Υπάρχουν κάποια όνειρα που ένα παιδί, ακόμα και αν δεν είναι ιδιαίτερα συνεσταλμένο, ντρέπεται να παραδεχτεί μεγαλόφωνα. Για εμένα το μεγαλύτερο από τα παιδικά μου όνειρα ήταν να φορέσω τις μπότες -ει δυνατόν και ολόκληρη τη «στολή» – του Μάικλ Τζάκσον από το Bad. Μόνο που σε μια κοινωνία που τα αγόρια «όφειλαν» να έχουν πρότυπο «τον άντρα τον πολλά βαρύ» και λοιπά κλισέ κατάλοιπα της επαρχιώτικης και μικροαστικής (μη) εξέλιξης της κοινωνίας στα 60’s και τα 70’s, το όνειρο ενός ποπ αστεριού τόσο διαφορετικού και εξωφρενικά λαμπερού όσο ο Μάικλ Τζάκσον ήταν απαγορευμένο, τουλάχιστον στα λαϊκά προάστια του Πειραιά όπου μεγάλωσα.
Μoonwalk και «ρομποτάκι»
Σε πείσμα, όμως, όλων όσοι αρνούνταν να καταλάβουν πόσο εξωφρενικά σπουδαίο ήταν να μπορώ να κάνω (έστω και για λίγα βήματα) το moonwalk και το «ρομποτάκι», τις δύο μεγαλειώδεις κινήσεις που ο Μάικλ ανακάλυψε, επέμενα να χορεύω στα πάρτι τα σουξέ του σταρ με την άσπρη κάλτσα και τα μαλακά παπούτσια. Τότε πίστευα πως ήμουν (ο) μόνος. Μεγαλώνοντας βρήκα κι άλλους «σαν κι εμένα». Ανθρώπους που αγαπούσαν τον χορό, που εκστασιάζονταν με τα φωνητικά του, που ήξεραν τι σημαίνει να στήνεσαι μπροστά σε έναν καθρέφτη και να απογειώνεσαι με το Billy Jean, το Beat it, το Bad και το Smooth Criminal. Η Ελλάδα ήταν πίσω απ’ ό, τι συνέβαινε στον κόσμο. Ειδικά εκείνον τον καιρό, που τα media και οι τεχνολογίες δεν μας είχαν σε «ζωντανή σύνδεση» με το παγκόσμιο προσκήνιο.
Πόσες εκατοντάδες φορές είχα δει άραγε τη βιντεοκασέτα του Moonwalker, της περίεργης εκείνης μίξης βίντεο κλιπ, βιογραφίας και επιστημονικής φαντασίας όπου ο Μάικλ έκανε για πρώτη φορά το χορευτικό όπου γέρνει, και γέρνει, και γέρνει, αλλά αρνείται να πέσει. Και πόσες φορές δοκίμασα να το κάνω κι εγώ στο μικρό μας δωμάτιο, φορώντας τόσα διαφορετικά παπούτσια, μέχρι που κάποια στιγμή αποφάσισα πως δεν υπήρχε πια λόγος να χτυπάω στο πάτωμα, όπως ακριβώς έκανε κι η Τζάνετ Τζάκσον όταν δοκίμαζε να αντιγράψει τον μεγάλο της αδερφό.
Πώς να ξεχάσω την χαρά μου όταν ανακοινώθηκε η συναυλία του στο Ολυμπιακό Στάδιο; Και πώς να ξεχάσω την απελπισία μου, όταν ακυρώθηκε, για «λόγους υγείας»; Ποιος νοιαζόταν για τις 25.000 δρχ. του εισιτηρίου; Οπως έλεγα και στους φίλους μου λίγες μέρες πριν, ακόμα και στην άκρη του κόσμου θα πήγαινα για να τον δω. Και παρότι δεν πρόλαβα να πάρω εισιτήρια τον Μάρτιο για να τον δω στο Λονδίνο, ένα e-mail από το επίσημο site του δυο μέρες πριν από τον θάνατο του, μου είχε δώσει τεράστια χαρά, ενημερώνοντάς με πως θα κυκλοφορούσαν επιπλέον εισιτήρια για συναυλίες από τον Γενάρη ώς τον Μάρτη. Ο θάνατός του με πάγωσε.
Ηταν πάντα παιδί
Ολοι αυτοί που μεγάλωσαν με τον Μάικλ Τζάκσον και πενθούν αυτές τις μέρες ένιωσαν μέσα τους τύψεις μόλις άκουσαν πως πέθανε. Τύψεις που τα τελευταία χρόνια τον είχαν ξεχάσει, τον είχαν αφήσει μόνο να παλεύει στην κόλασή του. Το ίδιο κι εγώ. Δεν πίστεψα ποτέ πως κακοποιούσε παιδιά. Ηταν ο ίδιος κακοποιημένο παιδί. Ηταν πάντα παιδί. Αλλά σε αντίθεση με τον Πίτερ Παν, αυτός έζησε το παραμύθι του στον αληθινό κόσμο. Κι αυτός ο κόσμος δεν του το συγχώρησε. ΄Η απλά δεν το κατάλαβε.
Καθώς οι μέρες περνούν, ο θάνατός του με στενοχωρεί όλο και λιγότερο. Γιατί μετατρέπεται στον νου μου σε λύτρωση. Και αν ακόμα και μετά θάνατον το τσίρκο των media και ο προβληματικός του περίγυρος συνεχίζουν να του φέρονται σαν όρνια, είναι τα τραγούδια του, τα τόσα χρόνια πίσω πια γραμμένα, που μας δείχνουν πόσο μεγάλος ήταν ο ίδιος ο Μάικλ Τζάκσον.
