ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. Γνώριμοι ήχοι από ένα φλιπεράκι συνοδεύουν τους χορευτές που κινούνται απαλά και συμμετρικά πάνω στη σκηνή, σαν να γλιστρούν. Με πόδια που μοιάζουν ακίνητα, βρίσκονται πάντα σε συνάρτηση ο ένας με τον άλλο. Ακόμα και όταν συγκρούονται -ηθελημένα- έχουν την αρμονία ενός εκκρεμούς.
Η παράσταση της Αγγελικής Στελλάτου «Καν.ίβ.αλοι», που ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου μέχρι την Κυριακή, είναι ένα ευαίσθητο σχόλιο πάνω στη βία που διαβρώνει τις ανθρώπινες σχέσεις. Οχι τη βία τη σωματική, την ευδιάκριτη, αλλά τη βία τη συγκαλυμμένη, την υπόγεια, που κρύβεται κάτω από τον ανταγωνισμό με τους γύρω μας, που εμφανίζεται στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών και η οποία μπορεί να παίρνει τη μορφή ενός χαμόγελου, μιας χειραψίας ή και μιας αγκαλιάς.
Αναποφάσιστη, μια γυναίκα καλεί τον άντρα κοντά της, τον αγκαλιάζει και μετά τον σπρώχνει μακριά, σ’ ένα επίμονο και εγωιστικό παιχνίδι που στο τέλος την αφήνει μόνη με την αναποφασιστικότητά της. Ανίκανος να αντέξει το βάρος των απαιτήσεων, ένας άντρας προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεκολλήσει από πάνω του τα post-its, τα αυτοκόλλητα χαρτάκια-σύμβολα των καθημερινών μας υποχρεώσεων, που μια από τις χορεύτριες κολλάει επίμονα στο σώμα του. Ο άντρας κινείται σπασμωδικά, ενώ τα κίτρινα χαρτιά σχηματίζουν μια λεπτή γραμμή στο πάτωμα, ακολουθώντας το ελάχιστο φως που μπαίνει από τη μισάνοιχτη πόρτα και αφήνοντας στον θεατή μια εικόνα φίνας ομορφιάς, γαλήνης και ταυτόχρονα απόγνωσης.
Λίγο πριν από το τέλος, σαν μέσα σε όνειρο, ένας ερμηνευτής γλιστρώντας ανάλαφρα παίζει με μπλε και πράσινα μπαλόνια τα οποία στη συνέχεια καταστρέφει, διαλύοντας έτσι τα δικά του όνειρα.
Εμπειρη και ευέλικτη, η Στελλάτου, συνιδρυτής της Ομάδας Εδάφους με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου και επικεφαλής χορογράφος των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, έχει χορογραφήσει πληθώρα θεατρικών παραστάσεων από το 1992 ενώ πρόσφατα έχει επίσης στραφεί στη σκηνοθεσία και την υποκριτική.
Η λεπτή αισθητική της κυριαρχεί σε αυτή την ευαίσθητη αλλά ταυτόχρονα δυναμική παράσταση, κάτι στο οποίο συμβάλλουν κατά πολύ οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη και τα λιτά σκηνικά του Γιώργου Λυντζέρη. Προβάλλοντας διαφορετικές πτυχές του ίδιου προβλήματος, η κάθε σκηνή κάνει τον θεατή να αναρωτιέται αν όλοι μας τελικά σκοτώνουμε τα όνειρά μας και αυτά των διπλανών μας, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα.
Αντισθένους 7 και Θαρύππου, Φιξ, 210.921.2900. Ερμηνεύουν οι Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Τάσος Καραχάλιος, Σάνια Στριμπάκου, Ειρήνη Τζανετουλάκου και Κατερίνα Φωτιάδη.