Το τζαμί Siddique Akbar βρίσκεται στην οδό Πολυμήττου 11-13, πολύ κοντά στο σπίτι μου. Συχνά, όταν γυρνάω από τη δουλειά, βλέπω τους μουσουλμάνους της γειτονιάς μου να μαζεύονται για την απογευματινή προσευχή, λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Πιο πάνω, απέναντι από το μανάβικο, στα σκαλάκια του σωματείου «Γυναίκες από τη Σιέρα Λεόνε», μαύρες γυναίκες ντυμένες με τα καλά τους κουτσομπολεύουν ή μιλούν στο κινητό σε σπασμένα αγγλικά. Είναι η ώρα να κάνω τα ψώνια μου στην έθνικ γειτονιά μου. Η οποία, όχι μόνο διαθέτει Βασιλόπουλο, Σκλαβενίτη, My Market, Dia, αλλά και παντοπωλεία πολωνέζικα, αφρικανικά, ινδικά, αραβικά και ασιατικά. Να τι σημαίνει να ζεις στα Πατήσια, συγκεκριμένα στην Πλατεία Αμερικής. Ψωνίζω κάρυ, κύμινο και κόλιανδρο με τον υψηλό στόχο να φτιάξω σύντομα μια αφρικανική σπεσιαλιτέ, ενώ τα μάνγκο που μου προτείνει η γυναίκα του Πακιστανού στο Halal Food Market φαίνονται ό,τι πρέπει για την απογευματινή φρουτοσαλάτα μας.
Δεν φοβάμαι
Ζω στη γειτονιά για την οποία όλοι λένε «πω πω, εδώ δεν μιλάει κανείς ελληνικά…». Περπατάω στους δρόμους της με την κόρη μου για ώρες κάθε Σαββατοκύριακο, γνωρίζοντας κάθε της γωνιά και μυρωδιά. Κάπου στο τέρμα της Μιχαήλ Νομικού, έχω σταμπάρει ένα σπίτι απ’ όπου σχεδόν κάθε απόγευμα αναδύεται μια ευωδιά αχνιστού κάρυ. Στην «πολυεθνική» παιδική χαρά που παίζει, η μικρή έχει πιάσει φιλίες με ένα κοριτσάκι από τη Συρία κι ένα αγόρι από την Πολωνία. Είμαι χαρούμενη γι’ αυτό. Ακόμη και τις στιγμές που αναπολώ το πώς ήταν κάποτε αυτή η περιοχή, την οποία έτσι κι αλλιώς λατρεύω, επειδή εδώ γεννήθηκα, μεγάλωσα και δεν σκοπεύω να εγκαταλείψω. Εξω από το 8ο Γυμνάσιο, παρέες Αλβανών νέων με μαλλιά πανκ κυκλοφορούν ακούγοντας mp3, ενώ έξω από το κακόφημο μπαρ που βρίσκεται κοντά στο πατρικό μου, ο Ρώσος μαφιόζος της γειτονιάς παρκάρει την Mercedes του. Αν σκεφτώ ότι κατά πάσα πιθανότητα η κόρη μου θα πάει σχολείο στο δημοτικό και στο γυμνάσιο της περιοχής, θα περάσει τα εφηβικά της χρόνια εδώ και οι φίλοι της θα είναι κυρίως ξένοι, βρίσκω τον εαυτό μου, παρά ένα κάποιο άγχος, να επιβραβεύει την απόφαση μου να μείνουμε. Οχι ότι εάν κάποιος μου είχε έτοιμο ένα σπίτι σε μια περιοχή πιο καθαρή, πιο πράσινη και πιο ήσυχη δεν θα πήγαινα. Απλά για την ώρα δεν υπάρχουν άλλες επιλογές και το περίεργο είναι ότι αυτό δεν με πειράζει. Ισα ίσα το απολαμβάνω. Ακόμη και όταν έρχομαι αντιμέτωπη με τα διάφορα σχόλια που κατά καιρούς ακούω…
«Μα καλά πώς συνεχίζεις να μένεις εδώ; Δεν φοβάσαι;», «Ολοι αυτοί οι ξένοι σε κοιτάζουν με μισό μάτι, να προσέχεις, μας μισούν». Παλιά ακούγοντας και μόνο αυτή την πρόταση ήμουν ικανή να τσακωθώ ή να αρχίσω να υμνώ τις κρυφές αρετές και την ιστορία των Πατησίων, τώρα πια, ξέροντας πως λίγοι θα με καταλάβουν, αρκούμαι στο να κοιτάζω από την άλλη και να χάνομαι στις ονειροπολήσεις μου. Ευτυχώς υπάρχουν και οι «εναλλακτικοί», κυρίως καλλιτέχνες, που μου έχουν πει κατά καιρούς: «νιώθω σαν να είμαι στο Λονδίνο, τι ωραίο να περπατάς και να βλέπεις ανθρώπους όλων των εθνικοτήτων». Αχ ναι…
Μελαγχολία τον χειμώνα
Τα βράδια του χειμώνα είναι λίγο πιο δύσκολα. Τότε έρχεται η δική μου ώρα να μελαγχολήσω. Η κοπέλα στον επάνω όροφο παίζει στο πιάνο βαλς του Στράους, κάτι που φέρνει στο μυαλό μου παιδικές αναμνήσεις των Πατησίων. Εγώ, κρατώντας το χέρι του πατέρα μου, να μπαίνουμε σε ένα από τα παλιά αρχοντικά της περιοχής, σαν εκείνα που περιέγραφε ο Ξενόπουλος στα μυθιστορήματά του. Με όλη την ατμόσφαιρα της περιοχής που έμεινε αποτυπωμένη μέσα μου, καθώς έκρυβα στις τσέπες μου το περιτύλιγμα από τα σοκολατάκια που μου χάριζε ο «κύριος του σπιτιού». Τότε, είχα την τύχη να ζήσω μια αναλαμπή αλλοτινών εποχών. Σήμερα, έχω την τύχη να ζω σε μια από τις πιο ζωντανές γειτονιές της πόλης. Για κάποιο περίεργο λόγο είμαι πεπεισμένη πως εδώ γεννιέται το καινούργιο πρόσωπο της Αθήνας. Γιατί να μην είμαι από τους πρώτους που θα το δουν;