ΧΟΡΟΣ. Ενα πανέμορφο πλάσμα φτιαγμένο από σάρκα και οστά. Είναι γυναίκα, όμως θα μπορούσε να είναι πραγματικά ένας κύκνος. Το να βλέπεις τη σταρ των Μπαλέτων Μαριίνσκι Ιουλιάνα Λοπάτκινα να χορεύει τον ρόλο της Οντέτ στη «Λίμνη των Κύκνων» είναι μια σχεδόν μεταφυσική εμπειρία. Το χέρια της κινούνται με νευρικότητα, σαν να έχει βγάλει φτερά. Την ίδια στιγμή, το πόδι της (κι αυτό σαν κύκνου) απλώνεται στην πιο τέλεια arabesque. Χορεύει σαν βασίλισσα. Μια θλιμμένη, ευαίσθητη βασίλισσα των κύκνων. Δίπλα της, ο Δανιήλ Κορσούντσεφ (στον ρόλο του πρίγκιπα Ζίγκφριντ) μοιάζει αόρατος… Στην πρώτη εκ των δύο παραστάσεων που έδωσαν τα Μπαλέτα του Θεάτρου Μαριίνσκι στο Ηρώδειο (6, 7/7) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών έπιανα τον εαυτό μου κάθε τόσο να αφαιρείται.
Οποτε εμφανιζόταν η Ιουλιάνα Λοπάτκινα επανερχόμουν, για να ξαναχαθώ σε μια σιωπηλή συνομιλία με τον εαυτό μου.
Σκεφτόμουν πόσο σοφή ήταν η επιλογή του Γιώργου Λούκου, καλλιτεχνικού διευθυντή του Ελληνικού Φεστιβάλ, να κρατήσει το Ηρώδειο για πολύ συγκεκριμένες παραστάσεις που ταιριάζουν στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρά του. Ετσι, όταν έρχεται η ώρα να ανεβούμε τα γνώριμα σκαλιά και δούμε τα φώτα να σβήνουν, αισθανόμαστε ξανά όλη τη «μαγεία» όσων έχουν «διαδραματιστεί» σε αυτόν τον χώρο. Η παρουσίαση της «Λίμνης των Κύκνων» είναι η μοναδική φετινή παράσταση κλασικού μπαλέτου στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ. Καθόλου τυχαία. Μόνο το ντουέτο της Οντέτ και του Ζίγκφριντ από τη δεύτερη πράξη του έργου να δεις και μέσα σε λίγα λεπτά έχεις γνωρίσει ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της κληρονομιάς που άφησε πίσω του ο κλασικός χορός. Επιανα τον εαυτό μου να αναπολώ. Τη χρυσή εποχή των Μπολσόι, τα οποία είχαν έρθει πριν από πολλά χρόνια στο Ηρώδειο για να παρουσιάσουν μια συγκλονιστική «Λίμνη των κύκνων». Μετά έκανα περίεργους συνειρμούς κι έβλεπα τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ να στέκεται στην άκρη της σκηνής του Ηρωδείου λίγο πριν χορέψει, την περίοδο που μόλις είχε μάθει πως έπασχε από AIDS. Κοιτάζω τους άψογους τεχνικά χορευτές των σημερινών Μαριίνσκι κι αισθάνομαι ότι κάτι λείπει. Κάτι έχει χαθεί για πάντα. Ο κλασικός χορός… Σαν τη φωτογραφία ενός αγαπημένου μας που δεν ζει πια. Καμιά φορά έχουμε την ανάγκη να τον κοιτάζουμε και να του μιλάμε. Ετσι, για να φαντασιωνόμαστε ότι δεν πέθανε ποτέ.
