Λονδινο
εκθεση
Τate Modern
www.tate.org.uk
«Pop Life: Art in a Material World». Η έκθεση κάνει μια μεγάλη αναδρομή στην ποπ αρτ και στους επιγόνους της, εστιάζοντας στη σύνδεση αυτού του καλλιτεχνικού ρεύματος με τον κόσμο των media και του χρήματος και αναδεικνύοντας τον τρόπο διείσδυσης των καλλιτεχνών στη σύγχρονη καταναλωτική κουλτούρα. Παρουσιάζονται επιμέρους αφιερώματα στον Αντι Γουόρχολ, τον Κιθ Χάρινγκ, τον Τζεφ Κουνς (εδώ ένα γλυπτό του), τον Μαουρίτσιο Κατελάν, τον Τακάσι Μουρακάμι, καθώς και τους πρωταγωνιστές της πολυσυζητημένης ομάδας «Νέοι Βρετανοί Καλλιτέχνες»: Ντάμιεν Χερστ, Τρέισι Εμιν, Σάρα Λούκας, Γκάβιν Τερκ και άλλους. Μέσα από το σύνολο των έργων που παρουσιάζονται, η έκθεση οδηγεί στο ερώτημα αν οι «ανατρεπτικές» ιδέες πολλών από αυτούς τους καλλιτέχνες είχαν κάποιο ουσιαστικό νόημα πέρα από τον ρηχό εντυπωσιασμό. Ως τις 17 Ιανουαρίου.
Θεατρο
Lyttelton Theatre
www.nationaltheatre.org.uk
«The Power of Yes». Στο έργο του αυτό ο Ντέιβιντ Χέαρ, ο γνωστός Βρετανός θεατρικός συγγραφέας, εξιστορεί την προσπάθειά του να κατανοήσει τη σημερινή οικονομική κρίση. Αντλώντας από μια πλειάδα συνεντεύξεων που πήρε από πρόσωπα που έπαιξαν κεντρικό ρόλο στις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, «αποδεικνύει και πάλι ότι το θέατρο έχει την ικανότητα να διδάσκει απολαυστικά», όπως έγραψε στον «Γκάρντιαν» ο θεατρικός κριτικός Μάικλ Μπίλινγκτον. «Και παρόλο που το συμπέρασμά του είναι προβλέψιμο -ο θάνατος της ιδέας ότι η ελεύθερη αγορά είναι σοφή- η θεατρική διαδρομή με την οποία οδηγεί έως εκεί τον θεατή είναι συναρπαστική». Ο ίδιος ο Χέαρ κρύβεται κάτω από τον ρόλο του δημοσιογράφου-ανακριτή, που τον ερμηνεύει επί σκηνής ο Αντονι Καλφ (εδώ μαζί με τον Σάιμον Ουίλιαμς, στο ρόλο του Χάρι Λάβλοκ). Η σκηνοθεσία είναι του Ανγκους Τζάκσον. Ως τις 10 Ιανουαρίου.
Μαδριτη
Εκθεση
Μuseo Thyssen-Bornemisza
www.museothyssen.org
«Las lagrimas de Eros». Η σχέση που ενδόμυχα συνδέει τη σεξουαλική ορμή και το ένστικτο του θανάτου -Ερως και Θάνατος- όπως εμφανίζεται στις εικαστικές τέχνες, είναι το θέμα αυτής της έκθεσης στο Μουσείο Τύσεν-Μπορνεμίσα. Εχει δανειστεί τον τίτλο της από ένα βιβλίο του Ζορζ Μπατάιγ («Τα δάκρυα του Ερωτα») και ενσωματώνει επίσης ορισμένες ιδέες του πάνω στον ερωτισμό: ο πειρασμός ως απαγόρευση και υπέρβαση, η ανάγκη της ομορφιάς, η αφομοίωση του ερωτικού στη θρησκευτική θυσία. Κεντρική θέση στην έκθεση έχει η ζωγραφική και η γλυπτική του 19ου αιώνα -Ενγκρ, Ντελακρουά, Μορώ, Ροντέν, Ρουσό, Κουρμπέ- αλλά η εκθεσιακή διαδρομή επεκτείνεται χρονικά και σε παλαιότερες εποχές, κυρίως προς το μπαρόκ, καθώς και στην τέχνη του 20ού και του 21ου αιώνα, από τον Μαν Ρέι (εδώ η φωτογραφία του «Δάκρυα») και τον Γουόρχολ ως τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς. Εως τις 21 Ιανουαρίου.
Νεα Υορκη
Θεατρο
Αl Hirschfeld Theater
www.hairbroadway.com
«Hair». Το έργο που καθιέρωσε τον θεατρικό όρο «ροκ μιούζικαλ», προϊόν της χίπικης αντικουλτούρας και της σεξουαλικής επανάστασης της δεκαετίας του ’60, με τα τραγούδια που έγιναν ύμνοι του κινήματος εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ, αναβιώνει στη θεατρική σκηνή διασκευασμένο από την Νταϊάν Πάουλους. Γραμμένο από τον Τζέιμς Ρέιντο και τον Τζέρομ Ράγκνι, με μουσική του Γκαλτ Μακντέρμοτ, το Hair είχε προκαλέσει μεγάλο θόρυβο όταν πρωτοπαρουσιάστηκε, με την επί σκηνής εμφάνιση γυμνών ηθοποιών, την περιγραφή χρήσης παράνομων ουσιών και την ασέβεια προς την αμερικανική σημαία. Η νέα παραγωγή, τιμημένη με βραβείο Τόνι «καλύτερης αναβίωσης μιούζικαλ», δίνει έμφαση σε μια διαχρονική πλευρά του Hair, την ορμή και την αγωνία της νιότης, αναδεικνύοντας τη βαθύτερη αμφισημία ενός μιούζικαλ που οι περισσότεροι θυμούνται σαν ένα διασκεδαστικό, αν και σκανδαλιστικό για την εποχή του, έργο.
Παρισι
Εκθεσεις
Μusee d’ Orsay
www.musee-orsay.fr
«Art Nouveau revival». Καλλιτεχνική τάση που αναπτύχθηκε στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, η Αρ Νουβό βρήκε πεδίο έκφρασης σε πολλούς διαφορετικούς τομείς -αρχιτεκτονική, ντιζάιν, ζωγραφική και γλυπτική, εσωτερική διακόσμηση, γραφικές τέχνες- αντικατοπτρίζοντας μια διάθεση απελευθέρωσης από τους καθιερωμένους κανόνες τόσο στην τέχνη όσο και στην κοινωνική ζωή (εδώ μια μπιζουτιέρα του Αρτσιμπαλντ Νοξ, 1900). Αν και για πολλά χρόνια έμεινε στο περιθώριο των μεγάλων καλλιτεχνικών κινημάτων και δυσφημίστηκε ως «διακοσμητική μανιέρα», επανεκτιμήθηκε αργότερα τόσο από τους ιστορικούς της τέχνης όσο και από τους καλλιτεχνικούς κύκλους, ιδίως τους σουρεαλιστές και την ποπ αρτ. Η έκθεση παρακολουθεί τη διαδρομή της αρ νουβό από τη γέννησή της, εστιάζοντας παράλληλα στην επιρροή της σε πεδία όπως η σύγχρονη αρχιτεκτονική και το ντιζάιν, η μόδα, τα κινηματογραφικά σκηνικά, ακόμα και η ψυχεδελική αισθητική της δεκαετίας του ’70. Ως τις 4 Φεβρουαρίου.
Μusee de l’ Art Moderne
de la Ville de Paris
mam.paris.fr
«Deadline». Η έκθεση είναι αφιερωμένη στο όψιμο έργο καλλιτεχνών οι οποίοι έφυγαν από τη ζωή την τελευταία εικοσαετία και οι οποίοι, αντιμέτωποι με την αρρώστια και την άμεση προοπτική του θανάτου, βρήκαν μια νέα δημιουργική ορμή. Ο καθένας από αυτούς, έχοντας επίγνωση του επικείμενου τέλους, ενσωμάτωσε στο έργο του την αίσθηση του επείγοντος και την υπέρβαση του εαυτού. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που εκπροσωπούνται στην έκθεση («Μακάβρια; Οχι, αναζωογονητική», έγραψε η Ανίκ Σεζαρί στο Express) είναι ο Ρόμπερτ Μάπλθορπ, ο Γουίλεμ ντε Κούνινγκ, η Τζόαν Μίτσελ, ο Ζιλ Αρνό, ο Χανς Χάρτουνγκ και ο Μάρτιν Κιπενμπέργκερ, ο οποίος αναπαράγει στον καμβά σκηνές από το «Ναυάγιο της Μέδουσας» του Ζερικό, με τον εαυτό του στη θέση των ναυαγών και με ένα ρολόι πάντα στο χέρι να θυμίζει τον χρόνο που τελειώνει. Εως τις 10 Ιανουαρίου.
Η Αμερική του Χόπερ
Στο έργο του Εντουαρντ Χόπερ (1882-1967) βρίσκει κανείς εμβληματικές εικόνες της Αμερικής του 20ού αιώνα – όχι εκείνες της καταναλωτικής αφθονίας και των ουρανοξυστών, αλλά εικόνες της «άδοξης», αθόρυβης καθημερινότητας. Τα πρόσωπα που κατοικούν στους πίνακές του αποπνέουν μια αίσθηση μοναξιάς, μια ήσυχη, στεγνή από δάκρυα μελαγχολία (εδώ ο πίνακας «Automat», 1927). Ο Χόπερ δεν ακολούθησε κανένα από τα εικαστικά ρεύματα που συγκλόνισαν τον κόσμο της τέχνης στην εποχή του -από τον εξπρεσιονισμό έως τον κυβισμό και τον σουρεαλισμό- ωστόσο ο λιτός ρεαλισμός της ζωγραφικής του είναι απόλυτα μοντέρνος. Ανθολογικό αφιέρωμα στον καλλιτέχνη που η διεισδυτική ματιά του στο αμερικανικό αστικό τοπίο εξακολουθεί σήμερα να γοητεύει, η έκθεση «Edward Hopper» στο Palazzo Reale στο Μιλάνο θα διαρκέσει ώς τις 31 Ιανουαρίου, και θα ταξιδέψει κατόπιν στη Ρώμη και στη Λωζάννη.