Περπατούσα στην Αμαλίας, νύχτα Σαββάτου, και σκεφτόμουν ακόμη την ταινία του Μπερτράν Ταβερνιέ που είχα δει στην «Αίγλη». Ο Τόμι Λι Τζόουνς, που πρωταγωνιστούσε σε αυτή την περιπέτεια στη Λουζιάνα, ήταν, όντως, εκτός τόπου και χρόνου, σε αυτή την καλοκαιρινή βραδιά που η Αθήνα ανάσαινε καυσαέριο, υγρασία και λαχτάρα για ζωή. Ομως, για κάποιο λόγο μου άρεσε να έχω την εικόνα του χαρακωμένου προσώπου του Τόμι Λι Τζόουνς σε αυτή την αθηναϊκή λεωφόρο, όταν ξαφνικά την προσοχή μου τράβηξε μία έγχρωμη φωτογραφία στα κάγκελα του Εθνικού Κήπου.
Κοντοστάθηκα, γιατί οι 14 φωτογραφίες που βρίσκονται (έως 30/7) στον σιδερένιο φράχτη του Κήπου, σε αναγκάζουν να βραδύνεις το βήμα. «Μα, πού είναι αυτό το τοπίο;» αναρωτιόμουν μπροστά σε κάθε φωτογραφία για να πάρω την απάντηση σε κάθε μία από αυτές ότι όλες αποκάλυπταν αναπάντεχα άγνωστα τοπία της Αττικής.
Λίγο λίγο, άσχετος ων και χωρίς ενημέρωση για την αξιοθαύμαστη δράση της Ομάδας Μπλάνκο που έχει στήσει την έκθεση με τον τίτλο «Η Αθήνα θα σε εκπλήξει», άφηνα την ταινία του Ταβερνιέ να ξεθωριάσει μέσα μου και βουτούσα με όλο και μεγαλύτερο ενθουσιασμό στην πραγματικότητα της Αθήνας. Δεν είχα αναγνωρίσει τα τοπία που μου αποκάλυπτε αυτή η έκθεση δρόμου. Λίγο λίγο, όμως, διαπίστωνα με ικανοποίηση ότι η άγνοιά μου απλώς δικαίωνε τους εμπνευστές της έκθεσης. Γνωρίζω ότι με τον χρόνο θα ξεχάσω τα τοπωνύμια που διάβασα στις λεζάντες, αλλά δεν θα ξεχάσω αυτό το ευχάριστο συναπάντημα ένα βράδυ τέλη Ιουνίου στη θορυβώδη λεωφόρο Αμαλίας με κάποιους ρομαντικούς ρεαλιστές. Με τη δράση τους με τράβηξαν από το μανίκι και μου είπαν «κοίτα εδώ».
Και είδα. Αυτό που περισσότερο μου άρεσε δεν ήταν οι φωτογραφίες (που ήταν καλές), αλλά η σκέψη πίσω από αυτές, η ενέργεια που επενδύθηκε για να διαχυθεί η αντίληψη ότι η Αθήνα που έχουμε δεν είναι η Αθήνα που μας αξίζει. «Για δες», μονολογούσα, «αυτή η πόλη έχει μαχητές». Ολο και πιο συχνά το διαπιστώνει κανείς.
Είχα ήδη φτάσει στο φωταγωγημένο Σύνταγμα αλλά προτιμούσα να έχω τώρα την εικόνα των Γερανείων Ορέων που είχα δει σε μία από τις φωτογραφίες της Ομάδας Μπλάνκο. Μου είχαν εμφυσήσει ένα καθαρό αέρα αισιοδοξίας.
