Τη Μελίνα Τανάγρη την πετυχαίνω πάντα εκεί που «μυρίζει» καλή ζωή. Να κάνει περίπατο στο καταπράσινο «πέταλο» πάνω από το Καλλιμάρμαρο, να απολαμβάνει το κρασί της στο «Duende» της οδού Τζιραίων στου Μακρυγιάννη, σε κάποια καλή συναυλία. Επομένως, καμία έκπληξη, όταν συμφωνήσαμε να τη συναντήσω σε ένα από τα πιο όμορφα σπίτια του Μετς, με αφορμή την κυκλοφορία του «Διπλού Κλικ» («Λύρα»).
Η επαφή με το «Δίδυμο»
Η νέα της δισκογραφική δουλειά είναι προϊόν συνεργασίας με δύο νέους μουσικούς, τον Ιάσoνα Γρηγορίου και τον Γιάννη «Loud» Πετειναρά, οι οποίοι συναποτελούν το «Δίδυμο». Ολα ξεκίνησαν όταν ο Ιάσονας και ο Γιάννης τής έφεραν τον «Θανατηφόρο Πυρετό», ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια της, «πειραγμένο».
«Αυτό που μοιάζει μαγευτικό στη ζωή και πόσω μάλλον σε μια λιγότερο συμβατική δουλειά όπως η δική μας είναι όσα συμβαίνουν αναπάντεχα. Εκεί που πριν από 15 χρόνια φαινόταν ότι δεν υπήρχε χώρος για μένα, έρχεται μια στιγμή και δέχεσαι την πρόσκληση δύο παιδιών κάτω από τα 25!». Στη Μελίνα Τανάγρη αρέσει η αυτονομία που συνεπάγεται η ιδιότητα της τραγουδοποιού. Αυτός είναι ο λόγος που δεν ακολούθησε ό, τι σπούδασε: το θέατρο. «Στο θέατρο είσαι κάτω από έναν συγγραφέα, κάτω από έναν σκηνοθέτη, κάτω από ένα κείμενο που οφείλεις να υπηρετήσεις πιστά. Δεν έχεις την ελευθερία να κάνεις το δικό σου. Κάνεις το δικό σου, αλλά μέσα σε ορισμένα πλαίσια. Στο τραγούδι, κάνεις τη μουσική, τους στίχους και μέσα σε τρία λεπτά φτιάχνεις έναν ολόκληρο κόσμο. Κι εμένα με τον χαρακτήρα που είχα μου έδωσε πολύ μεγαλύτερη ελευθερία, χαρά και ολοκλήρωση». Φέτος, όμως, είπε να το «δει» αλλιώς: «Κάπου δεν είχα τόση όρεξη να μπω στο στούντιο μόνη μου, τόσο απλά. Δεν μου έδινε χαρά πια αυτή η μοναξιά».
Για τον Ιάσονα και τον Γιάννη μιλάει με ενθουσιασμό. «Ηταν διαφορετικό το δικό τους κέφι. Ηταν το κέφι της ηλικίας τους. Και ήταν υπέροχο να ανακαλύπτεις ότι σε ορισμένα πράγματα δεν μας χώριζε τίποτα». Για τη Μελίνα Τανάγρη αυτή η επικοινωνία ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές είναι ένα δώρο της εποχής μας. «Τα κενά ανάμεσα στις γενιές μπορείς να τα χοροπηδήσεις με χάρη, αρκεί να έχεις την όρεξη».
Μιλώντας για κενά βρίσκω την ευκαιρία και της μιλάω για τις μεγάλες παύσεις ανάμεσα στις δισκογραφικές της παρουσίες. Το «Διπλό κλικ» ήρθε επτά χρόνια μετά το αμέσως προηγούμενο cd με τίτλο «Το’ χεις». «Ενας άνθρωπος που γράφει είναι πάνω απ’ όλα μια ζωή, το αποτέλεσμά της δημιουργεί τραγούδια κατά καιρούς».
Εξίσου φειδωλή είναι και στις εμφανίσεις της. «Είναι θέμα χαρακτήρα πάλι. Οι αδυναμίες μου ή η τεμπελιά μου υπηρέτησαν καλύτερα αυτό που ήμουν. Δεν μπορώ αυτή την σκλαβιά. Μια και μπόρεσα να έχω ένα βήμα σ’ αυτόν τον χώρο, είπα ας το κάνω με τους όρους μου. Κι αυτό είναι πάρα πολύ μεγάλη χαρά, με κάνει έναν χαρούμενο άνθρωπο. Μπορεί να μου έχει αφαιρέσει τη μεγάλη δόξα ή τα πολλά τα λεφτά, ενδεχομένως. Μου έχει δώσει όμως μια πολυτέλεια, που ήταν πιο αναγκαία για τη δική μου ιδιοσυγκρασία».
Και τι κάνει όταν δεν γράφει μουσικές και τραγούδια; Πώς περνάει ο χρόνος ανάμεσα στις μεγάλες αυτές παύσεις; «Μου αρέσει να παρατηρώ και να στοχάζομαι πάνω στη ζωή. Θέλω να καταλαβαίνω τα κρυφά νήματα που βγαίνουν στο φως, σε μια κίνηση, σε μια πράξη, στις σχέσεις των ανθρώπων. Από μικρή το είχα αυτό, στα διαβάσματά μου ας πούμε προτιμώ μια προσωπική μαρτυρία, παρά ένα λογοτεχνικό έργο». Το σημαντικότερο είναι ότι αισθάνεται ζωντανή. «Εκανα τις προάλλες στις διακοπές μου μια βόλτα στην Ηρακλειά. Δύο ώρες σε μια σιωπή απίστευτη. Να, λοιπόν, τι μου αρέσει. Να βρίσκω το όλον σε πράγματα επιμέρους. Νομίζω έχετε μπροστά σας έναν ευτυχισμένο άνθρωπο!». Οσο για τον χρόνο, δεν υπάρχει πια. «Αυτήν την εποχή, τα τελευταία χρόνια, δεν έχω την αγωνία του χρόνου, δεν με αγχώνει ο χρόνος. Γίνεται μια περίεργη οικονομία». Και βυθίζεται στην πολυθρόνα της με μια κούπα καφέ στο χέρι. Ευτυχία.