Αφιερωμένη στον Κλοντ Σιελέ ήταν η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (ΚΟΑ) στις 17 Οκτωβρίου. Στην αίθουσα Φίλων της Μουσικής τον εξαίρετο δάσκαλο και σολίστα του όμποε τίμησαν μαθητές του. Ανάμεσά τους ο Βασίλης Χριστόπουλος που διηύθυνε τη συναυλία, και ο οποίος είναι καλλιτεχνικός διευθυντής της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νοτιοδυτικής Γερμανίας από το 2005.
Πρώτο σολιστικό έργο του προγράμματος ήταν το Κοντσερτίνο του Ντονιτσέττι για αγγλικό κόρνο. Δεν είναι ξεκάθαρο αν το όνομα του οργάνου είναι παραφθορά του «αγγελικού» κόρνου όπως αναφέρει το έντυπο πρόγραμμα ή του «γωνιώδους» κόρνου – «ανγκλέ» στα γαλλικά, όρος που αναφέρεται στο σχήμα των πρώτων οργάνων της οικογένειας.
Σε κάθε περίπτωση, ο ήχος της Χριστίνας Παντελίδου που απέδωσε το έργο, παρέπεμπε ευθέως στο πρώτο. Μεστός, βελούδινος, ομοιογενής, υπήρξε ιδανικό εργαλείο για την οπερατική αυτή άρια με παραλλαγές. Η ασφαλής δεξιοτεχνία της Παντελίδου δικαίωσε την περίτεχνη γραφή, ενώ ο Χριστόπουλος της άφησε τον απαραίτητο χώρο, πυκνώνοντας ταυτόχρονα τα εμβόλιμα μέρη της ορχήστρας.
Ακολούθησε ο Δημήτρης Βάμβας με ένα από τα ωραιότερα Κοντσέρτα για όμποε, αυτό του Μότσαρτ. Η σβέλτη ταχύτητα που επιλέχτηκε από τα πρώτα μέτρα, προϊδέασε για το τι θα ακολουθούσε: μία ερμηνεία αέρινη, άκρως δεξιοτεχνική για την οποία χρειαζόταν ένας ήχος οξύς και εστιασμένος. Πράγματι, ειδικά το ζωηρό τρίτο μέρος ήταν πραγματικό κέντημα, ενώ η μουσικότητα του σολίστα φαινόταν στη φυσικότητα με την οποία διαμόρφωνε τις φράσεις, στο πλήθος εναλλαγών δυναμικής, στην αίσθηση του ύφους. Ωστόσο, το συνολικά εξαιρετικό αποτέλεσμα πιστώνεται εξίσου ο Χριστόπουλος, καθώς ο ανάλαφρος, αέρινος Μότσαρτ του, σε διαρκή διάλογο με το όμποε, άνοιγε την ψυχή.
Μελωδικός Μπιζέ
Εκτός προγράμματος, με την Παντελίδου και τον Βάμβα ένωσε τις δυνάμεις του ο ομποΐστας Γιάννης Οικονόμου, επίσης μαθητής του Σιελέ. Μαζί απέδωσαν τις παραλλαγές του Μπετόβεν σε ένα θέμα από τον «Ντον Τζοβάνι» του Μότσαρτ.
Η βραδιά άρχισε με τον «Μαθητευόμενο μάγο» του Ντυκά, έργο που στηρίζεται στη λεπτομερή επεξεργασία των πολλών επί μέρους επεισοδίων. Μέσα από αυτήν δημιουργούνται κλιμακώσεις και αποφορτίσεις απαραίτητες για την επιτυχημένη αφήγηση. Προκειμένου να αποδοθούν στην απαιτούμενη πυκνότητα μάλλον υπήρχε ανάγκη για περισσότερη δουλειά.
Η μελωδικότατη Συμφωνία του Μπιζέ που έκλεισε τη βραδιά ευτύχησε περισσότερο, όχι μόνον επειδή ο πατέρας Χριστόπουλος, πρώτο όμποε της ΚΟΑ, απέδωσε εξαιρετικά το σχετικό σόλο στην αρχή του β΄ μέρους, αλλά επειδή οι μουσικοί φάνηκε να ταυτίζονται περισσότερο με το λιγότερο περίπλοκο περιεχόμενο του έργου, διευκολύνοντας τον γιο Χριστόπουλο να αποδώσει με πλαστικότητα τις μελωδίες.