ΚΡΙΤΙΚΗ. Παλιοί καλοί φίλοι, ο Ρίτσαρντ Αλστον και η από 15ετίας Χορευτική του Ομάδα. Τους θυμάμαι ήδη από το περίφημο λονδρέζικο The Place αλλά και από εμφανίσεις και χορογραφίες του Αλστον στην Ελλάδα. Η ομάδα αυτή αποτελείται από 10, συνήθως εναλλασσομένους, χορευτές που κατέχουν εμφανώς άψογα την κλασική, νεο-κλασική, μοντέρνα τεχνική και διαθέτουν εξαιρετική εκφραστική/δραματική προσωπικότητα. Ολα αιτούμενα του χορογράφου που μπορεί να μην εκόμισε γλαύκα στον καθολικότερο βρετανικό χορό, στήριξε όμως πολυποίκιλα την πορεία του και την ανέλιξη τού τόσο χαρακτηριστικού modern dance. Οποιος επιζητεί «επαναστάσεις» και «πρωτοπορία» ας στραφεί αλλού.
Το τρίπτυχο πρόγραμμα που θα παρουσίαζε στο Κέντρο Τεχνών ACS στο Χαλάνδρι για τρεις μέρες φαινόταν άκρως ενδιαφέρον. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω παρά μόνο την πρεμιέρα (5/5/). Δυστυχώς, διότι κάποιο… ζιζάνιο μάτιασε αυτή την εκδήλωση. Ετσι στο δεύτερο μπαλέτο «Body and Soul» (Σώμα και Ψυχή) σε μουσική του Σούμαν (τον υπέροχο κύκλο τραγουδιών «Η αγάπη του ποιητή»), ο βαρύτονος που θα εμφανιζόταν live στη σκηνή με τον πιανίστα του, έπαθε λαρυγγιτίδα κι αντ’ αυτού είχαμε play-back. Ομως με τον Ντ. Φίσερ – Ντισκάου και τον Κ. Εσενμπαχ στο πιάνο, το κακό φάνηκε μικρό. Η χορογραφία τού Μ. Λόρενς με άμεσες εξπρεσιονιστικές αναφορές, δραματικά σκίτσα -σαν παζλ- σε ποικίλες σχέσεις, συναισθηματικές, ερωτικές ή και σεξουαλικές (με κάθε εναλλαγή ζευγαριών) αποδόθηκε με ευαισθησία, απέδειξε συγκινητική χοροδραματική ικανότητα εκφράζοντας άνετα το βασικό μοτίβο των αμφισεξουαλικών επαφών.
Η παράσταση είχε ξεκινήσει δυναμικά με το «Shuffle it right» του Αλστον. Το shuffle είναι αμετάφραστη λέξη, αφορά σε ιδιαίτερο σύρσιμο των ποδιών των χορευτών στις κλακέτες ή στους χορούς σαλονιού που οι αφροαμερικανοί εισήγαγαν στον αμερικανικό Νότο την εποχή της τζαζ. «Χόρεψέ το σωστά» θα λέγαμε και με τα προζάτα τραγούδια του Χ. Καρμάικλ οι χορευτές χόρεψαν -κι αν χόρεψαν!- υπέροχα τις ευφάνταστες βινιέτες. Το τρίτο μπαλέτο της βραδιάς, «Blow over» σε μουσική Φίλιπ Γκλας και χορογραφία του Αλστον, δεν… το είδαμε. Το κομπιούτερ χάλασε και το πλέγμα των φωτιστικών σωμάτων στις αλλαγές δεν μπόρεσε να επανέλθει στο ταβάνι. Εμεινε στο πάτωμα. Αχ, πού οι εποχές που τα κάναμε αυτά με… συρματόσχοινο!