Πέντε χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πολλές εγκαταστάσεις δεν έχουν αξιοποιηθεί και παραμένουν αποκλεισμένες για το κοινό. Και, φυσικά, δεν υπάρχουν πιο κραυγαλέα παραδείγματα από τις ανοιχτές πληγές του Ελληνικού και της περιοχής που εκτείνεται από το ΣΕΦ μέχρι το Δέλτα Φαλήρου.
Η ευφορία που ακολούθησε τις εξαγγελίες περί «πράσινης ζώνης», «μητροπολιτικού πάρκου», «κέντρων πολιτισμού, αθλητισμού και αναψυχής» έχει εξανεμιστεί προ πολλού.
Η πολύτιμη έκταση του Ελληνικού παραμένει «νεκρή» και το τόξο του Δέλτα Φαλήρου από το γήπεδο του τάε κβον ντο μέχρι το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, ρημάζει. Πρόκειται για μια πραγματικότητα η οποία, πρώτον, φανερώνει την τεράστια αδυναμία της Αθήνας ως ολυμπιακής πόλης να εντάξει στην καθημερινότητά της τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις και, δεύτερον, επιβεβαιώνει όσους υποστήριζαν ότι δεν υπήρχε καμία απολύτως μεταολυμπιακή στρατηγική.
Το τελευταίο διάστημα, ωστόσο, έχει διαφανεί μια κάποια ελπίδα, τουλάχιστον σε ό, τι αφορά το Δέλτα Φαλήρου. Ο νέος πρόεδρος της Ολυμπιακά Ακίνητα Α. Ε., Διονύσης Σταμενίτης, μάλλον έρχεται σε συνεννόηση με τον Δήμο Μοσχάτου και επικαιροποιείται ξανά, με κάποιες αλλαγές βέβαια, η περίφημη μελέτη Παπαγιάννη, η οποία προβλέπει οικολογικό πάρκο, γήπεδα αθλοπαιδιών, adventure park, βοτανικό κήπο, παραλιακή αμμώδη ζώνη, κανάλι κωπηλασίας.
Για το Ελληνικό, τα νέα δεν είναι και τόσο καλά, εκτός κι αν θεωρείται αποφασιστικό βήμα η εξαγγελία της δημιουργίας υδροπάρκου στις εγκαταστάσεις του κανόε καγιάκ.
Στις σημερινές «Αντιπαραθέσεις», δυο νέοι άνθρωποι, υποψήφιοι βουλευτές στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, κλήθηκαν να απαντήσουν όχι τόσο στο γιατί πέντε χρόνια από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δύο μεγάλης έκτασης ελεύθεροι, αδόμητοι χώροι δεν αξιοποιούνται -ό, τι έγινε έγινε- αλλά στο πώς πιστεύουν ότι πρέπει να αξιοποιηθούν για να βρει, επιτέλους, η Αθήνα άνοιγμα προς τη θάλασσα, το οποίο έχει πια τόσο πολύ ανάγκη.