Στις 16 Σεπτεμβρίου στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής το διεθνές καλλιτεχνικό κέντρο Ατενέουμ τίμησε για 32η φορά τη Μαρία Κάλλας, διοργανώνοντας μία βραδιά όπερας. Τέσσερις από τους τραγουδιστές που είχαν βραβευτεί κατά το παρελθόν στους διαγωνισμούς του, τέσσερις περίπου ανάλογων δυνατοτήτων νέοι καλλιτέχνες με υγιείς φωνές αποτέλεσαν τον καλύτερο φόρο τιμής στην Ελληνίδα ντίβα. Τους συνόδευσε η Ορχήστρα των Χρωμάτων υπό τον Μίλτο Λογιάδη.
Τη βραδιά άνοιξε ο Νοτιοκορεάτης τενόρος Τζαεσίνγκ Λη με την άρια του Εντγκάρντο από τη «Λουτσία ντι Λάμερμουρ» του Ντονιτσέτι. Με φωνή ομοιογενή, σίγουρη, χειμαρρώδη και άνετη στην ψηλή περιοχή απέδωσε επίσης πειστικά το τραγούδι του Δούκα «Φτερό στον άνεμο» από τον Ριγολέτο του Βέρντι και στήριξε με ευγένεια και μουσικότητα το θαυμάσιο ντουέτο του Φερνάντο με τη Λεονώρα από την «Ευνοούμενη» του Ντονιτσέτι, που δόθηκε στα ιταλικά. Με ανάλογα άμεσο και λαμπερό τραγούδι προσδιόρισε το ύφος στο κουαρτέτο «Κόρη ωραία της αγάπης» από τον «Ριγολέτο», που έκλεισε τη βραδιά.
Εντονες ερμηνείες
Ο συμπατριώτης του βαρύτονος Τζουνγκ-Χιούν Μουν ερμήνευσε με λυρική φωνή την άρια του Βαλαντέν από τον «Φάουστ» του Γκουνώ όπως επίσης το ντουέτο ανάμεσα στο Σίλβιο και τη Νέντα των «Παλιάτσων» του Λεονκαβάλλο.
Λιγότερο επιτυχημένη υπήρξε η απόδοση του δραματικού «Προλόγου» από το ίδιο έργο, καθώς η φωνή υπολειπόταν σε ρώμη αντίθετα από την ορχήστρα που έκανε αισθητή την παρουσία της. Νέντα στο πλευρό του τραγουδιστή ήταν η Ντινάρα Αλίεβα από το Αζερμπαϊτζάν. Η υψίφωνος ξεκίνησε στο πρώτο μέρος δυναμικά με την μεγάλη σκηνή της Βιολέτας από την «Τραβιάτα» του Βέρντι, που δόθηκε με συναισθηματική ένταση. Η γεμάτη, σκούρα αλλά και αιχμηρή φωνή της ταίριαξε ακόμα καλύτερα στην περίφημη άρια «Εζησα για την τέχνη» από την «Τόσκα» του Πουτσίνι, απόσπασμα για το οποίο αρκεί ο πλούτος του φωνητικού υλικού.
Περιορισμένο ρεπερτόριο
Την τετράδα συμπλήρωσε η Βαρντούι Χατσατριάν από την Αρμενία, μεσόφωνος με θερμή, αισθησιακή φωνή. Προσπερνώντας τη Ροζίνα της, από τον «Κουρέα της Σεβίλλης» του Ροσίνι, στέκεται κανείς στην ευαίσθητη, γεμάτη αποχρώσεις και μουσικότητα απόδοση του ντουέτου από την «Ευνοουμένη» όσο και στο «τραγούδι του βέλου» από τον «Ντον Κάρλο» του Βέρντι.
Μόνη αλλά πάγια ένσταση σε εκδήλωση του συγκεκριμένου οργανισμού, είναι ότι αν και βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, το ρεπερτόριο παραμένει καθηλωμένο κυρίως στον ιταλικό ρομαντισμό: μισό αιώνα νωρίτερα η ίδια η Κάλλας υπήρξε Ιζόλδη, Βρουνχίλδη, Κούντρυ και είχε περιλάβει τον θάνατο της Ιζόλδης στο μοναδικό αθηναϊκό της ρεσιτάλ.