Το καρότσι περιμένει στη θέση του για να είμαστε έτοιμες να φύγουμε κι εγώ κοιτάζω ανυπόμονα να δω την κόρη μου να κατεβαίνει τις σκάλες κρατώντας το χέρι της δασκάλας της. Η πρώτη χρονιά στον παιδικό σταθμό φθάνει στο τέλος της. Σαν να ήταν χθες που είχα πρωτοέρθει για να δω τους χώρους, να μιλήσω με τους υπεύθυνους και να πάρω την απόφαση. Ναι, την έγραψα παρ’ όλο που ήταν μικρή, παρ’ όλα τα δεδομένα που λένε ότι καλύτερα να ξεκινούν τα παιδιά γύρω στα τρία τους, εάν φυσικά αποφασίσουν οι γονείς τους να τα πάνε σε παιδικό σταθμό. Τις περισσότερες φορές η απόφαση προέρχεται καθαρά από ανάγκη.
Οι αλλαγές
Αυτά σκέφτομαι και όλες οι στιγμές από την αρχή μέχρι το τέλος έρχονται στο μυαλό μου. Ηταν μια «έντονη» χρονιά και για τις δυο μας. Τώρα το συνειδητοποιώ, παρακολουθώντας την να έρχεται προς το μέρος μου χαμογελώντας. Ξεκινώντας από αυτήν την απλή διαδρομή, η οποία εξελίχθηκε στην αγαπημένη στιγμή της ημέρας μου. Μέσα σε αυτήν την απλή διαδρομή, όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό, έζησα όλες τις θεαματικές αλλαγές της ηλικίας των δύο χρόνων. Πρώτα κατέβαινε στην αγκαλιά της δασκάλας της, μετά περπατούσε προσεκτικά μαζί της μέχρι τώρα, που κρατάει μόνη της την κουπαστή της σκάλας και χτυπάει δυνατά τα πόδια της για να ξέρουμε όλοι πόσο γερά πατάει. Υστερα ήταν οι ήχοι. Στην αρχή τίποτα, μόνο το χαμόγελο, μετά οι φθόγγοι της δικής της γλώσσας, οι πρώτες φορές που με είπε μαμά και τώρα μια λογοδιάρροια απαραίτητη για να εξηγήσει σε όλους ότι, για παράδειγμα, αγόρασα καινούργια παπούτσια.
Από την ώρα που παίρνει κανείς την απόφαση κι έχει βρει τον παιδικό σταθμό που θέλει (εγώ συμβουλεύτηκα μια φίλη κι έκανα την επιλογή μου άμεσα, χωρίς να χάσω χρόνο ψάχνοντας) έρχεσαι αντιμέτωπος με όλα όσα θα ακούσεις για την πρώτη χρονιά στον παιδικό σταθμό. Μύθοι, αλήθειες, τα πάντα. Ολοι έχουν μια γνώμη. Υστερα βουτάς στα βαθιά και μαθαίνεις.
Μου έλεγαν για τον πρώτο μήνα προσαρμογής σαν να επρόκειτο να αντιμετωπίσω ένα τραυματικό γεγονός. Και ξέρω ότι για πολλά παιδιά και τους γονείς τους οι πρώτες μέρες ή μήνες στον παιδικό σταθμό είναι τραυματικές. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να προετοιμάσω την κόρη μου πως θα πηγαίναμε κάπου που θα περνούσε ωραία. Το ίδιο προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου. Οταν ήρθε η περίφημη πρώτη μέρα, μάλλον εγώ είχα το πρόβλημα και όχι εκείνη η οποία έφυγε χοροπηδώντας με την καινούργια δασκάλα της κλείνοντάς μου το μάτι. Φυσικά, αργότερα, έπειτα από απουσίες λόγω αρρώστιας, υπήρξαν δύσκολες μέρες που δεν ήθελε να την αφήσω να φύγει, όμως όλα πήγαν πολύ καλύτερα απ’ ό, τι περίμενα.
Για να έρθουμε στο μείζον θέμα των ιώσεων. Ισως και το πιο πολυσυζητημένο, αφού όταν πεις σε κάποιον ότι το παιδί σου πηγαίνει για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό θα ακούσεις το τρομακτικό «θα είναι συνέχεια άρρωστο». Και θα είναι. Μετά τις πρώτες πέντε μέρες, έρχεται η πρώτη γρίπη. Λες εντάξει, δεν πειράζει, θα περάσει. Περνάει, επιστρέφεις για δύο-τρεις μέρες το πολύ και συνειδητοποιείς ότι υπάρχει πάλι πρόβλημα. Οι μήνες κυλούν κι αυτό συνεχίζεται. Ρινίτιδα, λαρυγγίτιδα, βρογχίτιδα, γαστρεντερίτιδα, ιγμορίτιδα και επιπεφυκίτιδα. Τα περάσαμε όλα και όχι μόνο μια φορά. Και όχι μόνο εκείνη, αλλά κι εγώ μαζί… Ενας αγώνας αντοχής. Μέχρι τα Χριστούγεννα, λένε μερικοί. Τους πρώτους έξι μήνες, λένε άλλοι. Προσωπικά θα έλεγα έως ένα μήνα πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές και πάλι δεν είμαι σίγουρη, αφού την ώρα που γράφω ξεπερνάμε μια νέα κρίση γαστρεντερίτιδας…
Το μενού
Κατά τα άλλα, πιστεύω πως βοηθήθηκε σε αρκετούς τομείς, όπως η κοινωνικότητα, θέματα ομιλίας, φαγητού, προσαρμοστικότητας κ. ά. Και τώρα που λέμε για το φαγητό. Η κόρη μου από μικρή ήταν πάντα ολιγόφαγη. Οι ειδικοί λένε ότι συνήθως αυτά τα παιδιά ξεπερνούν το πρόβλημα όταν πάνε στον παιδικό σταθμό και τρώνε μαζί με άλλα παιδιά. Θυμάμαι πως στην αρχή είχα άγχος και ήμουν σίγουρη ότι στη δική της περίπτωση αποκλείεται να συνέβαινε το θαύμα. Ειδικά όταν είδα το μενού του σταθμού που περιελάμβανε μεταξύ άλλων φακές, ρεβίθια, ψάρι σε μια περίοδο που μόλις είχε αρχίσει να τρώει κεφτεδάκια και άλλες πιο ενήλικες τροφές. Κι όμως, το θαύμα συνέβη!
Αναμνήσεις
Είναι η τελευταία μας μέρα στον παιδικό για φέτος. Στο χέρι της κρατάει ένα καραβάκι που έφτιαξαν μαζί με τη δασκάλα της, μία από τις πολλές κατασκευές που θα κρατήσουμε για να θυμόμαστε αυτή τη χρονιά. Μια χάρτινη πεταλούδα για τον ερχομό της άνοιξης, μια καρδούλα για τη γιορτή της μητέρας, ένα κουνελάκι για το Πάσχα που περιφέρονται στο σπίτι και πρέπει απαραιτήτως να ακουμπήσουν πρώτα στο κρεβάτι για να κοιμηθεί μαζί τους. Η πρώτη γιορτή, φορώντας το καινούργιο της φόρεμα να χορεύει σε κύκλο με τους φίλους της. Τι άλλο θα θυμάμαι; Ολα τα απρόβλεπτα που με έμαθαν ότι τελικά δεν μπορώ να προγραμματίσω τίποτα. Ηταν κι αυτά μέρος της εμπειρίας από την πρώτη χρονιά στον παιδικό σταθμό. Οι συζητήσεις με τη δασκάλα της, η γνωριμία με άλλους γονείς, οι πρώτες φιλίες. Ακόμη κι εκείνο το αξέχαστο για μένα πρωινό που δεν ήθελε να πάει και ήμουν έτοιμη να την μαλώσω. «Μαμά, σ’ αγαπάω…», μου είπε. Για πρώτη φορά.
