Σε αυτήν την εκκεντρική εκδοχή του κλασικού μυθιστορήματος «Περηφάνια και Προκατάληψη» της Τζέιν Ωστιν, οι νεαρές γυναίκες δεν «ψυχαγωγούν» τους καλεσμένους των γονιών τους ερμηνεύοντας ένα όμορφο κομμάτι στο πιάνο ή υποχρεώνοντας τον κόσμο να υποστεί το φάλτσο πλην καλοπροαίρετο τραγούδι τους… Αυτό θα γινόταν μόνο σε έναν ήρεμο κόσμο που δεν απειλείται από θανατηφόρα ζόμπι των αρχών του 19ου αιώνα. Γιατί οι νεαρές αδελφές Μπένετ, καθώς και όλοι οι «καλοί» χαρακτήρες του βιβλίου «Περηφάνια και Προκατάληψη και Ζόμπι» («Pride and Prejudice and Zombies», εκδ. Quirk), διαθέτουν προσόντα έμπειρων μαχητών, που έχουν φοιτήσει πλάι σε διάσημους νίντζα. Ετσι, όταν δεν μάχονται εναντίον κάποιας στρατιάς φρικιαστικών νεκρών προγόνων, μοιάζουν να έχουν πάντα όρεξη για επίδειξη των νίντζα δεξιοτήτων τους, σε φιλικούς αγώνες φυσικά.
Καθώς πρέπει νίντζα
Οι πραγματικοί φαν του πασίγνωστου βιβλίου της Ωστιν, πιθανόν να έχουν ανατριχιάσει ήδη. Και όχι από τη φρίκη των ζόμπι, αλλά από την ιδέα της προσθήκης της φρίκης των ζόμπι στο πιο διάσημο μυθιστόρημα κοινωνικής συμπεριφοράς και καλών τρόπων. Το βιβλίο φέρει την υπογραφή του Σεθ Γκραμ-Σμιθ αλλά και της ίδιας της Ωστιν, αφού ο πρώτος δεν εμπνεύστηκε απλά μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας βασιζόμενος σε αυτό το κοινωνιολογικό παραμύθι της γεωργιανής περιόδου, αλλά έπλεξε μέσα στο ίδιο το βιβλίο διάφορες μικρές ιστορίες που αλλάζουν λίγο την πλοκή αλλά τελικά οδηγούν στον επιθυμητό (για όσους γνωρίζουν) επίλογο.
Οι διάλογοι περί κομψότητας και ετικέτας δεν λείπουν, αν και πολλές φορές βρίσκονται στριμωγμένοι ανάμεσα σε αιματηρές καταστάσεις. Αιματηρές πλην προσεγμένες, αφού ο Γκραμ-Σμιθ δεν «σκοτώνει» χαρακτήρες των οποίων ο θάνατος θα δημιουργούσε σοβαρό πρόβλημα πλοκής σε μελλοντικά κεφάλαια. Τα ατυχή θύματα είναι συνήθως οι αγγελιαφόροι που αποστέλλονται από τις νεαρές αριστοκράτισσες της βρετανικής εξοχής σε γειτονικά αρχοντικά ή μέλη του υπηρετικού προσωπικού.
Οι σκηνές αυτές «προσθέτουν» στη νέα μακάβρια ατμόσφαιρα ενός αγαπημένου μυθιστορήματος που έχει υποστεί το λίφτινγκ μιας γενιάς που εκτιμά λογοτεχνικές σειρές όπως το «Λυκόφως» ή τηλεοπτικές παραγωγές όπως το «True Βlood».
Πάντα στη μόδα
Αλλωστε, το βιβλίο της Τζέιν Ωστιν είναι πάντα στη μόδα. Από την πετυχημένη μίνι σειρά του BBC της δεκαετίας του ’90, στη σύγχρονη εκδοχή μέσα από τις περιπέτειες της Μπρίτζετ Τζόουνς ή την πιο πρόσφατη χολιγουντιανή υπερπαραγωγή με την Κίρα Νάιτλι, η Λίζι Μπένετ παραμένει μία από τις πιο αναγνωρίσιμες ηρωίδες, ενώ ο κ. Ντάρσι συνεχίζει να καίει καρδιές και ας πλησιάζει τα διακοσιοστά του γενέθλια.
Τώρα, ήρθαν και τα ζόμπι και το γκερλ πάουερ που θυμίζει την Ούμα Θέρμαν στο «Kill Bill» του Ταραντίνο, τοποθετώντας τη Λίζι σε απίθανες καταστάσεις, όπου αναγκάζεται να «σηκώσει τη φούστα της, ξεχνώντας για λίγο τους καλούς της τρόπους, και δίνοντας μια γερή κλοτσιά στο κεφάλι του πλάσματος»… Του «πλάσματος», ή του «ακατονόμαστου. Γιατί σε ένα βιβλίο που ασχολείται τόσο με τους κανόνες της κοινωνικής συναναστροφής δεν επιτρέπεται η χρήση της λέξης «ζόμπι»: αυτή εμφανίζεται μόνο στον τίτλο.
Οι εκδόσεις Quirk βέβαια προσφέρουν στους αναγνώστες τους και μια ευφάνταστη εικονογράφηση, που θέλει τους ήρωες να μάχονται εναντίον αποστεωμένων ζωντανών – νεκρών, χρησιμοποιώντας σπαθιά σαμουράι και φιγούρες που δεν ταιριάζουν απόλυτα σε κυρίες με κορσέδες. Αν μη τι άλλο όμως, τόσο ο εκδοτικός οίκος όσο και ο συγγραφέας έχουν χιούμορ, καταφέρνοντας να αποσπάσουν την προσοχή πριν καν ανοιχτεί το βιβλίο: το γνώριμο εξώφυλλο της γνήσιας εκδοχής, κλασικό πορτρέτο της Μάρσια Φοξ από τον καλλιτέχνη Γουίλιαμ Μπίτσι, μοιάζει ήδη κατασπαραγμένο από ζόμπι…