: εδραιώνουν την ανικανότητά μας να εκφράσουμε (πόσω μάλλον να πιστέψουμε σε) οποιαδήποτε αλήθεια.