Οι εκλογές σκάνδαλα και μικροσκάνδαλα κατεργάζονται. Η μοναδική ίσως χώρα στον κόσμο που διαλύεται δυο – τρεις μήνες κάθε φορά πριν από τις εκλογές, μαζί και η διοίκησή της, και δεν εκπλήσσει πια κανέναν το φαινόμενο, είναι η Ελλάδα.
Τηλεοπτικό ρεπορτάζ στη «Ζούγκλα» μιλάει για αποκαλύψεις, φύλακες της Ακρόπολης που για 170 ευρώ λειτουργούν το μνημείο πέραν του ωραρίου και συνδιαλλαγές με τουριστικά γραφεία. Καταγγελίες που έφτασαν ώς το ΥΠΠΟ, εκεί γύρω στον Ιούλιο με αρχές Αυγούστου, και κανείς βεβαίως δεν προχώρησε στην ΕΔΕ που αποφασίστηκε να γίνει και δεν έγινε. Είχαμε εκλογές.
Το τι συνέβη με τους φύλακες και τους συναδέλφους τους που καταγγέλλει ο ένας τον άλλον, ανάλογα με την παράταξή τους, κανείς δεν ξέρει επί της ουσίας. Τα τηλέφωνα χθες όλα ήταν κλειστά.
Στο ΥΠΠΟ από την άλλη οι υπεύθυνοι των υπηρεσιών ψέλλιζαν. Οπως χρόνια πριν. Σε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, όπου άλλες καταγγελίες για ποσοστά που εισέπρατταν παράνομα οι φύλακες από τις εκδόσεις, τους οδηγούς του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου δεν απαντήθηκαν ποτέ. Αλλά και για εισιτήρια αρχαιολογικών χώρων της περιφέρειας που πήγαιναν στις τσέπες κάποιων από το φυλακτικό προσωπικό και όχι στα ταμεία του κράτους.
Τι νόημα έχει όταν κανείς δεν λογοδοτεί για τίποτα. Ούτε πριν, ούτε τώρα, ούτε μετά. Για ένα σύστημα που μπάζει από παντού. Αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν ο πολιτισμός χρηματοδοτείται με λιγότερα από το 1% του προϋπολογισμού. Οταν δεν υπάρχει αξιοκρατία, αξιολόγηση, εκπαίδευση του προσωπικού. Αντίθετα όλα αυτά συμβαίνουν όταν ανάλογες θέσεις καλύπτονται από ρουσφέτια. Ρουσφέτια χρόνων και αποπληρωμές λογαριασμών, για ψήφους διαφόρων κυβερνήσεων που ρίζωσαν γενιές μονίμων και ύστερα γαλούχησαν συμβασιούχους και παιδιά της stage εργασίας.
Τελικά, τι σημασία έχει αν βομβαρδιζόμαστε από μικρά, μεσαία και μεγάλου μήκους σκάνδαλα; Με το μεγαλύτερο, απαξίωση των κρατικών δομών, συρρίκνωση των θεσμών κα έλλειψη χρημάτων, δεν ασχολείται κανείς. Συνυπεύθυνοι όμως είναι όλοι. ΠΑΣΟΚ και Ν. Δ. μαζί. Και εμείς, θεατές του «reality ΥΠΠΟ».