Δεν πιστεύω πως οι τρεις νέες υποδομές θα ανατρέψουν τον χαρακτήρα της περιοχής. Το Γκάζι και το Μεταξουργείο -σε διαφορετικές ταχύτητες- θα συνεχίσουν να γίνονται αντιληπτά ως μια ευρύτερη περιοχή στην οποία η κατανάλωση επιθετικά διεμβολίζει τον ιστό και την προϋπάρχουσα κοινότητα. Στην έννοια της κατανάλωσης περιλαμβάνω τη διασκέδαση αλλά και τη μαζική προσφορά της τέχνης, την τέχνη ως καταναλωτικό προϊόν, εκλαϊκευμένο γεγονός που δίνει, συχνά άκριτα, τη δυνατότητα σε όλους να εκτεθούν/να εκθέσουν για κάποιες μέρες. Η ρουτίνα της ημέρας (οι κάτοικοι, οι αποθήκες, οι βιοτεχνίες, τα μικρά εμπορικά) αντικαθίσταται από την επέλαση των βραδινών καταναλωτών. Τα δύο όμως δεν ενώνονται/δεν συγκροτούν μια νέα κοινότητα, μια νέα κατάσταση, καθώς δεν υπάρχει συνέχεια ανάμεσά τους – απλά συν-υπάρχουν. Οι διάφοροι μικρο-μεσαίας κλίμακας χώροι πολιτισμού δεν μπορούν να παρουσιάσουν την απαιτούμενη ελκτικότητα, πόσω μάλλον καθώς οι περισσότεροι στηρίζονται σε αποκατεστημένες ιστορικές αρχιτεκτονικές μορφές του παρελθόντος. Η αλλαγή της ταυτότητας της περιοχής προϋποθέτει έναν «αστικό μαγνήτη», ένα πόλο έλξης. Τον ρόλο αυτόν παίζει σε κάποιο μικρό βαθμό το Νέο Μουσείο Μπενάκη, το οποίο όμως παραμένει ένα δοχείο εσωστρεφές που κλείνεται στην πόλη και τον δημόσιο χώρο της. Για να αλλάξει η ταυτότητα της περιοχής ο αστικός μαγνήτης θα πρέπει να παρουσιάζει ικανό μέγεθος, ένταση της χρήσης του, αδιαμφισβήτητες σύγχρονες αρχιτεκτονικές ποιότητες, αλλά και ικανότητες συσχετισμού/αλληλεπίδρασης με τον δημόσιο χώρο, να είναι εξωστρεφής, να αποτελεί, εν τέλει, ένα αστικό θραύσμα.
* Αρχιτέκτων, αναπληρωτής καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών.