Τζουστίνε ντελ Κόρτε
Ο εφιάλτης της ευτυχίας
σκην.: Γιάννης Χουβαρδάς
Θέατρο: Εθνικό (Ρεξ)
«Αλλάζει ακόμα η σκηνή όλο αλλάζει (…)
Απειρο μέγεθος το έργο, άμμος
Και εις άμμον θα εκμετρηθεί»
ΠΑΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ
«Τα χίλια φύλλα», 2009
Εγώ δεν μπαίνω στη θέση του θεατή. Πες πως έχει βίτσιο ή πως είναι απλώς άτυχος, παρότι και εισιτήριο πληρώνει και εικάζει πως αγοράζει μ’ αυτό μια minimum θεατρική εγγύηση. Μπαίνω, αντίθετα, στη θέση των ηθοποιών του «Ρεξ», που επί τρεις μήνες και επί δυόμισι ώρες την παράσταση χωρίς διάλειμμα αναγκάζονται, άνθρωποι με θεατρική φιλοδοξία, να αναμηρυκάζουν έναν εφιάλτη, τον «Εφιάλτη της ευτυχίας», που επελέγη ως δείγμα μοντέρνας γραφής από το Εθνικό Θέατρο για φέτος. Και μιλώ για τους ταλαίπωρους ηθοποιούς, επειδή εν προκειμένω είναι όλοι καλοί, δραστικοί, μερικοί και λάμποντες.
Υποστηρίζουν 47 (!) ασπόνδυλα σκετς -πράγματι, υπό τις αρκετά «κινητικές» οδηγίες του κ. Γιάννη Χουβαρδά- και κατάγουν νίκη ή μάλλον άθλο, μια και είναι αδύνατον νοήμονες άνθρωποι να πάρουν στα σοβαρά τα (επαναληπτικώς) λεγόμενα αυτού του έργου-κάτεργου. Ευτυχώς στα κατεδαφιστικά αυτά λόγια έχω τη συνηγορία του φίλου συγκάτοικου της στήλης Σπύρου Παγιατάκη ο οποίος, προφορικά δριμύτερος εμού, προτίμησε να εκφράσω εγώ τις απόψεις μου για την απερίγραπτη περίπτωση.
Και επειδή σκόπιμο και δίκαιο είναι να ξεκινάει κανείς από τα θετικά, θα αναφερθώ στην πολυμελή ηρωική ομάδα των ηθοποιών (Μη με ρωτήσετε για ρόλους: πρόκειται για ένα περίπου αλαλούμ).
Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη διαπρέπει σε μια χαμηλόφωνη εξομολόγηση με σπάνιους διακριτικούς τόνους μελαγχολίας. Η Θέμις Μπαζάκα με τα ψώνια στο χέρι προσωποποιεί ένα υπόδειγμα γυναικείας καθημερινότητας, άλλοτε με οδύνη και άλλοτε με οργή. Η Ολγα Δαμάνη σε πείθει με τρεις κουβέντες για μια καφκική περσόνα, ενώ διευθύνει και ιλαροτραγικά δυο γελοίες και ανοητολογούσες χορευτικές ομάδες. Ο Γιώργος Γλάστρας εγγυάται λυρικότατα τη μουσική αρχή και το μουσικό φινάλε της παράστασης, μόνο που το δεύτερο, χωρίς να φταίει εκείνος, προσκρούει στη θριαμβευτική ανακούφισή μας. Ο Δημήτρης Λιγνάδης πλασάρει πολύ επιτυχημένα τη στόφα του οργίλου «σκηνοθέτη». Η Λουκία Μιχαλοπούλου ιχνογραφεί με νεανική αφοπλιστικότητα το κορίτσι της σχολικής εκδρομής. Η Κόρα Καρβούνη διαγράφει στέρεα τον κύκλο μιας απ’ τις εντελέστερες εξομολογήσεις, εκείνης με την ισόβια προβληματική σχέση πατέρα-κόρης. Η Στεφανία Γουλιώτη διέθεσε σωματική, αλλά και υποκριτική όταν χρειάστηκε, ευελιξία.
Ο «σεσημασμένος» πια γνήσιος κωμικός Σωκράτης Πατσίκας έστιξε όλη την παράσταση με νόστιμες πινελιές κλοουνίστικης αλεγρίας. Η Ελένη Κοκκίδου πρόσθεσε υποκριτική δύναμη, σαρκασμό και την πολύ ωραία φωνή της στις λίγες εμφανίσεις της. Η Ηλέκτρα Νικολούζου, τόσο ως χαρούμενη γυναίκα όσο και ως οικτρή ενδυματολόγος, έδωσε ενδιαφέροντα και υποσχόμενα δείγματα. Το δίδυμο Εφη Παπαθεοδώρου – Τιτίκα Σαριγκούλη, και με μόνη την ύπαρξή του, έδωσε γηραλέα τρυφερό, γραφικό χιούμορ στα ανόητα κείμενα και τραγουδάκια του. Δυο νεαρούς στο μετρό που παρίσταναν το τρένο, μιμήθηκαν με σωστή ηχητική παντομίμα ένα βλακώδες νουμεράκι (Μάκης Παπαδημητρίου – Προμηθέας Αλειφερόπουλος).
Κλείνω τις θετικές αναφορές με κάποια bouts de role όπως ο Δημήτρης Κουτρουβιδέας, η Λουίζα Κωστούλα, η Αλεξάνδρα Αϊδίνη και οι ξενόγλωσσοι Λούσιο Βίκτορ Δίας και Χιροχίσα Ερμής Χατανάκα.
Αυτοί ήσαν ό λ ο ι (τιμητικό αυτό) οι δυστυχείς άνθρωποι που, παρά τις ωραίες ενορχηστρώσεις του Νίκου Πλάτανου και τα φανταχτερά για την περίσταση κοστούμια της Κάτριν Κρουμπάιν, εκλήθησαν, σε ομαλά ελληνικά των Γιώργου Δεπάστα – Μαρίας Μοντή και σε παράσταση πολλαπλών εκφραστικών επιλογών να μετατρέψουν σε έργο την αφελή, αδολεσχούσα, αμπελοφιλοσοφούσα, άκρως επαναληπτική και προβοκατόρικα, αναίτια σκατόστομη κουρελού της μεξικανογερμανίδας κυρίας Τζουστίνε ντελ Κόρτε (γεν.1966). Η φοβερή Τζουστίνε γκάζωσε σανιδάτα για να τα πει όλα με τη μία: Τι «στην πράξη βρίσκεται η ελευθερία», τι «πρέπει να βρίσκουμε τον Θεό και να τον αγαπάμε μέσα σ’ αυτά που μας δίνει», τι περί σώματος, περί ανδρών, γυναικών, αυτοκτονίας, γονέων, ευτυχίας, ψυχοθεραπείας, Δαλάι-Λάμα, τι ό,τι κι αν πεις. Φιλοσοφία in toto.
Δεν αστειεύομαι: Μπορεί να μεγάλωσα, να μην καταλαβαίνω πια, να μ’ έχουν ξεπεράσει οι πρωτοπορίες, ήτοι να κάνω εγώ το τεράστιο λάθος. Παρακαλώ, αν προλαβαίνετε, πηγαίνετε να μου πείτε. Κι αυτό συνιστά ειλικρινή προτροπή προς ίδιόν μου όφελος.